Λένα Δροσάκη: Η υποκριτική με κάνει καλύτερο άνθρωπο

Η Λένα Δροσάκη μας παραχώρησε συνέντευξη στην οποία μας μιλάει για την συνεργασία της με την ομάδα Bijoux de Kant και την αγάπη της για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την υποκριτική γενικότερα. Επίσης, δηλώνει αισιόδοξη παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν στον χώρο της με την οικονομική κρίση. “Επειδή έχουμε τσαγανό, όσοι αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν, θα συνεχίσουν να υπάρχουν στον χώρο” δήλωσε χαρακτηριστικά η ταλαντούχα ηθοποιός.

-Γιατί η παράσταση «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα» διαδραματίζεται σε μια κρεβατοκάμαρα- κοτέτσι;
Το σκηνικό είναι μια μικρογραφία ενός κόσμου. Όπως όταν πέφτεις να κοιμηθείς, σκέφτεσαι όλα σου τα προβλήματα. Οπότε το κρεβάτι είναι ένα βασικό στοιχείο της παράστασης. Το κοτέτσι, από την άλλη, είναι ένα ακόμα στοιχείο της Ελλάδας. Είμαστε μες την λάσπη. Έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε. Πάμε όλοι μαζί και κάνουμε ό,τι μας πούνε. Επίσης έχει σχέση με την υπόθεση του έργου. Γιατί ο ποιητής και συγγραφέας Ιωάννου, πάνω στα κείμενα του οποίου βασίζεται η παράσταση, είχε ως κατοικίδιο μια κότα. Και έτσι προέκυψε κι ο ρόλος μου.

-Πώς αισθάνεσαι που προέκυψες ως κότα στο έργο;
Θαυμάσια! Όλοι έχουν περάσει από αυτήν την φάση της κότας. Εντάξει, αστειεύομαι. Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πάρα πολλά. Η κότα συμβολίζει την γέννα, την αναζήτηση, την μάνα, την κόρη, την γυναίκα, την μνήμη. Εν τω μεταξύ, υπάρχει μια φωτογραφία από το νεκροταφείο του Ιωάννου, που ήταν πάνω στο μνήμα του μια μαύρη κότα. Εγώ όταν το είδα συνταράχθηκα.

-Η θεατρική ομάδα που κάνει την παράσταση ονομάζεται Bijoux de Kant. Τι σημαίνει αυτό το όνομα;
Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω, αλλά θα το πω. Είναι τα bijoux (τα κοσμήματα) του φιλοσόφου Καντ. Μπιζού λεγόταν το σκυλί μιας συνεργάτιδος του Γιάννη Σκουρλέτη. Κι ενώ σκεφτόντουσαν ονόματα για να βαφτίσουν το θεατρικό σύνολο, ακούνε την κοπέλα να φωνάζει στον σκύλο της «Μπιζού». «Α, Μπιζού! Ωραίο» είπε ο Γιάννης Σκουρλέτης. Κι έτσι έβγαλε την ομάδα Bijoux de Kant.

