Love, love, love στο Κάρολος Κουν- Γενιά των 60’s όπως γενιά του Πολυτεχνείου!

Ο Κεν και η Σάντρα γνωρίζονται κι ερωτεύονται στα δεκαεννιά τους (1967), ενώ οι Μπητλς τραγουδούν σε πρώτη παγκόσμια ζωντανή τηλεοπτική αναμετάδοση, το τραγούδι τους “All you need is love”  όπου και ο στίχος “love,love,love”, που είναι ο τίτλος του έργου. Το έργο μέσα από τις τρεις πράξεις του, τοποθετημένες το 1967, το 1990 και το 2011, παρακολουθεί την εξέλιξη τους και την σχέση τους με τα δύο παιδιά τους.

Το θέμα της επαναστατημένης γενιάς και του πώς την βλέπουν οι απόγονοί της, όπως φαίνεται απασχολεί την σύγχρονη βρετανική δραματουργία. Και στην παράσταση του Αγγλικού Εθνικού Θεάτρου The last of the Haussmans το ίδιο θέμα βλέπουμε. Μια μάνα χίπισσα εγκατέλειψε τα παιδιά της για να ακολουθήσει έναν Ινδό γκουρού και τραυμάτισε τις ζωές τους, αποζητώντας την ελευθερία της. Φαίνεται ότι υπάρχει στην Αγγλία να κατηγορείται αυτή η γενιά με αντίστοιχο ίσως τρόπο που στην Ελλάδα για όλα «φταίει» η γενιά του Πολυτεχνείου.

Τελικά, τα παιδιά είναι πιο ελεύθερα με απελευθερωμένους γονείς; Ή απλά εγκαταλείπονται στην τύχη τους, από ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για την απόλαυσή τους; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που θέτει, με μεταμοντέρνα αισθητική και πολιτική οπτική ο Μάικ Μπάρτλετ. Κι αυτό το κρίσιμο ερώτημα καταλήγει σε σύγκρουση ανάμεσα στους αδιάφορους γονείς και την αποτυχημένη κόρη τους που ζητάει απεγνωσμένα την βοήθεια τους χωρίς καμία απάντηση στο φινάλε του έργου.

Στην παράσταση της Μαριάννας Κάλμπαρη έγινε προσπάθεια να μπει μέσα στο παιχνίδι ένας αφηγητής- dj δίνοντας μια πιο trendy λάμψη στο project. Έτσι κι αλλιώς, η μουσική ορίζει τις γενιές. Διαφορετικές γενιές, άλλη μουσική. Είναι ένα soundtrack της ιστορίας. Τα σκηνικά είναι αρκετά μινιμαλιστικά, συνδυασμένα με ασημόσκονη για λίγη λάμψη.

Η πρώτη πράξη έχει να κάνει με τα 60’s. Σε αυτό το κομμάτι ούτε το κείμενο μου φάνηκε ιδιαίτερα δυνατό, ούτε οι ερμηνείες το υποστήριζαν επαρκώς. Έλλειπε ο επαναστατικός δυναμισμός κι υπάρχει μεγάλη δυσκολία αυτό να συνδυαστεί με το βρετανικό cool ή το βρετανικό φλέγμα. Ούτε το δεύτερο μέρος, τα 90’s με ενθουσίασαν.

Το τρίτο μέρος αναφέρεται στο σήμερα και δείχνει κιόλας μια μάχη ανάμεσα στην κόρη και στους γονείς της για τα οικονομικά. Το συμπέρασμα είναι ότι όλοι οι γονείς- συνταξιούχοι είναι πιο πλούσιοι από τα παραμελημένα τέκνα τους κι αυτό αφήνει πολλές σκιές στην επαναστατημένη γενιά των 60’s. Θες ότι και στην Ελλάδα κόντρες μεταξύ οικογενειών για τα οικονομικά είναι συχνό φαινόμενο και οι ηθοποιοί και η σκηνοθεσία ταυτίσθηκαν καλύτερα με το κείμενο… Θες γιατί οι συγκρούσεις δημιουργούν έντονες θεατρικές δονήσεις… Θες ότι και στην χώρα μας ισχύει ότι η παρούσα γενιά και η επόμενη θα περάσουν χειρότερα από την προηγούμενη… Το αποτέλεσμα είναι ότι το τρίτο και τελευταίο μέρος κέρδιζε τις εντυπώσεις σε όλα τα επίπεδα. Οι ερμηνείες είναι σχετικά πειστικές, αλλά όχι σε όλα τα σημεία του έργου. Είναι άλλωστε δύσκολο για έναν ηθοποιό να παίζει την ζωή ενός ρόλου μέσα σε τριάντα και σε πενήντα χρόνια.

Συνολικά, το Love, love, love είναι πρωτότυπο στην μορφή, αλλά υπερβολικά βρετανικό ως προς το περιεχόμενο. Επίσης, είναι πολύ προφανής ο τρόπος που θέλει να στυλιτεύσει κάποια πράγματα και ιδίως την αγάπη. Τα δύο πρώτα μέρη υστερούν σε δύναμη, αλλά το τρίτο μέρος είναι πραγματικά έντονο. Κι επειδή στο θέατρο το φινάλε και όχι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, η παράσταση κερδίζει πολύ από το χαμένο έδαφος στον τερματισμό και γίνεται ενδιαφέρουσα.

Γιώργος Σμυρνής