Όθων και Ποθούλα στο θέατρο Χορν- Γαργαλιστικό εθνικό αυτομαστίγωμα

Η υπόθεση του έργου μιλάει για έναν κάποτε οικονομικά κραταιό βιοτέχνης γούνας τον Όθωνα Μολοχάνθη (Σταμάτης Φασουλής) που πτώχευσε και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη μεζονέτα του, για να εγκατασταθεί με τη γυναίκα του (Βέρα Κρούσκα) και την κόρη του (Σοφία Φαραζή) στο προικώο της στο Κουκάκι, ένα ερειπωμένο σπίτι που κουβαλάει μέσα της κομμάτια της ελληνικής ιστορίας. Και ξαφνικά, μετά από ένα ατύχημα που ρίχνει σε σοκ τον πρωταγωνιστή, ζωντανεύει το φάντασμα της Ποθούλας Ραρράκου, Κυρίας των Τιμών της Βασίλισσας Αμαλίας (Σοφία Φιλιππίδου), καθώς κι ενός Αξιωματικού της Χωροφυλακής (Θανάσης Αλευράς) κι ενός νεαρού αντάρτη της αντίστασης στην κατοχή (Κ. Καρβέλης).

Το έργο του Άκη Δήμου υποθέτω ότι προσπαθεί να συνδέσει τρεις περιόδους, που, κατά κάποιον τρόπο, έχουμε ανοιχτά ζητήματα με τους Γερμανούς. Φυσικά δεν υπάρχει καμία σχέση με την βαυαροκρατία και την κατοχή, όπως και με την Ελλάδα της ευρωζώνης σήμερα. Αλλά η τάση είναι να συσχετίζουμε τέτοια θέματα, ιδίως αφού εμπλέκονται Γερμανοί, που τελευταία εισπράττουν πολύ από το ανάθεμα της ελληνικής κοινής γνώμης (όπως αντίστοιχα και οι Έλληνες δέχονται μπόλικο ανάθεμα από την γερμανική κοινή γνώμη, για να είμαστε ειλικρινείς).

Ο Άκης Δήμου δεν κάνει ένα κατηγορώ εναντίον των Γερμανών. Τα όποια βέλη του περισσότερο αποσκοπούν στο να παρωδήσουν εθνικούς μύθους και την ελληνική ιστορία. Θυμίζει μία επιθεωρησιακού τύπου ανασκόπηση κάποιων στιγμών της Ελλάδας. Αυτό όλο σε ένα σουρεαλιστικό πεδίο, όπου όλα αυτά τα φανταστικά πρόσωπα του παρελθόντος μοιάζουν σαν να ξυπνάνε μέσα σε κάποιο όνειρο ή κάποια παραίσθηση του Όθωνα Μολοχάνθη- μόνο που δεν λένε μετά να εξαφανιστούν.

Η παράσταση του Σταμάτη Φασουλή είναι στημένη κυρίως επάνω σε αυτόν και στην Σοφία Φιλιππίδου. Αυτοί οι δύο έχουν τις ατάκες που βγάζουν γέλιο. Σε όποιον αρέσει αυτό το συγκρατημένο στυλ χιουμοριστικής ερμηνείας- ειρωνίας του Φασουλή, το οποίο ο ηθοποιός αποδίδει με αρκετή άνεση και φυσικότητα, θα βρει αρκετά σημεία για να απολαύσει την παράσταση.

Το ίδιο ισχύει και με την Σοφία Φιλιππίδου, που έχει αρκετές αβανταδόρικες σκηνές. Εμένα, προσωπικά, δεν με άγγιξε ιδιαίτερα αυτό το χιούμορ, όπως και γενικά το έργο, μου φάνηκε λίγο δυσνόητο όχι τόσο στο περιεχόμενο, αλλά στον στόχο. Επίσης, απουσίαζε μια ξεκάθαρη αφηγηματική γραμμή, η ύπαρξη δηλαδή μιας ιστορίας που να οδηγεί κάπου.

Κοντολογίς, η παράσταση «Όθων και Ποθούλα» είναι μια κωμωδία με εσάνς επιθεώρησης και σουρεαλισμού, που διακωμωδεί κομμάτια της ελληνικής ιστορίας και γενικά την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Δεν μπορώ να πω ότι με έθελξε, ενώ δεν κατάλαβα ακριβώς ποιό ήταν το σχόλιο πάνω στα ελληνικά πράγματα, καθώς είχε μια γενικότητα. Πιστεύω, όμως, ότι θα αρέσει στους φαν του κωμικού στυλ τόσο του Σταμάτη Φασουλή, όσο και της Σοφίας Φιλιππίδου.

Γιώργος Σμυρνής

Παίζεται Τετάρτη: 20:00, Πέμπτη: 21.00, Παρασκευή: 21.00 (λαϊκή), Σάββατο: 21.00, Κυριακή: 20.00
Στο θέατρο Δημήτρης Χορν (Αμερικής 10, Κέντρο) Περισσότερα διαβάστε ΕΔΩ