Κουζίνα και εξαρτήσεις στο θέατρο Σημείο: Οι διάσημοι έσονται πρώτοι!

Από ό,τι έμαθα, ο γαλλικός τίτλος του “Κουζίνα και εξαρτήσεις” ήταν “κουζίνα και βοηθητικοί χώροι”. Μόνο που το βοηθητικοί χώροι στην γαλλική γλώσσα έχει και μια δεύτερη έννοια, που σημαίνει εξαρτήσεις. Το έργο διαδραματίζεται στην κουζίνα ενός μικροαστικού σπιτιού που υποδέχεται ένα ζεύγος επιτυχημένων.

Έτσι, υπάρχει η τάξη των αποτυχημένων, των μικροαστών, των ασήμαντων καλλιτεχνών, των μικροαπατεώνων: άλλοι από αυτούς είναι συμβιβασμένοι και άλλοι αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν την μοίρα τους, αλλά δεν κάνουν και τίποτα για να την αλλάξουν. Κι από την άλλη βρίσκεται η τάξη των επιτυχημένων. Ένας παλιός φίλος της παρέας, που τα κατάφερε και έγινε διάσημος και πλούσιος, μαζί με την γυναίκα του, που έρχονται για μία επίσκεψη στο σπίτι που διαδραματίζεται το έργο.

Ο πλούσιος και διάσημος δεν εμφανίζεται στο έργο. Όλοι όμως μιλάνε γι’ αυτόν. Είτε τον μισούν, είτε τον φθονούν, είτε τον λατρεύουν, η παρουσία του είναι καταλυτική. Κι επειδή έχει το στάτους, είτε χάνει, είτε κερδίζει (στα χαρτιά, στις γυναίκες, στην συμπάθεια των ανθρώπων) πάντα βγαίνει στο τέλος νικητής!

Το έργο είναι γραμμένο με ένα πονηρό και υπαινικτικό χιούμορ, το οποίο ανέδειξε η σκηνοθεσία της Αντιγόνης Αμανίτου και κάποιοι προικισμένοι ηθοποιοί. Εκτός από αστείο, είναι κι αιχμηρό. Αλλά το ξυράφι του είναι δαντελένιο. Έχει λεπτότητα, αλλά δεν «μασάει» τα λόγια του. Επίσης, έχει ένα έξυπνο φινάλε. Το έργο νομίζεις ότι σε πάει σε μία κατεύθυνση και στην πορεία αισθάνεσαι ότι θα οδηγηθεί κάπου αλλού. Και με έναν έξυπνο σεναριακό ελιγμό, επιστρέφει τελικά προς την κατεύθυνση που περίμενες αρχικά- υπερτονίζοντας την κεντρική ιδέα του έργου. Ότι ο διάσημος θα είναι πάντα κερδισμένος, γιατί οι απλοί άνθρωποι τον φαντάζονται σαν κάτι το σπουδαίο και σχεδόν υπεράνθρωπο.

Το καλοφτιαγμένο σκηνικό είναι απλό και ρεαλιστικό- μια τυπική κουζίνα- αλλά σε βάζει μέσα στον χώρο του έργου με την μία. Η σκηνοθεσία συνδυάζει τον ρεαλισμό, την θεατρικότητα και το χιούμορ, αποδίδοντας με ακρίβεια το πνεύμα του κειμένου.

Από τις ερμηνείες, δεν ήταν όλοι στο ίδιο επίπεδο. Ξεχωρίζουν, κατά την γνώμη μου, ο Αλέξανδρος Σωτηρίου, ο οποίος με μεγάλη φυσικότητα και χιούμορ ανέδειξε την υστερία και τα κόμπλεξ ενός αποτυχημένου λογοτέχνη, που δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Και η Μαρίνα Πολυμέρη, αν και ίσως λίγο παραπάνω θεατρική σε κάποια σημεία, έδωσε μια πολύ καλή ερμηνεία, αποδίδοντας την μικροαστή νοικοκυρούλα. Αρκετά καλοί ήταν ο Παναγιώτης Κλίνης (το έτερον ήμισυ της Μαρίνας Πολυμέρη στο έργο, ένας τύπος υστερικά ερωτευμένος με τον διάσημο φιλοξενούμενό του, όσο και η γυναίκα του) και η Λεμονιά Γιανναρίδου (σύζυγος του διάσημου, ολίγον femme fatale και απογοητευμένη από την ζωή της).

Σε γενικές γραμμές, χωρίς να εκφράζει σπουδαίες ιδέες, το «Κουζίνα και εξαρτήσεις» είναι αιχμηρό, τίμιο και αστείο συνάμα. Έχει χαρακτήρες οικείους, που βγαίνουν μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και την αλήθεια που κουβαλάει μέσα του ο κάθε άνθρωπος. Με τις εύστοχες σκηνοθετικές επιλογές και τις καλές ερμηνείες, είναι μια απολαυστική παράσταση, που θα σε κάνει να γελάσεις, χωρίς να σε κοροϊδεύει.

Γιώργος Σμυρνής