-Στην παράσταση παίζει ο Στράτος Τζώρτζογλου. Ο Τζώρτζογλου, αν και ξεκίνησε με έργα όπως «η φανέλα με το 9» του Παντελή Βούλγαρη, τα τελευταία χρόνια είχε ταυτισθεί από το κοινό με τον εμπορικό χώρο. Με ποια διάθεση ήρθε σε μια τέτοια παράσταση, που είναι τελείως πειραματική και μεταμοντέρνα;
Ο Στράτος είναι πάρα πολύ καλό παιδί. Ήταν πολύ διαθέσιμος, ανοιχτός και ειλικρινής και η συνεργασία μας ήταν άψογη. Την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, γιατί βγήκε ωραίο αποτέλεσμα. Έχει να κάνει και με τον τρόπο που δουλεύει ο Γιάννης Σκουρλέτης, που είναι σωματικός και παίζει πολύ με την ενέργεια. Οπότε ήρθε κι έδεσε πάρα πολύ ωραία. Προφανώς ξεκίνησε πολύ διαφορετικά, αλλά τον ταύτισαν στην πορεία με κάτι πολύ εμπορικό, γιατί αυτό πουλούσε. Κι εδώ στην Ελλάδα, πρέπει κάτι να πουλάει, για να πηγαίνει. Έχει εμπειρία. Ξέρει να διαχειριστεί το ταλέντο του. Με τον Γιάννη Σκουρλέτη γνωρίζονται. Ξεκίνησαν μαζί. Του δόθηκε μια ευκαιρία και την εκμεταλλεύθηκε πολύ ωραία. Είχε πολλές απαιτήσεις από εμάς αυτή η παράσταση, σωματικά, ενεργειακά, εγκεφαλικά. Έπρεπε να είσαι εκεί. Και το ήθελε πάρα πολύ- όπως όλοι μας. Και αυτό φάνηκε.

-Ποια είναι η κεντρική ιδέα του έργου;
Πιστεύεις ότι είναι μία; Από πού να ξεκινήσω. Ο Σκουρλέτης έχει αδυναμία στον Ιωάννου. Έκανε μία συρραφή. Όλα τα θέματα που πραγματεύεται η παράσταση και τα κείμενα του Ιωάννου, συνθέτουν όλο αυτό που ζούμε τώρα. Αυτή η τρέλα που ζούμε, η σχέση μας με την μαμά μας, ο φόβος μας του τι είμαστε, η αναζήτηση του εαυτού μας, οι επιθυμίες μας και οι επιθυμίες των άλλων για μας. Και τελικά μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις. Και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούριο από το έργο. Γι’ αυτό είναι τόσο ωραίο το θέατρο. Γιατί σου βγάζει κάθε φορά κάτι καινούριο. Κάθε μέρα στην παράσταση το χώμα έχει και μια άλλη μυρωδιά.

-Για έναν ηθοποιό το θέατρο είναι το πιο σημαντικό; Ή είναι εξίσου σημαντικά η τηλεόραση και ο κινηματογράφος;
Εγώ μπαίνω στην υποκριτική σε μια φάση, που ουσιαστικά η τηλεόραση δεν υπάρχει. Ούτως ή άλλως, εξαρτάται από τις προτάσεις που θα σου γίνουν. Αν, για παράδειγμα, σου κάνουν πρόταση για ένα καθημερινό, τότε μπαίνεις στο δίλημμα: τελικά τι είναι πιο σημαντικό, το θέατρο ή το καθημερινό. Κι εγώ θα έλεγα το θέατρο. Δεν υποβιβάζω την τηλεόραση. Αλλά εμένα μου αρέσει όλο αυτό που υπάρχει στο θέατρο. Το ζωντανό, που μυρίζεις, που αναπνέεις. Αυτό δεν μπορεί να στο αναπληρώσει η τηλεόραση. Το σινεμά, όμως , είναι ένα είδος τέχνης, που είναι κι αυτό μαγικό. Έκανα ένα ταινιάκι τώρα και ξετρελάθηκα! Η ταινία είναι διάρκειας 2 μόνο λεπτών. Λέγεται Slay. Είναι ένα μονοπλάνο. Και είναι θρίλερ.

-Γιατί αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Ήταν το μόνο πράγμα που με έκανε να νιώθω αληθινή. Ότι ζω, ότι δίνω κάτι. Με έκανε να μη βαριέμαι. Και σε κάνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου, γιατί πάνω στην σκηνή είσαι πλήρως εκτεθειμένη. Έπρεπε να αντιμετωπίσω δικά μου προβλήματα. Άμα θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος- και αυτή η δουλειά με κάνει καλύτερο άνθρωπο- συνειδητοποιείς τα προβλήματά σου και βελτιώνεσαι με πολλή δική σου δουλειά. Και, αν είσαι τυχερός, έχεις καλούς δασκάλους και καλούς συνεργάτες.

