Σοφία Ιόλη Μπούντα: -Η βία εναντίον γυναικών είναι δίπλα μας. Δεν κάνουμε τίποτα να τις σώσουμε!

Με αφορμή την παράσταση αυτή, που μιλάει για το δυστυχώς πάντα επίκαιρο θέμα της σωματικής και ψυχολογικής βίας που ασκείται εις βάρος των γυναικών, η Σοφία Ιόλη Μπούντα μας παραχώρησε συνέντευξη. Σε αυτήν μας μίλησε για τις ευθύνες της κοινωνίας για την βία εναντίον των γυναικών, για τα λογοτεχνικά και θεατρικά της σχέδια, ενώ μας έκανε και μια πρόβλεψη για το πώς θα είναι το νέο έτος.

-Είστε συγγραφέας και μια από τις τρεις πρωταγωνίστριες στην παράσταση Μονοπάτια του μυαλού-Brainpaths. Για τι μιλάει το έργο;
Η ιστορία έχει να κάνει με τρεις γυναίκες, που στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι η ίδια γυναίκα, σε τρεις διαφορετικές ηλικίες. Ουσιαστικά θέλει να δείξει τον βιασμό που υπέστη αυτή η γυναίκα σωματικά, αλλά και ψυχολογικά από την κοινωνία, από τα συναισθήματα, από γονείς, από άντρες. Όλο αυτό που δέχεται μία γυναίκα στον επαγγελματικό χώρο, στον κοινωνικό χώρο, στις σχέσεις της με τους άντρες. Αυτό καταλήγει έτσι ώστε αυτή η γυναίκα να μην έχει σωτηρία. Είναι σαν να λέει στους θεατές «για μένα δεν έχει αύριο. Για εσάς;»

-Οι τρεις πρωταγωνίστριες είναι: η Φοίβη 15, η Φοίβη 25 και η Φοίβη 35. Γιατί επιλέξατε αυτές τις τρεις ηλικίες;
Για όλα τα κορίτσια τα 15 είναι μια καθοριστική ηλικία. Εκεί συνειδητοποιείς ποια είσαι, τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου, τι σου αρέσει, τι δεν σου αρέσει… Έχεις μια πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω σου. Στα 25 σου ξέρεις τι κυνηγάς και γιατί πολεμάς. Και σε αυτήν την ηλικία παίρνεις τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής. Στα 35 θεωρώ ότι έχεις πάρει την απόφαση, βλέπεις σε ποια κατεύθυνση έχουν πάει τα πράγματα και οπότε θα πρέπει να κάνεις αλλαγές. Ή αλλάζεις ριζικά ή δεν αλλάζεις. Πιστεύω ότι στα 45 σου πλέον ζεις αυτό που έχεις σπείρει σε όλες τις προηγούμενες ηλικίες.

– Είστε 25. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο συναντούσατε την Σοφία Ιόλη 35 από το μέλλον, τι θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα την ρωτούσατε;
Νομίζω ότι θα την ρωτούσα πώς τα πήγα. Αν τα κατάφερα. Αυτό θα την ρωτούσα. Για το μέλλον έχω ανασφάλεια, αγωνία, άγχος, φόβο.

-Στο έργο αυτό είστε συγγραφέας, ποιήτρια, δραματουργός και ηθοποιός. Σε ποιο από όλα αυτά θα θέλατε να καταξιωθείτε στο μέλλον;
Θα ήθελα να καταξιωθώ ως ηθοποιός. Αν και αγαπώ πάρα πολύ το γράψιμο. Νομίζω δεν θα σταματήσω ποτέ να γράφω.

-Το έργο μιλάει για τον βιασμό μιας γυναίκας. Βλέπουμε τώρα πάρα πολλές ιστορίες που βγαίνουνε από Ινδία, αλλά και το τρομακτικό περιστατικό στην Ξάνθη. Πώς το σχολιάζετε;
Στενοχωριέμαι που μέσα από το έργο μου αναφέρομαι σε αυτήν την ιστορία, που δυστυχώς αποδεικνύεται ότι υφίσταται ακόμα. Δυστυχώς, η γυναίκα δεν μπορεί να προστατευθεί. Υπάρχουν μέρες που κι εγώ η ίδια έχει τύχει να είμαι κάπου και να έχω φοβηθεί. Να σκεφτώ πώς θα φύγω, τι θα κάνω- κινήσεις, ώστε να σώσω τον εαυτό μου. Δυστυχώς, αυτή είναι μία βία από την οποία δεν μπορούμε να προστατευθούμε. Υπάρχουν μυαλά που την ασκούν και είναι κάτι βάναυσο. Πιστεύω ότι αλλάζει όλη η ζωή, όλη η ψυχολογία και καταστρέφει μία γυναίκα.

