Φωτεινή Δάρρα: Οι καλλιτέχνες πρέπει να εμφανίζονται μπροστά στο κοινό μόνο όταν υπάρχει πραγματικά λόγος

Πόσο “επιτακτική” ήταν η επιθυμία να ξαναβρεθείτε από κοινού με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου ξανά στη σκηνή μετά από 4 χρόνια; Ήταν κάτι που ετοιμάζατε καιρό;
Η σχέση μας με τον Γκάτσο ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια οταν τραγούδησα τα τραγούδια της τηλεοπτικής σειράς “Λένη”. Μέσα σε μια μέρα το “Τρέχει το νερό” είχε μπει στο στόμα των ακροατών. Από τότε θέλαμε να κάνουμε έναν ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών σε στίχους του μεγάλου Γκάτσου. Η επιθυμία μας βρήκε σύμφωνη την Αγαθή Δημητρούκα, κληρονόμο της πολιτιστικής κληρονομιάς του Γκάτσου. Έχω την αίσθηση, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να εμφανίζονται μπροστά στο κοινό μόνο όταν υπάρχει πραγματικά λόγος. Ποιος θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικός από έναν δίσκο πάνω στο έργο του σπουδαίου Γκάτσου;

Η μελοποίηση των στίχων του Γκάτσου στο άλμπουμ “Λουλούδι στη φωτιά” ακούγεται “ρετρό”, με την έννοια ότι βασίζεται σε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν “κλασικός λαϊκός ήχος”. Πιστεύετε ότι οι συγκεκριμένοι στίχοι και η διαχείριση της κληρονομιάς του Νίκου Γκάτσου γενικά δεν θα ταίριαζαν με έναν πιο “μοντέρνο” ή “μη λαϊκό” ήχο;
Η ετυμολογία της λέξης “κλασικό” αναιρεί αυτή του “ρετρό”. Το κλασικό είναι διαχρονικό ενώ το ρετρό παρωχημένο. Σε καμία περίπτωση ο Γκάτσος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παρωχημένος, μπορεί όμως κάλλιστα και δικαιωματικά να χαρακτηριστεί κλασικός. Ο στίχος του Γκάτσου σε αυτό τον δίσκο νομίζω πως είναι κλασικός λαϊκός όπως πολύ σωστά είπατε. Να προσθέσω οτι είναι βαθιά ελληνικός και ως εκ τούτου ταιριάζει με μια λαϊκή μελοποίηση ιδωμένη με έναν σύγχρονο τρόπο, όπως αυτή του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Δεν θα ταίριαζε μια αγγλοσαξωνικού τύπου προσέγγιση ενός στίχου όπως: “μονάχα τ’ άγρυπνο κοκκόρι στον μακρινό συνοικισμό, ελπίδα κάνει τ’ ανηφόρι κι αγάπη τον κατακλυσμό”. Πρόκειται για μια εικόνα βαθιά λαϊκή, που ίσχυε πριν σαράντα χρόνια όταν γράφτηκε, ισχύει και σήμερα κάνοντας ξανά τον Γκάτσο πιο επίκαιρο παρα ποτέ.

Πόσο εξοικειωμένη ήσασταν με το συνολικό έργο του Νίκου Γκάτσου πριν τη δημιουργία του συγκεκριμένου άλμπουμ; Ανακαλύψατε τώρα κάτι καινούργιο σε αυτόν;
Πριν δέκα χρόνια, όπως προείπα, τραγούδησα στον δίσκο του σήριαλ “ΛΕΝΗ” το “Τρέχει το νερό” και αλλα τραγούδια σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Σήμερα αισθάνομαι ευτυχισμένη που τραγουδάω ξανά τα τραγούδια του που τόσο με συγκίνησαν όταν μου συστήθηκαν για πρώτη φορά και εξακολουθούν να το κάνουν σε κάθε άκουσμα. Επιβεβαίωσα περισσότερο αυτή τη φορά κάτι, παρά ανακάλυψα κάτι καινούργιο. Επιβεβαίωσα την αμεσότητα του Γκάτσου βλέποντας πόσο βαθιά εξέφρασε τον κόσμο με το τραγούδι μας “Παρασκευή μεγάλη”, αλλά και με τα “Η αγάπη”, “Όλα τ’ αστέρια τρύπια” και άλλα.

