Αλέξανδρος Λογοθέτης: Οι ίδιοι οι Έλληνες είναι τα «φαντάσματα» της Ελλάδας!

Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης μας παραχώρησε συνέντευξη, στην οποία μας μιλάει για την καριέρα του στο θέατρο και στην τηλεόραση και την κατάσταση στην Ελλάδα γενικότερα. Μας εξηγεί γιατί η μαζική επιτυχία, όταν ήταν νέος, τον τρόμαζε. Μας δηλώνει ποιοί είναι οι αγαπημένοι του ηθοποιοί και μας περιγράφει την σταδιακή πτώση του επιπέδου στην ελληνική τηλεόραση. Παράλληλα, μας μιλάει για τα επόμενα σχέδια του στην Ελλάδα της κρίσης και τονίζει ότι “ο λαός και οι κυβερνώντες είναι τα φαντάσματα της Ελλάδας”!

-Η παράσταση «Αχ αυτά τα φαντάσματα» αγαπήθηκε πολύ από το κοινό. Το περιμένατε ότι θα έκανε τόση επιτυχία;
Περιμέναμε ότι θα πάει καλά, αλλά τέτοια επιτυχία δεν την περιμέναμε. Αυτό το έργο έχει ένα χιούμορ, που είναι αρκετά μαύρο. Δεν είναι το εύκολο χιούμορ. Εκεί οφείλονται και κάποιες αρνητικές κριτικές από κάποιους ανθρώπους. Γιατί περιμένουν να δουν μια επιθεώρηση ή μία κωμωδία όπως αυτές που βλέπουν. Κι εδώ έχουμε δουλέψει με πολύ διαφορετικές ποιότητες, ακόμα κι αν είναι αρκετά εξωστρεφές όλο αυτό που κάνουμε. Έχει ένα πολύ λεπτό χιούμορ. Αν το πιάσει ο άλλος από την αρχή, περνάει καλά. Αν περιμένει να γελάσει, όπως θα γέλαγε σε μια συνηθισμένη κωμωδία, δεν θα γελάσει. Επίσης, η επιτυχία του έργου έγκειται στο ότι υποσυνείδητα αγγίζει πράγματα που μας αφορούν όλους. Δηλαδή, αυτό που δείχνει η παράσταση, κάποιον να παίρνει από ένα δικό του σακάκι ξένα λεφτά, είναι η Ελλάδα του σήμερα. Τα λεφτά που παίρναμε δανεικά τόσα χρόνια, για να φτιάχνουν κάποιοι τα μαγαζάκια τους.

-Στο νησί, το σίριαλ του Mega, είχατε υποδυθεί έναν ιδεαλιστή γιατρό και είχατε πει ότι είχατε ταυτισθεί πολύ με τον ρόλο. Στο «Αχ αυτά τα φαντάσματα» πώς καταφέρατε να ταυτιστείτε με έναν τελείως μη ιδεαλιστή θυρωρό και τον αποδώσατε τόσο εξαιρετικά;
Μα είναι κι αυτός ιδεαλιστής. Με τον δικό του τρόπο. Κοιτάει την πάρτη του. Κι ο γιατρός στο Νησί μπορείς να πεις ότι κι αυτός την πάρτη του κοιτούσε, γιατί ήθελε να γίνει αυτός που πίστευε. Άσχετα, αν στον ρόλο που έκανα στο Νησί βοηθούσα άλλους ανθρώπους, ενώ με τον θυρωρό που κάνω στο «Αχ αυτά τα φαντάσματα» βοηθάω μόνο τον εαυτό μου. Και γενικά, είναι ωραίο να πηδάς από το ένα στο άλλο και να μην είναι όλα ίδια. Μου αρέσει αυτός ο ρόλος του λαμόγιου του θυρωρού. Κατά την γνώμη μου, μέσα του ξέρει ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα. Αλλά κάπου κι αυτός χάνεται στο παιχνίδι του. Έχει φτιάξει έναν μύθο, που στο τέλος τον έχει πιστέψει και ξεχνιέται μέσα σε αυτόν.

