Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια στο θέατρο OLVIO – Μυρμηγκοφοβία και διαστροφή

Η υπόθεση έχει να κάνει με δύο ανθρώπους δεμένους σε ένα κρεβάτι. Ο ένας αλείφει την άλλη με μέλι και καθώς βρίσκονται κατά την διάρκεια του ερωτικού παιχνιδιού δεμένοι (κατά λάθος;) στο κρεβάτι με χειροπέδες, περιμένουν τα μυρμήγκια να έρθουν να τους φάνε. Πρόκειται για μια αληγορία. Υποθέτω πως τα μυρμήγκια συμβολίζουν το αδιέξοδο της ζωής, τον θάνατο, την φθορά ή κάτι που έχει να κάνει με το αναπότρεπτο της καταστροφής που ζούμε ή θα ζήσουμε κάποια στιγμή.

Πρωταγωνιστές είναι η πόρνη (Πέμη Ζούνη) και ο πελάτης (Κώστας Φιλίππογλου), που την κάλεσε σπίτι οτυ. Ωστόσο οι ρόλοι αντιστρέφονται σε ένα θέατρο, που θυμίζει κάπως θέατρο του παραλόγου, ενώ συνδυάζεται με ανατροπές, που οδηγούν σε εναλλαγές ρόλων ανάμεσα στον άντρα-πελάτη και την γυναίκα- πόρνη. Παράλληλα, προσπαθεί να μιλήσει παράλληλα για το Θεό, για την ματαιότητα της ύπαρξης, την διαστροφή του ανθρώπου, το πορνό, το σέξι, τον Νίτσε, τον Καντ και αρκετά ακόμα θέματα.

Η σκηνογραφία του Μανόλη Παντελιδάκη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και όμορφη οπτικά. Αν και το έργο διαδραματίζεται σε ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι (τεράστιο σαν ένα μικρό δωμάτιο), το σκηνικό ανοίγει εικόνες στην φύση- μια φύση τόσο ρομαντική και όμορφη, όσο και σαρκοβόρα (τα μυρμήγκια που θα έρθουν να φάνε τους δύο ήρωες). Αντίθετα, η μουσική της παράστασης είναι μάλλον προβλέψιμη.

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ καλές. Ιδίως ο Κώστας Φιλίππογλου, ο οποίος έχει δουλέψει με τον Πίτερ Μπρουκ και την Αριάν Μνουσκίν διαπρέπει για την φυσικότητα της ερμηνείας του. Είναι τόσο πειστικός, που μοιάζει να μην παίζει καν. Η Πέμη Ζούνη δεν φτάνει σε αυτά τα επίπεδα φυσικότητας στην ερμηνεία της, αλλά κι αυτή ξεχωρίζει δίνοντας μια αξιόλογη ερμηνεία, μιας γυναίκας δυναμικής, σκληρής και σεξουαλικά αχόρταγης.

Παρά τις δυνατές ερμηνείες, όμως, το έργο είναι κουραστικό. Δύο άνθρωποι δεμένοι σε ένα κρεβάτι επί δύο ώρες, με ελάχιστη κίνηση, έναν διαρκή τρόμο για τα μυρμήγκια που είναι να έρθουν, μια φλυαρία για το σύμπαν, το ερωτικό παρελθόν του πελάτη συνδυασμένη τις «αιχμηρές» ατάκες της κυνικής πόρνης, δεν είναι και ό,τι πιο ξεκούραστο να παρακολουθείς. Οι ανατροπές που συμβαίνουν, μάλλον μπλέκουν κι άλλο την κατάσταση, κάνοντας πιο δυσνόητο το έργο, παρά ζωντανεύουν την παράσταση.

Σε γενικές γραμμές, το έργο Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια προσπαθεί να φαίνεται προκλητικό, αλλά δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον το καταφέρνει. Στα υπέρ της παράστασης είναι το πολύ όμορφο σκηνικό και οι εξαιρετικές ερμηνείες, ιδίως αυτή του Φιλίππογλου. Αλλά το έργο προσωπικά το βρήκα κουραστικό και αργόσυρτο, οπότε δεν μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

Γιώργος Σμυρνής