Λ. Σπετσιέρης, Κ. Παπαθεοδώρου: Η μαγεία του θεάτρου είναι ότι μπορεί να ζωντανεύει ακόμα και πίνακες!

Οι δυο τους σκηνοθετούν την παράσταση ο Θάνατος του Αντονέλο, θεατρικό έργο της της Βιβής Πηνιώτη, το οποίο κέρδισε το 1ο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου Υπουργείου Πολιτισμού 2009. Είναι ένα έργο που αναμειγνύει το θέατρο με την ζωγραφική και που δίνει τελικά “ζωή στους πίνακες”, μέχρι να έρθει μια συντηρήτρια έργων τέχνης και να επαναφέρει την τάξη.

Με αφορμή αυτήν την παράσταση στο θέατρο Τριανόν, οι δύο σκηνοθέτες, μας μιλάνε για την παράστασή τους, για το θέατρο του πανικού και το πώς θέλουν να κάνουν οι ίδιοι θέατρο, αλλά και τα επόμενα σχέδιά τους.

-Ποιές είναι οι ιδιαίτερότητες της σκηνοθεσία σας στην παράσταση ο θάνατος του Αντονέλο;
Η ιδιαιτερότητα είναι μία έννοια υποκειμενική γι αυτό και δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε. Ας πούμε όμως οτι εχουμε την τάση να ψαχνουμε δρόμους που δημιουργούν μία κοινή εμπειρία μεταξύ του θεατή και του ηθοποιου.

– Το θεατρικό έργο “Ο θάνατος του Αντονέλο” βραβεύθηκε με το 1ο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου Υπουργείου Πολιτισμού. Ξέρετε μήπως με ποιό σκεπτικό έγινε αυτή η επιλογή;
Ίσως είναι κάτι που μπορούν να σας απαντήσουν μόνο οι άνθρωπο οι οποίοι το βράβευσαν. Το μόνο που μπορούμε να σας απαντήσουμε εμείς είναι πως θα το ξανακάναμε.

– Εξηγήστε μας την καλλιτεχνική πρόταση και άποψη του θεάτρου του Πανικού;
Δεν προτείνουμε κάτι, απλά λειτουργούμε χωρίς κανόνες, ούτε έχουμε τη διάθεση να εκθέτουμε απόψεις, παρα μόνο μέσα από το έργο μας. Αυτό βέβαια είναι και πρόταση και άποψη. Τελικά δεν μπορείς να το αποφύγεις
Το θέμα της παράστασης έχει να κάνει με την ζωγραφική και μάλιστα έναν πίνακα του 15ου αιώνα. Πώς προσαρμόζεται ένα εικαστικό θέμα σε μια θεατρική παράσταση;
Η μαγεία της θεατρικής δράσης είναι η δυνατότητα της να υπάρχει μέσα από όλες τις μορφές της τέχνης και να ζωντανεύει ακόμα και τους πίνακες. Η δύναμή της είναι να τοποθετεί μέσα στους «πίνακες» εσάς που μας ρωτάτε εμάς που σας απαντάμε, αυτόν-αυτήν που μας διαβάζει.

-ΟΙ δύο ήρωες είναι δυο πρόσωπα ενός πίνακα τα οποία ελευθερώνονται από τα δεσμά του πίνακα και απογυμνώνονται από ό,τι θείο τούς είχε προσδώσει το χέρι του ζωγράφου. Αυτά τα “θεία” χαρακτηριστικά ή ο εξωραϊσμός που δημιουργεί η τέχνη είναι τελικά δεσμά από τα οποία ο σύγχρονος καλλιτέχνης θέλει να απαλλάξει τον εαυτό του αλλά και την κοινωνία;
Δεν έχει να κάνει με τον καλλιτέχνη ή με την κοινωνία, αλλά με τα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου για το δημιουργό του. Το μίσος για το γονιό σου, για το θεό σου, για την ίδια σου τη φύση αλλά αντίθετα και η αγάπη σου γι’ αυτά. Πάντα υπάρχουν οι δύο όψεις του νομίσματος, τί κι αν απαλλαγείς, κάτι θα χάσεις, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ξέρεις το μετά. Το μετά είναι απρόβλεπτο.

-Μιλήστε μας για τα επόμενα σχέδιά σας.
Μετά τη λήξη των παραστάσεων στο Τριανόν, σειρά έχει η παράσταση «Lucky» που θα παρουσιαστεί το Μάρτιο στην Κρύπτη του Βooze Cooperativa. Πρόκειται για μια συνεργασία του Θεάτρου του Πανικού με video artists, εικαστικούς και street artists, βασισμένη στο μονόλογο του Lucky από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σ. Μπέκετ.
Τον Απρίλιο θα ανέβει η παράσταση «Άμλετ-Οι Νεκροθάφτες», όπου το υπόγειο του Beton 7 θα μεταμορφωθεί σε μία αίθουσα σκιών και Clowns βασισμένο στον «Αμλετ» Γ. Σαίξπηρ και τον Ιούνιο θα επισκεφτούμε γειτονιές τις Αττικής με την παράσταση «Γιάξε μπόρε».

Η παράσταση παίζεται Πέμπτη & Παρασκευή στις 21.00 στο Τριανόν (Κορδιγκτώνος 21 & Πατησίων – Κυψέλη). Περισσότερα ΕΔΩ