«Η άλλη αίσθηση» στον Ελληνικό Κόσμο: Η σκοτεινή γοητεία του Γκι ντε Μωπασάν! (gallery)

Το έργο είναι μια σύνθεση της Φρόσως Λύτρα, που υπογράφει την σκηνοθεσία, από λογοτεχνικά έργα και γράμματα του Γκι ντε Μωπασάν. Πρόκειται για ένα ταξίδι στις αισθήσεις, με πρόθεση να αναδείξει κάτι από τον λογοτεχνικό κόσμο και την φαντασία του συγγραφέα. Είναι ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι, που προσπαθεί να μας δείξει την διαδρομή του λογοτέχνη προς την τέχνη, με τελευταία στάση την τρέλα, την οποία ο ίδιος (όντας πάντως στα όρια της παραφροσύνης, την βίωνε σαν μια νέα αποκάλυψη της αλήθειας και του κόσμου). Κι επειδή τότε θεωρούσε ότι μόνο η τρέλα αποκαλύπτει την αλήθεια πέρα από τις περιορισμένες και παραπλανητικές μας αισθήσεις, όπως τις θεωρούσε ο Μωπασάν, ο τίτλος «η άλλη αίσθηση» παραπέμπει στο γεγονός ότι η τρέλα είναι μια ακόμα αίσθηση

Το θεατρικό αυτό ταξίδι πραγματοποιείται με την συνεχή μετακίνηση των θεατών σε έξι διαφορετικές σκηνές μέσα στον χώρο, από θεατροποιημένα διηγήματα του συγγραφέα με τους διαλόγους να τους έχει γράψει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Ο μεγάλος χώρος του θεάτρου γίνεται μια σκηνή, η οποία διακοσμείται εικαστικά με ένα σκηνικό που είναι πραγματικά οπτική πανδαισία. Μια άλλη ιδιαιτερότητα του έργου είναι ότι δημιουργεί ένα κολάζ τεχνών, που συνδυάζει εικαστικές τέχνες (φωτογραφία, video, ζωγραφική) με το θέατρο, αλλά και τον χορό. Ο χορός, σε αυτό το κράμα, μάλλον αποτελεί το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι.

Οι ιστορίες σου τραβάνε το ενδιαφέρον, γιατί έχουν πλοκή, έστω και σύντομη. Επίσης, συνδυάζουν τον αισθησιασμό με το μυστήριο. Κυρίως είναι ιστορίες, που μιλούν για την ερωτική εμμονή και το παράλογο πάθος, είτε μέσα από την λογοτεχνία του συγγραφέα, είτε από προσωπικά του περιστατικά, που τον σφράγισαν. Νομίζω όμως ότι ήθελαν μεγαλύτερη έκταση- ιδίως τα διαλογικά μέρη- ώστε να ενισχυθεί η επικοινωνία τους με το θεατρικό λόγο. Ωστόσο,  η ενότητα του ύφους (που είναι βασικό ζητούμενο σε ένα έργο που συνθέτει διαφορετικά κείμενα) έχει επιτευχθεί.

Γενικότερα, ως προς τις ερμηνείες, κινούνται σε καλά επίπεδα και μέσα στο καθοριστικό πνεύμα της σκηνοθεσίας, με μικρές αυξομειώσεις. Ξεχωρίζουν, ίσως, λίγο η ερμηνεία του Δημήτρη Γεωργαλά, γιατί είναι ο πρωταγωνιστής και δένει όλο το εγχείρημα, εμφανιζόμενος σε όλες τις σκηνές. Και η Λήδα Ματσάγγου, γιατί παίζει τον ρόλο μιας γυναίκας παράλυτης, που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει εξαιτίας της περιφρόνησης που βίωνε από τον ζωγράφο εραστή της (αυτοί οι ρόλοι είναι πάντα δύσκολοι).

Υπάρχουν σημεία, που η ίδια η εξωτερική εμφάνιση κάνει την διαφορά. Κατ’ αρχάς, το ενδυματολογικό στοιχείο αποπνέει το κλασάτο πνεύμα εκείνης της εποχής. Μυστήριο και γοητεία είναι τόσο συνηθισμένα σε αυτήν την παράσταση, όσο και το παιχνίδι του σκοταδιού με το φως. Αλλά και στην περίπτωση του φωτογράφου που γίνεται εμμονικός με το μοντέλο του, είναι απολύτως λογικό να βάλεις μια πολύ ωραία κοπέλα (όπως η Ευαγγελία Συριοπούλου) να παίξει τον συγκεκριμένο ρόλο. Η συγκεκριμένη σκηνή, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες του έργου, είχε δυνατά στοιχεία σασπένς, παρμένα από τον κόσμο του θρίλερ αλλά και της λογοτεχνίας του φανταστικού, η οποία άλλωστε ανδρώθηκε την εποχή του ρομαντισμού, στην οποία ανήκει ο εν λόγω συγγραφέας. Συνδυάζονται θέματα, όπως ο έρωτας και ο θάνατος, αλλά και η έλξη με την ενοχή.

Συμπερασματικά, «η άλλη αίσθηση» είναι μια ποιοτική σύνθεση κι ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι στον εσωτερικό κόσμο του Γκι ντε Μωπασάν, κινούμενο έτσι σε επικίνδυνα μονοπάτια της τέχνης. Πρωτότυπο έργο, που δημιουργεί ατμόσφαιρες και συγκίνηση με ερμηνείες που κινούνται σε καλά επίπεδα. Στο λογοτεχνικό κομμάτι του χρειαζόταν μεγαλύτερη ανάλυση σε κάποια σημεία, για να γίνει πιο κατανοητό το πνεύμα της παράστασης, αλλά η ενότητα του ύφους έχει επιτευχθεί. Κυρίως, όμως, σκηνοθετικά και εικαστικά αυτή η παράσταση αποτελεί μια ξεχωριστή και ωραία πρόταση.

Γιώργος Σμυρνής