-Σου αρέσουν τα δράματα ή οι κωμωδίες;
Όλα μου αρέσουν. Μου αρέσει πολύ η κωμωδία, η οποία είναι πολύ δύσκολη. Θεωρώ ότι έχω πλάκα. Μου αρέσει να γελάω. Τα αντιμετωπίζω όλα έτσι.

-Πώς έχει επηρεάσει η κρίση το θέατρο και την υποκριτική γενικότερα;
Παλιότερα πίστευα ότι η δική μας γενιά δεν ζει κάτι και όλα θα είναι φλατ. Και τώρα ήρθε η κρίση και σου δίνεται η ευκαιρία να δείξεις τι αξίζεις. Και επειδή έχουμε τσαγανό, όσοι αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν, θα συνεχίσουν να υπάρχουν στον χώρο. Σήμερα νομίζω ότι είναι πολύ ωραία περίοδος, γιατί ζούμε μια φάση κάθαρσης στον χώρο. Είχαμε μία περίοδο ευκολίας, με την τηλεόραση, τα πολλά σίριαλ, που ήταν αντίστοιχα μια περίοδος ευκολίας στην αγάπη, στην φιλία, στο να λες πολύ εύκολα διάφορα λόγια. Τώρα όμως, που η ευκολία αρχίζει να φεύγει, ανθίζουν ωραία πράγματα. Είναι όπως όταν ζεις κάτι δύσκολο, που έχεις έμπνευση και γράφεις ωραία πράγματα.

-Πώς εξηγείς το ότι ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει θέατρο και σε αυτή την δύσκολη οικονομική περίοδο;
Είναι πολύ ευχάριστο. Δεν πάνε βέβαια οι θεατές σε όλες τις παραστάσεις με την ίδια ευκολία. Έχουν γίνει πιο επιλεκτικοί. Έχουν όμως ανάγκη οι άνθρωποι να πάνε να δουν κάτι καλό. Το θέατρο επίσης φιλοξενεί πολλές διαφορετικές απόψεις και προτιμήσεις. Και είναι πολύ ελπιδοφόρο το ότι μπορεί και επιβιώνει. Με δυσκολίες βέβαια, όχι όπως παλιά.

-Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ηθοποιοί;
Γενικά δεν έχω αγαπημένα πράγματα. Δεν έχω αγαπημένο φαγητό, δεν έχω αγαπημένο χρώμα. Θαυμάζω κάτι αξιόλογο και είναι πάρα πολλοί οι αξιόλογοι ηθοποιοί. Όμως δεν μου αρέσει να ξεχωρίζω κάποιον και να λέω αυτός είναι ο μέγας και ο τρανός. Αγαπώ όλους όσους μου δίνουν κάτι.

-Τα επόμενα σχέδια σου ποια είναι;
Η παράσταση που θα κάνουμε με τους Μπιζού ντε Καντ λέγεται «ούτε μια νότα αγάπη μου». Είναι κείμενα του Λαπαθιώτη και της Ειρήνης Σουργιαδάκη. Μιλάει για την αγάπη, για τον έρωτα, για τον θάνατο. Εγώ με τον Ιούλιο Tζιάτα, που πρωταγωνιστούμε στο “Είσαι σκοπός και γύρω του χορεύουν τσοπανόσκυλα” είμαστε οι ερμηνευτές. Υπάρχουν και άλλοι ηθοποιοί και τραγουδιστές που έχουν συνεργαστεί με τους Μπιζού ντε Καντ, οι Μαρίσα Αθητάκη, Θεμιστοκλής Καρποδίνης, Δημήτρης Πασσάς, Κατερίνα Σκλεπέτα και Σαμψών Φύτρος. Επίσης, η μουσική είναι του Κώστα Δαλακούρα. Θα παιχθεί δύο μέρες στο Τaf στις 27 και 28 Φεβρουαρίου και μετά θα ανέβει σε κάποια άλλη σκηνή.