-Η παράσταση μιλάει για φαντάσματα, που δεν υπάρχουν, αλλά όμως επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων. Ποια είναι τα φαντάσματα της Ελλάδας;
Οι ίδιοι οι Έλληνες, που ανέχονταν αυτήν την κατάσταση τόσα χρόνια. Που λέγανε: «Έλα μωρέ, τι δύναμη έχω εγώ;» και δεν έκαναν τίποτα. Και τώρα που ψηφίσανε ό,τι ψηφίσανε, βλέπουνε πόσο λάθος κάνανε για ακόμα μία φορά κι ότι είναι αδύναμοι. Και χάνουν τις συντάξεις τους, τις δουλειές, το βόλεμά τους. Αυτοί είναι τα φαντάσματα της Ελλάδας. Κι αυτοί φυσικά που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια. Ο λαός και οι κυβερνώντες είναι τα φαντάσματα της Ελλάδας!

-Σαν λαός μας αρέσει να κρυβόμαστε από τις ευθύνες μας;
Πάρα πολύ! Αν δεν μας άρεσε, δεν θα επιτρέπαμε να συμβεί, αυτό που συνέβαινε τόσα χρόνια. Θα ήθελα να είχαμε μια συλλογική συνείδηση λαού, όπως έχουν οι Ισλανδοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί. Αυτό το διαφορετικό έχουν από εμάς. Άμα κάτι συμβαίνει που τους θίγει, οι λαοί αυτοί είναι ενωμένοι. Ενώ εμείς είμαστε διχασμένοι. Η Ελλάδα ιστορικά ήταν πάντα μια χώρα υπό: υπό κατοχή, υπό επιτήρηση, διάφορα υπό. Και δεν έχουμε αποκτήσει συλλογική συνείδηση. Και μια χώρα διχασμένη. Ποτέ δεν μπορέσαμε να βρεθούμε και να συνεννοηθούμε μεταξύ μας τι μας συμφέρει όλους, συνολικά. Και δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε συλλογική συνείδηση. Ελπίζω η γενιά του γιου μου να καταφέρει κάτι. Βλέπω ότι οι νέοι αντιδρούν, γιατί το έχουν σιχαθεί όλο αυτό το πράγμα. Αλλά εκεί παίζεται ένα άλλο παιχνίδι, που έχει να κάνει με την έλλειψη παιδείας. Και να διαμαρτύρεσαι, αν είσαι απαίδευτος, δεν θα μπορέσεις να καταφέρεις πολλά πράγματα, γιατί θα είναι γενικά όλα. Πρέπει να είναι ειδικά και συγκεκριμένα αυτά που ζητάς και προσπαθείς να πετύχεις. Αλλά, ελπίζω πολύ στις νεότερες γενιές.

-Έχετε σπουδάσει υποκριτική στην Αγγλία. Πόσο σας βοήθησε αυτό;
Πάρα πολύ. Με βοήθησε πολύ όλο το σύστημα της εκπαίδευσης εκεί, γιατί με έβαλε σε μια πειθαρχία που εδώ δεν την είχα. Μου είχανε πει: «Εμείς δεν εξετάζουμε αν είσαι καλός ή κακός. Είσαι πολύ καλός. Αλλά πρέπει να μάθεις να συμμορφώνεσαι με το δικό μας σύστημα, για να μπορέσεις να πάρεις αυτό που έχουμε να σου διδάξουμε. Αλλιώς τζάμπα τα λεφτά σου». Μου έδωσαν να καταλάβω ότι μπορώ να γίνω ένας ολοκληρωμένος ηθοποιός κι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να είμαι πειθαρχημένος και να μην σκορπίζομαι σε ανοησίες. Έτσι με έμαθαν να είμαι πειθαρχημένος, κάτι που έδωσε μεγάλη ώθηση στην αυτοεκτίμησή μου, γιατί είδα ότι τα καταφέρνω. Και στην Ελλάδα είχα φοιτήσει στο Εθνικό και ευτυχώς είχα κάποιους δασκάλους, από τους οποίους πήρα πράγματα. Αλλά επί της ουσίας η σχολή- και κάθε σχολή που λειτουργεί στην Ελλάδα στον χώρο μου- δεν έχει μία γραμμή. Στην Αγγλία, ας πούμε, με το που τελείωνε κάθε τρίμηνο, μαζευόμασταν καθηγητές και μαθητές. Και οι καθηγητές μας δίνανε Feedback. Μας λέγανε, τι πρέπει να δουλέψουμε, που έχουμε πετύχει, πού έχουμε αποτύχει. Κι έτσι συνέχιζες το επόμενο τρίμηνο με άλλη δύναμη. Κι όλη σου η δύναμη πήγαινε σε αυτά που έπρεπε να δουλέψεις, για να βελτιωθείς.

