Η Χριστίνα Σουγιουλτζή χορογραφεί και… ακροβατεί: “Το σύμπαν είναι γεμάτο από μικρούς θεούς έτοιμους να μας βοηθήσουν”!

Ποιο είναι το background του έργου medDet*;
Βρεθήκαμε τυχαία μπροστά στο βιβλίο “Η διαφάνεια του κακού” του Jean Baudrillard. Ακολουθήσαμε τη ματιά του, τον τρόπο που έμπλεκε την πολιτική με την ποίηση, και φανταστήκαμε μια παράσταση, με οδηγούς την τόσο ιδιόρρυθμη ποίηση του Baudrillard, και το παραστασιακό πλαίσιο που ορίζει ένα πολιτικό κείμενο. Αυτά μας οδήγησαν σε έναν πιο προσωπικό (όχι δηλαδή τόσο εικονικό) δρόμο, με παραληρηματική διάθεση και αρκετό χιούμορ σε ό,τι αφορά στην κατάσταση των χορευτών, τη διαδρομή τους μέσα στην παράσταση, τις φόρμες στην κίνηση και τη μουσική, τον τρόπο που κυλάει ο χρόνος, τις σχέσεις τους επί σκηνής και την απαίτησή τους στον συνειρμό (το δέσιμο) των σκηνών.

“Meddet” στους θρησκευτικούς και λαϊκούς αμανέδες σημαίνει “βοήθεια”, όπως σημειώνεται στο δελτίο Τύπου της παράστασης. Στο λογότυπό της προσέχει κανείς τον διαχωρισμό της λέξης με κεφαλαίο το δεύτερο D και το αστεράκι στο τέλος της. Πρόκειται για συμπαραδήλωση; (Med-iterranean, αστέρι της Ανατολής;)
Δεν το είχαμε σκεφτεί. Όμως, καθε καλλιτεχνικό γεγονός σχηματίζεται σημαντικά από τις ερμηνείες αυτών που το μοιράζονται. Η εκδοχή σας μας αρέσει πολύ. Όταν το γράψαμε πάντως, σκεφτόμασταν ως συμπληρωματικό το MAYDAY!

Η μουσική που ακούγεται στη διάρκεια του έργου έχει γραφτεί ειδικά γι’ αυτό ή είναι μέρος του ρεπερτορίου των σχημάτων των μουσικών που την ερμηνεύουν ζωντανά;
Είναι πρωτότυπη και αυτό είναι μεγάλο δώρο των μουσικών. Δημιουργούν τη συνθήκη της πολύτιμης μοναδικότητας, που βοηθάει την παράσταση να ‘βαφτιστεί’, γλιτώνοντάς την, εν μέρει, από το εφήμερο της δικής μας τέχνης, που επιζεί μόνο στη μνήμη όσων την μοιράστηκαν (ένα μέρος της είναι διασκευή του θρήνου της Διδούς του προκλασικού συνθέτη Henry Purcell). Μαζί μας είναι ο Δημήτρης Αποστολάκης, συνθέτης και στιχουργός των Χαΐνηδων (έχουμε ήδη 3 συνεργασίες: την Κάθοδο των Σαλτιμπάγκων, το PurgatoRio και τελευταία τους Θεούς και Δαίμονες) και 3 μέλη από την μπάντα των mode plagal, τους Κλέωνα Αντωνίου, Τάκη Κανέλλο και Θοδωρή Ρέλλο.

Πόση σημασία έχει η ζωντανή εκτέλεση της μουσικής στις παραστάσεις σας;
Ο χορός παραδοσιακά ορίζεται από τη μουσική. Η ταυτόχρονη δόνηση μουσικού και χορευτή επί σκηνής, δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί ακόμα και με την καλύτερη μαγνητοφωνημένη εκτέλεση. Η συνύπαρξή μας είναι μέρος της τελετουργίας και τελετή, ίσως είναι η καλύτερη μετάφραση της λέξης “παράσταση”.

