«Δεν μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς» στο θέατρο Βασιλάκου- Αγάπη δι’ αλληλογραφίας

Η παράσταση βασίζεται στο επιτυχημένο βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου, πάνω στο οποίο ο Πέτρος Ζούλιας έκανε μια ελεύθερη θεατρική απόδοση. Αναφέρεται στην σχέση των δύο σπουδαίων Ελληνίδων συγγραφών, της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και της κόρης της Μαργαρίτα Καραπάνου, βραβεύτηκε το 1988 στην Γαλλία για το καλύτερο ξενόγλωσσο μυθιστόρημα με τον «Υπνοβάτη»). Και οι δύο συγγραφείς έχουν φύγει από την ζωή. Η Καραπάνου γενικά είχε μια δύσκολη ζωή και νοσηλεύθηκε αρκετές φορές σε ψυχιατρείο.

Αν και βασίστηκε στην αλληλογραφία της Λυμπεράκη με την κόρη της, η παράσταση έχει έναν ισχυρό θεατρικό και διαλογικό χαρακτήρα. Μητέρα και κόρη συνήθως βρίσκονται σε δύο διαφορετικές χώρες (η Λυμπεράκη είναι διαρκώς στο Παρίσι, ενώ η Καραπάνου στην Αθήνα), αλλά στην παράσταση επικοινωνούν και να διαλέγονται σε πραγματικό χρόνο. Αυτή η έξυπνη επιλογή δίνει γρήγορο ρυθμό στην παράσταση και την δυνατότητα άμεσης αντίδρασης του ενός προσώπου στις απόψεις και τα συναισθηματικά ξεσπάσματα του άλλου.

Οι δύο γυναίκες είναι τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές. Και οι δύο συγγραφείς, αντιμετωπίζουν την απόρριψη και τις εμμονές τους, αλλά τα διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται τόσο για τον καλλιτεχνικό μύθο των δύο γυναικών, αλλά για το προσωπικό τους ζήτημα, εστιάζοντας στο μάνα-κόρη.

Η Λυμπεράκη αποδίδεται από την Ρένη Πιττακή σαν μια τυπική ελληνίδα αστή εγκατεστημένη στο Παρίσι. Και σαν μια τυπική γυναίκα. Έχει ανοιχτά συναισθηματικά προβλήματα, καθώς η καριέρα της στην Γαλλία δεν μοιάζει να προχωράει όπως την είχε ονειρευτεί, ενώ κι η σχέση της με την κόρη της είναι σαφώς προβληματική.

Από την άλλη, η Καραπάνου (Πέγκυ Τρικαλιώτη) έχει μεγάλα ψυχολογικά τραύματα, τα οποία την οδηγούν ακόμα και στο ψυχιατρείο και τα οποία συχνά η ίδια τα αποδίδει στην εγκατάλειψη που βιώνει από την μητέρα της. «Αρρώστησα για να σε φέρω κοντά μου μαμά» δηλώνει κάποια στιγμή η Καραπάνου. Υπάρχει ανταγωνισμός και ζήλια ανάμεσα σε μάνα και κόρη και στο λογοτεχνικό κομμάτι, αλλά και αυτό των ανδρών. Όμως τελικά υπάρχει και αγάπη ανάμεσα τους. Γι’ αυτό το έργο, παρά το δύσκολο θέμα του (αυτό του ανταγωνισμού και της απόστασης σε μητέρα και κόρη, που συνδυάζεται και με την ψυχική αρρώστια) γίνεται ανθρώπινο και τρυφερό.

Και οι δύο πρωταγωνίστριες έδωσαν εξαιρετικές ερμηνείες, με διαφορετικό τρόπο η καθεμιά, καθώς ερμήνευαν δύο διαφορετικούς χαρακτήρες. Άψογη στην κίνησή της και έξυπνη και πολύ πειστική στην ερμηνεία της απόμακρης και (κάπως αλαζονικής) αστής μητέρας η Πιττακή. Η πιο συναισθηματική Τρικαλιώτη από την πλευρά της είχε τις έντονες εξάρσεις μιας ηρωίδας νεότερης και με πιο τραυματισμένο ψυχισμό. Οι περισσότερες σκηνές των ξεσπασμάτων της είναι πετυχημένες και δίνουν άλλη δυναμική στην παράσταση. Και οι δύο πρωταγωνίστριες πάντως γίνονται βαθιά συγκινητικές, ειδικά στο φινάλε του έργου κι έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους επί σκηνής.

Συνολικά, αν και η παράσταση ονομάζεται «Δεν μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς» εγώ δεν έχω δίλημμα. Την αγάπησα την παράσταση. Είναι ένα συγκινητικό κι ανθρώπινο έργο για την δύσκολη σχέση μιας μητέρας και μιας κόρης (που ήταν και σημαντικές μορφές της τέχνης). Η έξυπνη σκηνοθετική προσαρμογή του Ζούλια και οι δυνατές ερμηνείες είναι τα σημαντικά ατού μιας παράστασης που βγάζει συναίσθημα και ανθρωπιά.

Γιώργος Σμυρνής

Παίζεται Τετάρτη: 19:00, Πέμπτη: 20.00, Παρασκευή: 21:00, Σάββατο: 18.00, 21:00, Κυριακή: 18:00
Στο θέατρο Βασιλάκου (Πλαταιών και Προφήτη Δανιήλ 3

, κοντά στο Γκάζι) Περισσότερα ΕΔΩ