-Πέρα από τις σπουδές σας στο εξωτερικό, σας αρέσουν τα ταξίδια γενικότερα;
Ναι. Μου αρέσουν πάρα πολύ. Και τώρα έχω καιρό να ταξιδέψω και μου λείπει. Αλλά τώρα κάνω ένα νέο ταξίδι, που λέγεται γονιός και είναι ωραίο.

-Πώς σας έχει επηρεάσει το ότι γίνατε γονιός;
Με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Με έχει κάνει να σκέφτομαι ότι είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει στην ζωή μου. Και δεν το λέω με την έννοια ότι το έχω φτιάξει, γιατί εγώ δεν έχω κάνει τίποτα. Η γυναίκα μου τα έχει κάνει όλα. Το λέω με την έννοια ότι η ζωή μου έχει αποκτήσει ένα άλλο νόημα, που πριν δεν το είχε. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα, γιατί σε αποδεσμεύει από το «εγώ».

-Τι θα συμβουλεύατε κάποιον νέο, που θέλει να μπει σήμερα στην περιπέτεια της υποκριτικής;
Θα του έλεγα ότι αν θέλει κάτι πάρα πολύ, να το κάνει, αλλά να μην σκέφτεται τα χρήματα.

-Υπήρξε μια γενιά μετά από εσάς που βασική της προτεραιότητα ήταν να κάνουν χρήματα μέσα από την τηλεόραση;
Ναι. Η δική μας γενιά ήταν στο μεταίχμιο, γιατί τελειώναμε την σχολή με την λογική ότι το θέατρο είναι το σημαντικότερο από όλα. Αλλά μπήκαμε στην πορεία στο τριπάκι της τηλεόρασης και συνειδητοποιήσαμε ότι από εκεί βγαίνουν λεφτά. Η επόμενη γενιά ηθοποιών, μπήκε κατευθείαν με το σκεπτικό της επιτυχίας στην τηλεόραση, στο εύκολο, στο μαζικό. Βέβαια, σαφώς υπάρχουν παιδιά, τα οποία κάνουν αυστηρά και μόνο θέατρο και μπορούν κι επιβιώνουν μέσα από αυτό κι εγώ τα θαυμάζω.

-Γιατί αποφεύγετε την μαζική επιτυχία;
Έχω κάνει πολύ συνειδητά μια πορεία που με έχει κρατήσει μακριά από την μαζική επιτυχία. Όταν ήμουν μικρός, δεν είχα λύσει πολλά θέματα μέσα μου κι όλη αυτή η δημοσιότητα μου ήταν στενόχωρη. Είχα κάνει ήδη επιτυχία στα 22 μου με κάποια έργα και είχαν την φωτογραφία μου ακόμα και στα σταυρόλεξα. Αυτό μου χτύπησε κάπως άσχημα. Ήθελα να κάνω την δουλειά μου, να βγάζω λεφτά από αυτήν και να περνάω απαρατήρητος. Λίγο δύσκολο, όταν είσαι ηθοποιός. Τώρα πια δεν με νοιάζει να περνάω απαρατήρητος. Τότε ήμουνα μικρός κι έκανα ατασθαλίες άλλου τύπου. Τώρα τα έχω κόψει όλα αυτά.

-Πιστεύετε ότι η κωμωδία είναι μια λογική επιλογή, τώρα που υπάρχει η οικονομική κρίση;
Έπαιξα στο «νησί», μια σειρά που είχε αξία καλλιτεχνική. Δεν ήταν κάτι ευκολοχώνευτο. Ο κόσμος έκλαιγε και το έβλεπε σαν τρελός. Γι’ αυτό δεν συμφωνώ με διάφορους ανθρώπους του χώρου που λένε ότι η κωμωδία είναι αυτή που πάει. Εγώ πιστεύω ότι και το δράμα θα πάει, αρκεί να έχεις μια παράσταση επιπέδου. Γιατί η λύτρωση που θα νιώσει ο θεατής αδειάζοντας από την συναισθηματική φόρτιση του δράματος είναι τόσο σημαντική, όσο και το να γελάσει.

