H Margarethe Tiesel μιλάει για τις γυμνές σκηνές στον Παράδεισο του Έρωτα: Οι μαύροι ηθοποιοί είχαν μεγαλύτερο πρόβλημα από μένα!
Η Margarethe Tiesel, πρωταγωνίστρια της προκλητικής ταινίας ο Παράδεισος του Έρωτα, μιλάει σε συνέντευξη για τις εμπειρίες που είχε στα γυρίσματα με τον απαιτητικό σκηνοθέτη Ulrich Seidl. Η ηθοποιός παραδέχεται ότι στην ταινία- την οποία θα δούμε στην Ελλάδα από τις 14 Φεβρουαρίου από την Feelgood- αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες, ιδίως στις σκηνές που είχε να ανεβαίνει πολλές σκάλες. Αντίθετα, τα γυμνά δεν ήταν, όπως αποκαλύπτει, μεγάλο πρόβλημα για την ίδια, αλλά περισσότερο για τους μαύρους ηθοποιούς που παίζανε στην ταινία. Όπως δηλώνει χαρακτηριστικά η Tiesel “ήταν εξαιρετικά συνεσταλμένοι, μέχρι και σεμνότυφοι. Οι Κενυάτες φοράνε τρία ή τέσσερα εσώρουχα και δεν συναντάς γυμνούς στις παραλίες. Πως έχουν συμφιλιωθεί με τον σεξουαλικό τουρισμό, δεν το γνωρίζω. Προτιμούν χίλιες φορές να βγάλουν τα ρούχα κάποιου άλλου παρά να γδυθούν οι ίδιοι.”
Πόσο από τον εαυτό σας εντοπίζετε στην Teresa; Πριν από το γύρισμα είχατε κάποια εμπειρία από την Αφρική, τους μαύρους άντρες ή τα Beach Boys;
Ούτε την παραμικρή. Έχω πάει διακοπές στην Τυνησία κι έκανα μια θεατρική παράσταση με μετανάστες. Αλλά ήταν στο γύρισμα που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αυτούς τους
μαύρους πρίγκιπες. Προσπάθησα να τους κάνω ερωτήσεις για το πώς λειτουργεί το πράγμα με τις λευκές γυναίκες. Αυτό που με συνεπήρε δεν ήταν οι ίδιοι. Οι Sugar Mamas είναι απίθανες. Ένας μάλιστα μου είπε ότι είχε συστήσει τα παιδιά του στη Sugar Mama του.
Πόσο θα μπορούσατε να ταυτιστείτε με τον χαρακτήρα της Teresa;
Λοιπόν, δεν ερωτεύτηκα κιόλας, αλλά μπορούσα να συμπάσχω απόλυτα με την εμπειρία της. Όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε αυτούς τους νεαρούς άντρες, αισθάνεσαι δέκα χρόνια μικρότερη και έτοιμη για παιχνίδι. Ένιωσα επιθυμητή και πραγματικά όμορφη. Μπορώ να καταλάβω απόλυτα τις γυναίκες που ταξιδεύουν εκεί για να βρουν έναν εραστή.
Ποιες σκηνές ξεχωρίζετε;
Όλες οι σκηνές έχουν χαραχτεί στην καρδιά μου.
Για να το θέσω διαφορετικά. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο; Ο Ulrich Seidl δεν έχει τη φήμη εύκολου σκηνοθέτη.
Το να ανεβοκατεβαίνω σκάλες. Εκατοντάδες φορές (γελάει). Ή το να περπατάω με ψηλά τακούνια, αυτό ήταν μαρτύριο. «Μία φορά ακόμα. Μία φορά ακόμα». Μου ερχόταν να τον στραγγαλίσω.
Και όχι οι γυμνές σκηνές;
Φυσικά και ήταν πρόκληση, αλλά είχα την εντύπωση ότι αυτές οι σκηνές ήταν πιο δύσκολες για τους μαύρους ηθοποιούς, γιατί ήταν εξαιρετικά συνεσταλμένοι, μέχρι και σεμνότυφοι. Οι Κενυάτες φοράνε τρία ή τέσσερα εσώρουχα και δεν συναντάς γυμνούς στις παραλίες. Πως έχουν συμφιλιωθεί με τον σεξουαλικό τουρισμό, δεν το γνωρίζω. Προτιμούν χίλιες φορές να βγάλουν τα ρούχα κάποιου άλλου παρά να γδυθούν οι ίδιοι. Αλλά το άλλο πιο σπουδαίο ήταν ότι κανείς δεν πήρε σενάριο. Καθώς πλησίαζε η πρώτη μέρα γυρίσματος, ήμουν όλο και πιο νευρική. Ο Seidl μου έλεγε τι ήθελε να κάνω την τελευταία στιγμή.
Πως ήταν να δουλεύετε μαζί του; Ήταν η πρώτη φορά.
Είναι μια απόφαση. Ή το κάνεις και τον εμπιστεύεσαι, ή τίποτα. Πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου και να έχεις εμπιστοσύνη ότι θα σου πει τι ακριβώς θέλει από εσένα. Ο Seidl αποσπά ερμηνείες που δεν θα μπορούσες να αποδόσεις διαφορετικά. Με κάποιο τρόπο θέλεις να του αποδείξεις την αξία σου και κάνεις πράγματα που δεν θα έκανες διαφορετικά. Παρόλα αυτά θα προτιμούσα να κουνούσε περισσότερο το καρότο και λιγότερο τον βούρδουλα. Ο Seidl είναι πολύ φειδωλός στους επαίνους του.
