Ο Φοίβος κι εγώ…

Πολλές φορές τυχαίνει να απομακρύνεσαι για καιρό γιατί δεν τρέχει κάτι να σας συνδέει, μετά ξαναβρίσκεσαι και χαίρεσαι γιατί αυτό το “κάτι” είναι εκεί, σταθερό, χωρίς βεβιασμένες κινήσεις η εξαναγκασμούς.

Ενας μικρός νέος στίχος ή μια “στροφή” σε ένα τραγούδι είναι παραπάνω από αρκετά για να ξαναρχίσει η σχέση – και ξέρετε αυτά τα αναπάντεχα φωτάκια που “φλασάρουν” μέσα μας πόσο σπάνια ανάβουν (πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μακροχρόνιες σχέσεις και δη με καλλιτέχνες).
Ο Φοίβος μπορεί να έχει ακόμα εκείνο το επιμελημένα ατσούμπαλο στιλ – ναι ναι ώρες ώρες θυμίζει Σαββόπουλο- με το οποίο μας συστήθηκε, αλλά δεν είναι πια ο ίδιος. Μεγάλωσε. Και μεγαλώνει καλά.

Αυτό ίσως είναι που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα. Το ότι ο χρόνος που περνάει γράφει πάνω του με έναν “φυσιολογικό” τρόπο, η εγρήγορση που ο καθένας μας περιμένει από έναν καλλιτέχνη είναι εκεί, σταθερά και τον ωριμάζει ουσιαστικά γι’ αυτό και μπορεί και ανανεώνει το κοινό του (το Passport ήταν γεμάτο νέα παιδιά), η γραμμή που ενώνει το χθες με το σήμερα δεν έχει κενά η απότομες στροφές. Φανταστείτε πόσο θλιβερό θα ήταν αν τον βλέπαμε να προσπαθεί να μιμηθεί εκείνον τον νεαρό που έπεισε τον Θανάση Βέγγο να τραγουδήσει μαζί του “Η Ζωή μόνον έτσι είναι ωραία” το 1995.

Στο λάιβ που τον είδαμε τις προάλλες αισθανόσουν ότι στέκει γερά στα πόδια του από το πρώτο λεπτό που τον έβλεπες να κατεβαίνει στην σκηνή, με το “ειναι ενας σκύλος στο Κολωνάκι….” 

Το στίγμα της παράστασης -“Καλοριφέρ” ονόμασε τις φετινές του εμφανίσεις- το το δίνει αμέσως ο πιανίστας Κωστής Χριστοδούλου ηλεκτρίζοντας τον χώρο με τα αυτοσχεδιαστικά του παιχνίδια, δίνοντας πάσες, άλλοτε στον ντράμερ Σωτήρη Ντούβα, αλλοτε στα έγχορδα – την κιθάρα του Κώστα Παντέλη και το μπάσο του Σταμάτη Σταματάκη.

Δεμένο όλο το τιμ εις σάρκα μία, πιάνουν την ιστορία του Φοίβου από την αρχή και της δίνουν πιο πιπεράτη γεύση- ώρες ώρες και καυτερή. Ανάμεσα ακούς και λιγάκι “Ημισκούμπρια”, λίγο Κηλαηδόνη, ενα βελούδινο τα “Ματόκλαδα σου λάμπουν” (το αφιέρωσε στην κόρη του που έγινε τριών μηνών), ένα “Πουλάκι τσίου”, αλλά ο βασικός κορμός είναι τα best of του, όλα “πειραγμένα” και πειραγμένα -επί το ηλεκτρικότερο- άψογα.

Θυμάμαι κάποτε σε μια συνέντευξη του είχε πει ότι ήδη στα 19 του αισθανόταν ότι στιχουργικά είχε βρει το ύφος του και ότι με την μουσική ήταν πιο φοβικός. Ο ήχος άρχισε να τον απασχολεί απ’ το “Έξω” και μετά (ο ίδιος το έχει δηλώσει) και πραγματικά η διαφορά ήταν εμφανέστατη στον τελευταίο του δίσκο “Αόρατος Άνθρωπος όπου πλέον ο στίχος είχε βρει τον ήχο του- αργή αλλά ανιούσα πορεία που όμως τώρα δίνει ωραίους καρπούς.

Για να το κλείσω το θέμα ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι στα καλύτερα του. Αν σας λέει κάτι το θέμα, θα είναι στο Passport και αυτό το Σάββατο. Αλλιώς, κάπου θα τον πετύχετε, εν καιρώ …

Χάρη Ποντίδα – Always in a Harry

Tο Σάββατο 23/2 ολοκληρώνωνται οι εμφανίσεις του Φοίβου Δεληβοριά στο Passport. Στη συνέχεια ο τραγουδοποιός και η μπάντα του ξεκινούν άμεσα την περιοδεία τους σε όλη την Ελλάδα.

Το «ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ» λοιπόν, θα ανάψει στα εξής σημεία:
6/3 : Καβάλα, “Μυροβόλος Άνοιξις”
7/3 : Ξάνθη, “Πέτρινο”
8/3 : Κομοτηνή, Στέκι Πολιτιστικής Κίνησης Νομού Ροδόπης
9/3 : Βόλος, “Vox Music Stage”
15/3 :Τρίκαλα, “Σουίτα Art Café”
16/3 : Υπάτη Λαμίας, Τόπος Τεχνών ΧΩΡΑ
23/3 : Χανιά, “Οκτάβα”
24/3 : Ηράκλειο Κρήτης, “Μύλος”
25/3: Ρέθυμνο, “Metropolis”
29/3 : Θεσσαλονίκη, Block 33
5/4 : Αρτα, “Prestige”
6/4 : Κέρκυρα, “Επτά Τεχνών Τόπος”θα είναι το τελευταίο