Η ερμηνεία σας στα τραγούδια του δίσκου προσωπικά μού ακούγεται συναισθηματική μεν, αλλά που να κρατά μια -μικρή αλλά διακριτή- περήφανη (με την καλή έννοια) απόσταση. Εσείς πώς πιστεύετε ότι προσεγγίσατε τα τραγούδια;
Οι ερμηνευτές που θαυμάζω, όπως η Μοσχολιού, ο Μπιθικώτσης, η Φαραντούρη και τόσοι άλλοι, όλοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Το “μέτρο” στην ερμηνεία τους. Είναι κάτι που διδάσκουν οι μεγάλοι συνθέτες και μας μεταφέρεται μέσα από τις ερμηνείες των μεγάλων ερμηνευτών. Άλλωστε ο “υπαινιγμός” είναι απαραίτητο συστατικό για ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα και αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει απο το αγοραίο. Εγω προσέγγισα τα τραγούδια με σεβασμό, όπως νομίζω ότι τους αξίζει.

Στην συναυλία σας στο Παλλάς, εκτός από το “Λουλούδι στη φωτιά” θα διατρέξετε τους πιο “αντιπροσωπευτικούς” σταθμούς της καριέρας σας ή θα πρόκειται για επιλογές με πιο προσωπικά κριτήρια;
Είναι μια συναυλία μεγάλης συναισθηματικής αξίας. Για πρώτη φορά θα παίξουμε οι δυο μας με τη συνοδεία μεγάλης ορχήστρας, κοντά στα τραγούδια του Γκάτσου, τραγούδια της κοινής μας πορείας με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου όπως το “Φεύγα”, το “Τρέχει το νερό”, το “Στάλσιμο” από τις “Μάγισσες της Σμύρνης”, καθώς και τα “Παράπονο”, “Στα ίδια μέρη” κ.λ.π.

Σηματοδοτεί κάτι ιδιαίτερο αυτή η εμφάνιση και θελήσατε να είναι μία μόνο, τουλάχιστον στο Παλλάς;
Μία στο ΠΑΛΛΑΣ. Κάθε πράγμα στον καιρό του, όπως λεν.

Τα περισσότερα live σας πραγματοποιούνται σε “μεγάλες” σκηνές. Γιατί όχι και σε περισσότερους πιο “παρεΐστικους” χώρους, δεδομένου ότι το ρεπερτόριό σας το “επιτρέπει”;
Μου αρέσουν πολύ και οι παρεΐστικοι χώροι. Γι’ αυτό και έχω κάνει κατά καιρούς εμφανίσεις και στο Gazarte και το Half Note. Η πρόκληση στους μεγάλους χώρους είναι να καταφέρεις να “σπάσεις” την απόσταση και να γίνεις ένα με το κοινό. Συνήθως κατεβαίνω στο κοινό όταν τραγουδάω. Μια φορά στο Μέγαρο κατέβηκα κάτω στον κόσμο και τραγουδήσαμε μαζί. Ήταν κάτι που δεν το είχα προσχεδιάσει. Προέκυψε ξαφνικά. Ίσως τώρα να το κάνω ξανά.

Όσον αφορά στο δημόσιο στυλιστικό σας στίγμα, διατηρείτε ένα πολύ προσωπικό, αναγνωρίσιμο στυλ μοντέρνας κομψότητας, που το κοινό έχει συνδέσει άμεσα με το ρεπερτόριο και το μουσικό σας ύφος. Εσείς κάνετε μια παρόμοια σύνδεση, ή οι συγκεκριμένες εμφανισιακές επιλογές σάς αντιπροσωπεύουν γενικότερα και δεν συνδέονται απαραίτητα με το μουσικό σας ύφος;
Ντύνομαι όπως αισθάνομαι κάθε φορά χωρίς να ακολουθώ μια συγκεκριμένη στυλιστική γραμμή. Στην καθημερινότητά μου προτιμώ να είμαι άνετη και συνήθως κυκλοφορώ με φόρμες. Όταν όμως εμφανίζομαι μπροστά στο κοινό, ντύνομαι ανάλογα με το ρεπερτόριο που τραγουδάω και πάντα με σεβασμό σε αυτούς που “έβαλαν τα καλά τους” για να έρθουν να παρακολουθήσουν την παράσταση.

Συμμετέχετε στον δίσκο του Παναγιώτη Μάργαρη “Rock Of My Soul”, ερμηνεύοντας το “Nothing else matters” των Metallica, που ως θρυλικό κομμάτι, έχει διασκευαστεί κατά κόρον. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δική σας διασκευή;
Ο Παναγιώτης Μάργαρης έπαιξε με συναίσθημα και τρόπο βαθύ και ιδιαίτερο το μυθικό αυτό τραγούδι και μου έδωσε τη χαρά να ερμηνεύσω ένα από τα τραγούδια που άκουγα όταν ήμουν μικρή.

Περισσότερες πληροφορίες για την μουσική παράσταση “Λουλούδι στη φωτιά” στο Παλλάς, εδώ