-Υπήρχαν καλές εποχές για την τηλεόραση;
Εγώ πρόλαβα στα πρώτα δυο χρόνια της καριέρας μου την καλή εποχή της τηλεόρασης. Ας πούμε, κάναμε την Ανατομία ενός εγκλήματος και κάναμε ένα μήνα πρόβες για ένα επεισόδιο. Μετά αυτό άρχισε να χάνεται. Να σε παίρνουν τηλέφωνο και να σου ζητάνε να πάρεις μέρος δύο μέρες πριν το γύρισμα. Εγώ αρνιόμουν φυσικά και τσαντιζόμουν.

-Γιατί έπεσε το επίπεδο της τηλεόρασης;
Γιατί υπάρχει έλλειμμα παιδείας. Δεν κάθεται κανένας να ασχοληθεί σοβαρά. Ακόμα και στις καλές εποχές της τηλεόρασης, μετά από ένα σημείο οι ελλείψεις γίνονταν εμφανείς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αμερικάνοι έχουν μια ομάδα 5-10 σεναριογράφων για ένα επεισόδιο σε ένα σίριαλ κι ότι κάθε επεισόδιο το σκηνοθετεί άλλος σκηνοθέτης. Θυμάμαι ότι ήταν ένας άγγλος σεναριογράφος που είχε έρθει στα γυρίσματα, όταν κάναμε το Νησί και γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη της σειράς. Τον ρωτάει ο Άγγλος: «Πόσα επεισόδια είναι το σίριαλ;» «26» του απαντάει ο Θοδωρής. «Και πόσοι σκηνοθέτες είστε;» «Μόνο εγώ». Αναρωτήθηκε ο Άγγλος: «Μόνος σου; Κι άμα πάθεις κάτι, τι θα γίνει;» Αυτή είναι η λογική στην Ελλάδα. Και στο θέατρο, κάνουμε μια δουλειά που κοστίζει ένα κάρο λεφτά και δεν έχουν έναν αντικαταστάτη για τον πρωταγωνιστή!

-Ποιους ξένους ηθοποιούς θαυμάζετε;
Θαυμάζω τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Είδα πρόσφατα το The Master. Είδα και τον Χοακίμ Φοίνιξ σε αυτήν την ταινία. Κι αυτός είναι καταπληκτικός ηθοποιός. Αυτό που κάνει στο The Master θεωρώ ότι είναι για μελέτη. Θαυμάζω και τον Ντάνιελ Ντέι Λούις, εννοείται, αλλά τον Λίνκολν δεν τον έχω δει ακόμα.

-Τα επόμενα σχέδιά σας ποια είναι;
Το μόνο σχέδιο που έχω είναι να πάμε διακοπές με την οικογένειά μου το καλοκαίρι και όσο περισσότερο αντέξουμε. Του χρόνου ίσως κάνουμε πάλι το «Αχ, αυτά τα φαντάσματα» ή ίσως κάτι άλλο. Ακόμα δεν ξέρω. Επίσης, ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα μιας ταινίας, που ο τίτλος της είναι Wild Duck (Αγριόπαπια) και θα βγει στους κινηματογράφους μάλλον τον Χειμώνα. Περιμένουμε να πάει καλά στο εξωτερικό, να παιχτεί στο Φεστιβάλ των Καννών, αν και ακόμα περιμένουμε κάποιες απαντήσεις. Την κάναμε με τον φίλο μου σκηνοθέτη Γιάννη Σακαρίδη και είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Το σενάριο του «Wild duck» είναι του ιδίου του Σακαρίδη, ενώ εκτός από εμένα παίζουν οι Θέμις Μπαζάκα, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου, ο πατέρας μου Ηλίας Λογοθέτης και Ευσταθία Τσαπαρέλη. Διευθυντή φωτογραφίας είναι ο σπουδαίος στον χώρο του Γερμανός Γιαν Φόγκελ. Η υπόθεση της ταινίας έχει να κάνει με παράνομες ενέργειες μεγάλων εταιρειών.