Μπορείτε να συνοψίσετε την ουσία του κειμένου του Baudrillard που συνοδεύει τις πληροφορίες για το medDet*, εξηγώντας τη σχέση του με το έργο;
ο Jean Baudrillard σ’ αυτό του το βιβλίο (“Η διαφάνεια του κακού”) αρχίζει με αυτή τη σοκαριστική, για μένα τουλάχιστον, διατύπωση, ότι η επανάσταση συνέβη παντού, μόνο που αυτό δεν έγινε καθόλου όπως το περιμέναμε. Κάποτε περίμεναν τη Δευτέρα Παρουσία, την απελευθέρωση, την τελική καταστροφή, την ανατροπή, και να μαστε τώρα, χωρίς να έχουμε τίποτα “μεγάλο” να περιμένουμε, με μια μικρή ζωή στα χέρια, που κάτι πρέπει να την κάνουμε, χωρίς συλλογικές σωτήριες αποστολές, χωρίς δεσπότες Θεούς και άδικες μοίρες να προστάζουν, μόνο με τον θάνατο να ορίζει το τέλος. Και αυτό είναι αβάσταχτο. Στο τέλος όμως του βιβλίου εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός «ο Άλλος», αυτό που υπάρχει έξω από τα δικά μου σύνορα. Μια σειρήνα που μας καλεί γνα μας ξεναγήσει σε καινούργια θαύματα, χωρίς να έχει καμία όρεξη να μας κατασπαράξει (“Ο Άλλος υπάρχει, δεν τον συνάντησα. Ο Άλλος υπάρχει, τον ακολούθησα. Είναι ο τόπος του ιλίγγου, της εμφάνισης και της εξαφάνισης. Ακολούθησέ τον σαν σκιά, περίβαλλέ τον. Ο Άλλος είναι αυτό που μου επιτρέπει να μην επαναλαμβάνομαι επ’ άπειρον”). medDeT* σημαίνει βοήθεια, που τη ζητάς από όλους τους μικρούς και μεγάλους θεούς των συμπτώσεων, των αποφάσεων, των θαυμάτων και των καταστροφών,  να είναι επιεικείς,να μην σε αφήσουν μόνο. Οι Στωικοί δεν ξέρω ποσα ακριβώς χιλιάδες χρόνια πριν προσπαθούν να πείσουν ότι ζούμε σε συμφωνία με τη θεία δύναμη, ότι ζούμε σε συμφωνία με αυτό το εκρηκτικά πολύπλοκο σύστημα δυνάμεων του σύμπαντος (από το DNA μεχρι τους γαλαξίες). Ένα ανεξέλεγκτο και σίγουρα ανεξήγητο σύμπαν, γεμάτο από μικρούς θεούς που υπάρχουν παντού έτοιμοι να σε βοηθήσουν, σαν να περπατάς στο κενό και κάτω από τα πόδια σου να μπαίνουνε στηρίγματα. Αρκεί να περπατήσεις…

Αρκετές από τις παραστάσεις του Μήνα Χορού προσφέρονται δωρεάν ή με αρκετά χαμηλό αντίτιμο για το κοινό. Πιστεύετε ότι η “κουλτούρα του δωρεάν και των προσφορών” που, δεδομένης και της κατάστασης, εξαπλώνεται σήμερα σε πολλά ενδιαφέροντα του σύγχρονου Έλληνα (από τις τέχνες μέχρι τις υπηρεσίες και τα καταναλωτικά αγαθά), μπορεί να αποβεί “επικίνδυνη” για τη διαμόρφωση καλλιτεχνικού κριτηρίου αλλά και για τους ίδιους τους καλλιτέχνες;
Δεν πιστεύω ότι η αξία ενος γεγονότος μετριέται με αντίτιμο. Η παράστασή μας έχει εισιτήριο (10Ε). Καταλαβαίνω οτι οι εποχές είναι δύσκολες και εννοείται ότι αν κάποιος θέλει να την μοιραστεί μαζί μας και δυσκολεύεται με το εισιτήριο, που δεν έχει στο μυαλό μας την έννοια του αντίτιμου αλλά της ενίσχυσης, τον προσκαλούμε με την ίδια όρεξη και χαρά. Για μας είναι σημαντικό να μπορούμε να καλύπτουμε τα έξοδα της παράστασης από τα εισιτήρια, γιατί όπως καταλαβαίνετε θα ήταν αστείο να μιλήσουμε για βιοπορισμό, μας απαλλάσσει από την υποχρέωση των χορηγιών και μας επιτρέπει να κινηθούμε ανεξάρτητα.

Η ακροβασία εντάχθηκε ως βασικό στοιχείο της ομάδας σας εσκεμμένα με στόχο την πρωτοτυπία σε σχέση με άλλα εγχώρια θεάματα χορού ή ήταν κάτι που προέκυψε πιο σταδιακά/τυχαία;
Η ομάδα προέκυψε το 2003 από την συνεργασία με τον Camilo Bentancor, άνθρωπο του τσίρκου, από τηνΑργεντινή. Μαζί ξεκινήσαμε πριν 10 χρόνια στον Κρατήρα. Ο Camilo έρχεται μαζί με όλη την αλήθεια της ακροβασίας -θα πέσω ή θα σταθώ- και την αποστολή της τέχνης του τσίρκο -θα κάνω τον άλλο να γελάσει, να τρομάξει και να μαγευτεί με ό,τι λίγο ή πολύ έχω (κάποιος είχε πει, δεν θυμάμαι ποιος: “τσίρκο είναι όταν η σκόνη γίνεται χρυσόσκονη”).

Μέλη της ομάδας σας παραδίδετε σεμινάρια ακροβασίας ακόμα και σε αρχάριους. Ποιο είναι για εσάς το σημαντικότερο δέλεαρ που προσφέρει η ακροβασία ώστε να παρακινήσει κάποιον που δεν ασχολείται καν με τον χορό ή τη γυμναστική, να τη δοκιμάσει;
Έχει το παιδικό ρίσκο του παιχνιδιού!