Οι ζωές των άλλων στο Θησείον- Ιδεολογία εναντίον ανθρωπιάς!

Η ιστορία είναι γνωστή στους σινεφίλ. Ένας θεατρικός συγγραφέας πιστός στο καθεστώς, αλλά φίλος με έναν σκηνοθέτη που έχει μπει στην μαύρη λίστα, τα έχει με μια ηθοποιό. Την ηθοποιό την ερωτεύεται ένας υπουργός, ο οποίος βάζει την Στάζι να παρακολουθεί τον αντίζηλό του, προκειμένου να τον βγάλει από την μέση. Την παρακολούθηση του συγγραφέα Γκεόργκ Ντράιμαν την αναλαμβάνει ο πράκτορας Γκερντ Βίσλερ, πολύ αποτελεσματικός και πολύ πιστός στο σύστημα. Όμως στην πορεία αναθεωρεί και καλύπτει τον συγγραφέα. Η μεταστροφή του Βίσλερ και οι λόγοι για τους οποίους βάζει την ανθρωπιά του πάνω από την πίστη στο καθεστώς είναι στο επίκεντρο τόσο της ταινίας, όσο και της παράστασης.

Το συγκεκριμένο έργο δεν θεατροποιείται εύκολα. Είναι κατασκοπευτικό θρίλερ με ισχυρά μελοδραματικά στοιχεία. Βασίζεται πολύ στην δράση, στα κοντινά πλάνα, στις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών και ιδίως του άντρα που κάνει τις παρακολουθήσεις, ενώ είναι ένα τέλειο σενάριο για ταινία, με αποτέλεσμα να αφήνει πάρα πολλά στην αφηγηματική μαγεία της εικόνας. Οι συντελεστές της παράστασης έδωσαν έμφαση στους  μονολόγους των προσώπων, για να καλύψουν κάπως το κενό και να αποκαλύψουν στοιχεία της ταινίας και κίνητρα των ηρώων που δεν υπάρχει η κινηματογραφική εικόνα, για να τα προβάλει. Αυτό από μόνο του, όμως, συνήθως  δεν επαρκεί, ιδίως όταν δεν συνδυάζεται από κάποιας μορφής αφήγηση.

Επίσης, υπάρχει ένα σκηνικό που φαίνεται καλό οπτικά, καθώς συνδυάζει στοιχεία της ιστορικής περιόδου και του τρόπου ζωής των ανθρώπων τότε με τα δεδομένα της ιστορίας (τους διαφορετικούς χώρους στους οποίους εκτυλίσσεται η δράση, τα καλώδια που συνδέουν το παγιδευμένο τηλέφωνο με το μυστικό γραφείο του πράκτορα κ.α.) Όμως, στην εξέλιξη της παράστασης δεν είναι πάντα λειτουργικό, για την κατανόηση της δράσης.

Το θεατρικό έργο δεν έχει τον ρυθμό και τις εναλλαγές της ταινίας και είναι σίγουρα πιο δυσνόητο. Ο Μανώλης Μαυροματάκης δεν σου βγάζει με τόση πειστικότητα την σκληρότητα του πράκτορα Γκερντ Βίσλερ, πριν γίνει καλός άνθρωπος. Του πάει περισσότερο ο ρόλος, αφού αλλάζει πλευρά. Ο Φάνης Μουρατίδης, που παίζει τον συγγραφέα που βρίσκεται υπό παρακολούθηση, δίνει μια μέτρια ερμηνεία. Η Άννα Μάσχα (το αντικείμενο διεκδίκησης του συγγραφέα και του υπουργού, γύρω από την οποία στήνεται όλη αυτή η ίντριγκα) είναι πολύ καλή υποκριτικά, αν και όχι τόσο σέξι, όσο θέλει ο ρόλος.

Αυτός που πραγματικά με εντυπωσίασε με την ερμηνεία του είναι ο Κώστας Μπερικόπουλος, που παίζει τον κακό υπουργό που στήνει όλην αυτή την ιστορία. Του δίνει ένα άλλο βάθος, δεν είναι μόνο το γλοιώδες υποκείμενο της ταινίας, αλλά ένας παθιασμένος άνθρωπος, ικανός για όλα, αυταρχικός, εγωιστής, με μεγάλες δραματικές εντάσεις και πάθη.

Στο κρίσιμο ερώτημα κατά πόσον μπορεί να σταθεί η παράσταση απέναντι στην ταινία, θα έλεγα ότι δεν τα καταφέρνει απόλυτα. Δημιουργεί ατμόσφαιρες κι έχει καλές ερμηνείες, αλλά είναι δυσνόητη στην αφήγηση της δράσης και πολλά βασικά στοιχεία του έργου αδυνατεί εκ των πραγμάτων να τα αναπαράγει, λόγω της απουσίας κάμερας, που είναι πανίσχυρο εργαλείο και στην περίπτωση της γερμανικής ταινίας χρησιμοποιείται πανέξυπνα.

Ο βασικός λόγος, νομίζω, για να δει κάποιος την παράσταση, συμπληρωματικά με την ταινία, είναι η ερμηνεία του Μπερικόπουλου, που είναι πραγματικά εξαιρετική.

Γιώργος Σμυρνής

Παίζεται από Τετάρτη έως Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:30 και 21:00, Κυριακή 18:30
Στο θέατρο ΘΗΣΕΙΟΝ – ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ (Τουρναβίτου 7). Περισσότερα ΕΔΩ