Ο Αντονέλο κι η Σεσίλια, τα πρόσωπα ενός πίνακα ζωγραφικής του 15ου αιώνα, σπάνε τα δεσμά της ακινησίας τους για να πραγματοποιήσουν την πιο αναπάντεχη επανάσταση. Όταν τελικά απογυμνώνονται από ό,τι θείο τούς είχε προσδώσει το χέρι του ζωγράφου, εμφανίζεται η συντηρήτρια, αποφασισμένη κι αδυσώπητη, για να αποκαλύψει την αρχική μορφή του πίνακα.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: ΛΥΚΩΝ (Λύσανδρος Σπετσιέρης – Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου)
Σκηνικά-κοστούμια: Βασιλική Τζούτη
Μουσική: Ορέστης Πλακιάς, Κωνσταντίνος – Ανδρέας Φιορέτος
Video: Κώστας Αγγελόπουλος, Σταύρος Δεληγιαννίδης, Λήδα Τουλουμάκου
Ήχος: Βασίλης Κωνσταντινάκος
Φωτισμοί: Αλέκος Μονοκάνδυλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Γεωργιάδου
Μακιγιάζ: Χριστίνα Τουλουμάκου – Μαρία Ράπτη
Κατασκευή Μάσκας: κουκλοθίασος “Ο τρελός του βασιλιά”
Παίζουν: Λύσανδρος Σπετσιέρης, Ελισάβετ Λουμπαρδιά, Στεφανία Μαρμαγγέλου, Ιωάννα Κυρίτση, Τέτη Λουράκη, Λήδα Τουλουμάκου, Στέλλα Φωτιάδη
Διεύθυνση
Κορδιγκτώνος 21 & Πατησίων, Κυψέλη
Τηλέφωνο
210 8215469
Ο θεός Πάνας, συνδυάζοντας τον ανθρώπινο με το ζωικό παράγοντα, ενοχλούσε τους περαστικούς και τους έφερνε στην κατάσταση του Πανικού.
Ο Πανικός, σού μπερδεύει τις αισθήσεις και σού θολώνει τη λογική, σού προκαλεί τρόμο σε στιγμές δυστυχίας αλλά και σε στιγμές απόλυτης ευτυχίας, σε προειδοποιεί πως έχεις φύγει από τις ισορροπίες σου. Άλλες φορές επιβάλλεται να τον αγνοήσεις, άλλες πάλι πρέπει ν’ασχοληθείς σοβαρά μαζί του για να τον νικήσεις.
Το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ αποτελείται από καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους αλλά και επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων, που δουλεύουν συλλογικά για να δημιουργήσουν πάνω σε κοινές αισθητικές γραμμές και να εκφράσουν την πραγματικότητα που ζουν.
Μέσα από την τέχνη του θεάτρου της μουσικής και των εικαστικών, γίνεται η προσπάθεια να αγγίξουν τις αισθήσεις των θεατών με βάση τις αναφορές και τις μνήμες σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. H τέχνη τους μπορεί να υπάρξει σ’ ένα άδειο δωμάτιο, στη μέση του δρόμου, σε όποιον χώρο. Να ανασύρει μνήμες, να ερεθίζει τις αισθήσεις και ενώ αγωνίζεται μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος να προσπαθεί ματαίως να φτάσει στην παιδική, ξεχασμένη απορία.