-Ποιες είναι οι ευθύνες της κοινωνίας γι’ αυτό το φαινόμενο;
Ακόμα στην κοινωνία μας κάποιες γυναίκες δεν μιλάνε, αν και υφίστανται ενδοοικογενειακή βία. Υπάρχουν γυναίκες που το έχουν βιώσει και δεν μιλάνε από ντροπή, είτε επειδή θα καταστρέψουν την οικογένειά τους. Και δυστυχώς υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ότι η γυναίκα πρέπει να υφίσταται αυτήν την βία. Είναι τραγικό, το βλέπουμε κάθε μέρα, το βλέπουμε παντού. Είναι δίπλα μας. Και δυστυχώς δεν κάνουμε καμία κίνηση, για να σώσουμε αυτές τις γυναίκες.

-Μια φράση που υποδηλώνει το σκεπτικό της παράστασης είναι: είσαι σίγουρη ότι είσαι μόνη σου μες το σώμα σου; Τι θέλετε να πείτε με αυτό;
Είναι μια δική μου θεωρία. Πιστεύω πως όταν πάμε σε ένα τέλμα, εκεί έχουμε μια ενδοεπικοινωνία με τον εαυτό μας και ουσιαστικά η πρώτη βοήθεια έρχεται από τον ίδιο μας τον εαυτό. Εκεί ανακαλύπτουμε τα όρια. Καμιά φορά υπάρχει μια δεύτερη φωνή μέσα, που δεν την συνειδητοποιούμε στην απλή καθημερινότητα μας. Είναι μια δεύτερη φωνή, μια δεύτερη σκέψη, μια δεύτερη προσωπικότητα, την οποία δεν έχουμε ανακαλύψει.

-Στο έργο σας λέτε κάπου πως το μόνο αληθινό που βγαίνει από τις γυναίκες είναι η κραυγή της απόλαυσης στον έρωτα. Γιατί το πιστεύετε αυτό;
Το πιστεύω αυτό, γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε πλάσματα, που κρατάμε πράγματα για τον εαυτό μας. Είναι στην φύση μας πιστεύω να κρύβουμε πράγματα. Νομίζω ότι εκείνες οι στιγμές, είναι οι μοναδικές στιγμές που είμαστε τόσο ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Είτε με τις σκέψεις μας, είτε με το τι πιστεύουμε. Νιώθουμε τον πραγματικό μας εαυτό.

-Τα «Μονοπάτια του μυαλού» έχουν βραβευθεί;
Ναι. Πήραμε το πρώτο βραβείο, σε φεστιβάλ Θεάτρου. Πήραμε το βραβείο «Βακχικόν», το οποίο θα εκδώσει το βιβλίο σε e-book και εκ των υστέρων σε κανονική μορφή. Με το βραβείο αυτό θα συνεχίσουμε να εκπροσωπούμε και σε μεγαλύτερα event. Ευελπιστούμε του χρόνου να φτάσουμε και στο φεστιβάλ θεάτρου Βερολίνου.

-Είναι πιο εύκολο να εκδώσει κανείς σε μορφή e-book; Και υπάρχει ενδιαφέρον από το αναγνωστικό κοινό για τις ψηφιακές εκδόσεις;
Είναι σίγουρα μια πιο εύκολη έκδοση από το κανονικό. Είναι μια πρώτη έκδοση του βιβλίου, αυτή σε μορφή e-book. Αν και τα «Μονοπάτια του μυαλού» θα βγουν και σε κανονική έκδοση, στα βιβλιοπωλεία. Υπάρχει πάντως ζήτηση για τις ψηφιακές εκδόσεις. Δεν είναι τόσο γνωστό και δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ η ελληνική αγορά.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Σίγουρα θα παίξουμε μέχρι μέσα Φεβρουαρίου τα «Μονοπάτια του μυαλού» στο Altera Pars. Είμαστε σε συζητήσεις στο να ανέβει Θεσσαλονίκη. Έτσι κι αλλιώς τελειώνει τώρα το άλλο μου έργο, που λέγεται “The show must go on”. Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία με 7 χαρακτήρες. Όλα περιστρέφονται γύρω από ένα όπλο, το οποίο συνέχεια χάνεται. Μέχρι το τέλος δεν καταλαβαίνουμε τι σχέση έχουν μεταξύ τους αυτοί οι 7 άνθρωποι. Και αν τελικά το όπλο είναι πραγματικά όπλο ή είναι κάτι άλλο. Όλα αυτά τα καταλαβαίνουμε στο τέλος. Γίνεται κι ένας φόνος. Και προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιος σκότωσε ποιόν και γιατί τον σκότωσε.

-Πώς βλέπετε το νέο έτος;
Νομίζω ότι φέτος θα είναι η τυχερή μου χρονιά. Το νιώθω. Βγαίνω από μια πάρα πολύ δύσκολη χρονιά. Κακή χρονιά θα έλεγα για μένα και πολύ στενάχωρη. Έχω αισιοδοξία και νομίζω ότι όλα φέτος θα πάνε καλά. Και νομίζω ότι θα καταφέρω κάποια από τα όνειρά μου.

Η παράσταση “Μονοπάτια του μυαλού- Brainpaths” παίζεται Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00.
Στο θέατρο Altera Pars (Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός). Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