Οδηγός Αισιοδοξίας
Καλοφτιαγμένη, καλοπαιγμένη, οσκαρικών προδιαγραφών δραματική κομεντί, με τη indie αισθητική να κρύβει ένα συμβατικό ρομαντικό crowdpleaser.
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ υποδύεται τον Πατ Σολατάνο, έναν πρώην δάσκαλο που έχει χάσει τα πάντα: τη δουλειά του, το σπίτι και τη γυναίκα του. Έχοντας περάσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια σε ψυχιατρικό ίδρυμα, αναγκάζεται να γυρίσει στο σπίτι των γονιών του (Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και Τζάκι Γουίβερ), αποφασισμένος να ανακτήσει την παλιά του ζωή, καθώς και την πρώην σύζυγο. Το μόνο που θέλουν οι γονείς του Πατ είναι να σταθεί ξανά στα πόδια του, τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν γνωρίζει την Τίφανι (Τζένιφερ Λόρενς), ένα περίεργο κορίτσι με πολλά προβλήματα. Εκείνη προθυμοποιείται να τον βοηθήσει να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του και το μόνο που έχει να κάνει εκείνος είναι κάτι πολύ σημαντικό για να της το ανταποδώσει. Καθώς ο καιρός περνά, ένα αναπάντεχο δέσιμο δημιουργείται μεταξύ τους, και σημάδια αισιοδοξίας αρχίζουν να παρουσιάζονται στις ζωές τους…
Ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ συνηθίζει, συχνά με επιτυχία, να δίνει indie εκδοχές σε συμβατικά είδη – κωμωδία σχέσεων, πολεμική περιπέτεια, αθλητικό δράμα… Εδώ, επιφανειακά ξεκινώντας από ένα σοβαρό θέμα (ο Πατ πάσχει από διπολική διαταραχή) θέλει να κάνει μια μια αισιόδοξη ρομαντική ιστορία συνάντησης ‘αταίριαστων’ και ‘προβληματικών’ χαρακτήρων. Η ίδια ταινία, που σε καλεί να γελάσεις πικρά με την επίπλαστη ‘αισιοδοξία’ από την οποία προσπαθεί να γραπωθεί ο ήρωάς της, από ένα σημείο και μετά καβαλάει το αντίστοιχο ‘συννεφάκι’ των rom-com feelgood επιταγών όπου η αγάπη νικάει τα πάντα. Η ιδέα είναι πράγματι καλά εκτελεσμένη και στηρίζεται από ωραίες ερμηνείες από το καστ, με πρώτους τον Μπράντλεϊ Κούπερ και τη –σταθερά ανερχόμενη- Τζένιφερ Λόρενς. Παραμένει όμως η εφαρμογή μιας συνταγής με τη συγκεκριμένη δόση ιδιαιτερότητας και δράματος που δεν θα αποξενώσει το ευρύ κοινό και που θα ευχαριστήσει την Ακαδημία (η ταινία είναι υποψήφια για 8 Όσκαρ).
Θοδωρής Τσιάτσικας