Ο δήμιος του έρωτα στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης- Ρουά ματ στον έρωτα!

Στο έργο η εβδομηντάχρονη Θέλμα (Ξένια Καλογεροπούλου), χορεύτρια στο παρελθόν, διακατέχεται από μια έντονη ερωτική εμμονή για τον προηγούμενο και κατά πολύ νεότερο ψυχοθεραπευτή της, τον Μάθιου, με τον οποίο πριν 8 χρόνια είχε συνάψει μια σύντομη ερωτική σχέση. Ο νέος της ψυχοθεραπευτής, ο Ίρβιν (Μηνάς Χατζησάββας) θα προσπαθήσει να ξεριζώσει με κάθε θεραπευτικό μέσο αυτή την ερωτική εμμονή (εξ ου και δήμιος του έρωτα).

Ο Γιάλομ φαίνεται ότι ταιριάζει στο θέατρο. Η ψυχοθεραπεία προϋποθέτει τον διάλογο, αλλά και το σκάψιμο σε τραυματικές μνήμες. Άρα είναι κοντά στην λογική του θεάτρου. Όταν μάλιστα ο ψυχοθεραπευτής είναι κι ευφάνταστος συγγραφέας, που καταφέρνει να δώσει στην θεραπευτική διαδικασία σασπένς και μια αίσθηση παρτίδας σκάκι, όπου κάθε κίνηση του θεραπευτή απαντάται από αμυντικές κινήσεις του ψυχικά άρρωστου, τότε το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Φυσικά, το όλο εγχείρημα έχει και τους περιορισμούς του. Στο φινάλε, ο Γιάλομ μοιάζει να «ευλογάει» τα γένια του, δείχνοντας ότι ακόμα κι αν όλα του τα σχέδια δεν λειτούργησαν, η ασθενής του δείχνει σχετικά θεραπευμένη. Θα ήταν άλλωστε παράδοξο, σε ένα έργο που ο θεραπευτής είναι ο ίδιος ο συγγραφέας, να περιγράφεται η απόλυτη αποτυχία των μεθόδων του. Ποιός θα πήγαινε να τον συμβουλευθεί μετά;

Η παράσταση του Κώστα Γάκη έχει ανάλαφρο τόνο. Η ερμηνεία του Μηνά Χατζησάββα ήταν άρτια ενταγμένη σε αυτό το πνεύμα. Ο Χατζησάββας ήταν η ψυχή της παράστασης και γιατί ήταν εξαιρετική η ερμηνεία του και γιατί είχε τον σύνθετο ρόλο του αφηγητή- κεντρικού πρωταγωνιστή, που είναι παράλληλα και ο συγγραφέας του έργου. Και το κατάφερε παρουσιάζοντας πειστικά έναν ιδιόρρυθμο χαρακτήρα με αρκετές ανασφάλειες, αλλά συνάμα ιδιοφυή. Η Ξένια Καλογεροπούλου επίσης είχε κρίσιμο ρόλο, ως η εβδομηντάχρονη που ερωτεύθηκε τον νεαρό ψυχοθεραπευτή της. Έδωσε μια καλή ερμηνεία, δίνοντας με φυσικότητα τα πάθη και τα προβλήματα των γηρατιών. Ίσως όμως θα έπρεπε να τονίσει περισσότερο τα αυτοκαταστροφικά στοιχεία του χαρακτήρα της.

Στην ουσία η παράσταση είναι ένα κλασικό τρίγωνο. Η Θέλμα, ο ψυχοθεραπευτής και ο Μάθιου. Ο Γάκης προσπάθησε να το κάνει κουαρτέτο, βάζοντας και μια μπαλαρίνα μέσα στο έργο (επειδή η Θέλμα μικρή ήταν χορεύτρια) ως την ψυχή της Θέλμας ή κάτι τέτοιο. Δεν νομίζω ότι του βγήκε. Η χορεύτρια Έλενα Γεροδήμου νέμεται χώρου (και χορού) στην παράσταση. Το μόνο που κάνει αξιόλογα είναι ένα τραγούδι που λέει- έχει πολύ ωραία φωνή- αλλά δεν νομίζω ότι αυτό μόνο δικαιολογεί την παρουσία της. Δικαιολογημένη είναι η παρουσία του Μάθιου σε όλη την παράσταση, αλλά ο Χρήστος Παπαδόπουλος που τον ερμήνευε δεν έδωσε μια ικανοποιητική ερμηνεία. Ακόμα, η σκηνογραφία δεν δίνει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η μουσική είναι καλή και συνοδεύει αποτελεσματικά την δράση.

Γενικά, ο δήμιος του έρωτα είναι μια παράσταση που παρακολουθείται ευχάριστα, παρά τις όποιες αδυναμίες της. Μιλάει για ένα πρόβλημα της τρίτης ηλικίας και των ψυχικών εμμονών, που όμως παρουσιάζεται με έναν αρκετά ανάλαφρο τρόπο, βασισμένο σε ένα έξυπνο κείμενο. Η ερμηνεία του Μηνά Χατζησάββα κάνει την διαφορά, με την Ξένια Καλογεροπούλου να είναι επίσης καλή.

Γιώργος Σμυρνής