Το Τέταρτο Κουδούνι. Πήραν τα Σκόπια, πήραντα: όνειρα, αλλά κλεμμένα…

Αχ, πηγαίνετε να τη δείτε! Την Ελένη Καστάνη. Στο «Θέατρο Τέχνης» της Φρυνίχου. Στο μετασχηματισμένο σε μονόλογο μυθιστόρημα «Σουέλ» της Ιωάννας Καρυστιάνη. Σκηνοθετημένη απ’ τον Χρήστο Παληγιαννόπουλο η Ελένη Καστάνη αφήνει κατά μέρος -δεν είναι η πρώτη φορά- την εξαίρετη κωμικό που είναι, αφήνει κατά μέρος το φιζίκ της που είναι απ’ τα ατού της στην κωμωδία και γίνεται -ναι, γίνεται- η Λίτσα, η μεσόκοπη πρώην κομμώτρια, η ερωτικά ταμένη για πάντα σ’ αυτόν τον παντρεμένο και με οικογένεια καπετάνιο της που έζησε μαζί του ως παράνομη γκόμενα μερικές δυνατές στιγμές πριν εκείνος την ξεχάσει και πάψει ν’ απαντά στα γράμματά της. Η Ελένη Καστάνη βιώνει μ’ όλη της την ψυχή κι όλο της το κορμί το ρόλο αυτό. Δεξιοτεχνικά. Και με τρόπο αφοπλιστικά συγκινητικό. Ολ’ αυτά τα χρόνια που είναι στη σκηνή το τάλαντό της είναι διαπιστωμένο. Έχει παίξει, όμως, σε αρκετά φτηνά έργα. Και μερικές φορές οδηγήθηκε να παίξει φτηνά κι έπαιξε φτηνά. Με τον συγκεκριμένο ρόλο ξεπλένει αυτό το παρελθόν και αναβαπτίζεται. Θέλω να πιστεύω πως η Λίτσα της μπορεί να γίνει η αφορμή να δει πια τα πράγματα στο θέατρο διαφορετικά.

Επιτέλους! Πήραμαν τα Σκόπια, πήραμάν τα. Η γειτονική χώρα, η επονομαζόμένη πουΓουΔουΜου, αυτό το βδελυρό «κρατικό μόρφωμα των Σκοπίων», αλώθηκε! Απ’ την Ελλάδα μας με την τρισχιλιετή ιστορία (ή μπας κι είναι περισσότερη;). Κι όταν εννοώ άλωση, εννοώ πολιτιστική άλωση: στο πουΓουΔουΜιανό Kανάλι 5 προβάλλονται καθημερινά -μεταγλωτισμένα- , σε άμιλλα ευγενή προς τα κατά δεκάδες σχετικά τούρκικα, και τα δικά μας «Κλεμμένα όνειρα» του Mega TV. Η πολιτική Σαμαρά επιτέλους δικαιώνεται. Θα φάνε την -πολιτιστική- σκόνη μας! Οι γυφτοσκοπιανοί!
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Άααι, άι, άι, άι, άι… «Η Ελληνική Θεαμάτων επιδιώκοντας να συμβάλλει στην αύξηση της αγοραστικής δυνατότητας των θεατών καθιερώνει νέα μειωμένη τιμή εισιτηρίου από την Παρασκευή 15 Μαρτίου και για όλες τις Παρασκευές στα θέατρα ‘Αποθήκη’, ‘Μικρό Παλλάς’ και ‘Πειραιώς 131’». Επαινετό. Αλλά με αφάνισε η περίτεχνη διατύπωση με την οποία δικαιολογείται το φιλολαϊκό αυτό μέτρο στο δελτίο Τύπου που μου στείλανε. Και μου δημιούργησε επιπλέον και μια απορία: γιατί, επιδιώκοντας να συμβάλλουν στην αύξηση της αγοραστικής δυνατότητας των θεατών, δεν καθιέρωσαν για τις Παρασκευές νέα μειωμένη τιμή εισιτηρίου και στ’ άλλα θέατρα τους _ «Λαμπέτη», «Αλίκη», «Κιβωτός» κλπ; Σ’ αυτά, δηλαδή, που δουλεύουν πολύ.

Ορμητική η σκηνοθετική παρουσία της Ελένης Σκότη φέτος στα θεατρικά πράγματα. Μετά το «Κίεβο» του Σέρχιο Μπλάνκο στο «Επί Κολωνώ» της και το «Κράμερ εναντίον Κράμερ στο «Εμπορικόν», μόλις ανέβασε, στο «Εμπορικόν» επίσης, την «Ολεάνα» του Ντέιβιντ Μάμετ με εκλεκτό δίδυμο: Δημήτρη Καταλειφό και Λουκία Μιχαλοπούλου -θεατρικά έχουν ήδη συναντηθεί, ως σκηνοθέτης εκείνος, ως ηθοποιός εκείνη, με τον Στάθη Μαντζώρο πλάι της, στις συναρπαστικές «Λευκές νύχτες» απ’ τον Ντοστογιέφσκι που παίχτηκαν δυο σεζόν στην Β΄ Σκηνή του θεάτρου «Οδού Κεφαλληνίας». Εξαιρετική η δουλειά της σκηνοθέτριας στα δυο πρώτα – και στα δυο σε συνεργασία με τη μαθήτριά της Δάφνη Λαρούνη. Ελπίζω να τριτώσει – δεν είδα ακόμα την «Ολεάνα».

Δείτε στο «Τόπος Αλλού» το μονόλογο «Κόλχάας» απ’ το διήγημα «Χανς Κόλχάας» του Χάινριχ φον Κλάιστ. Εκτός απ’ το ότι το συγκλονιστικό αυτό κείμενο για την Κοινωνική Αδικία (με κεφαλαία τα αρχικά…) είναι σα σημερινό -εκεί και τότε σαν εδώ και τώρα…-, η ερμηνεία του Νίκου Αλεξίου, που υπογράφει επίσης μετάφραση, δραματουργική προσαρμογή και σκηνοθεσία, είναι εξίσου συγκλονιστική- η σημαντικότερη στην καριέρα του.

Ωωωωχ… «Μίκης Θεοδωράκης. Again! ‘Ποιος τη ζωή μου…’»: μια «μουσική παράσταση» στο «Badminton». Επέρχεται τον Μάιο. Νοιώθω πως θα πάω από overdose Μίκη…

Απ’ τις 27 Οκτωβρίου του 2011, που σας είχα γράψει στο «Τέταρτο Κουδούνι» πως το -καινούργιο- έργο του Θανάση Τριαρίδη «La Ultima Noche ή Οι καρχαρίες» θ’ ανέβαινε τον Ιανουάριο (του ’12) στο «Αργώ Studio» με Λαέρτη Βασιλείου και Βίκυ Παπαδοπούλου σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γιαμλόγλου, πολλά συνέβησαν κι ήρθαν τα πάνω κάτω.

Πάντως το έργο, τελικά, ανέβηκε. Στις 18 Φεβρουαρίου (του ’13) – προ ολίγων ημερών, ένα χρόνο μετά. Και στο θέατρο «ΠΚ» – εδώ, στη γειτονιά μου, τον Νέο Κόσμο. Σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γιαμλόγλου μεν αλλά με Μυρτώ Αλικάκη και Λεωνίδα Κακούρη – πολύ καλοί ηθοποιοί κι οι δυο τους. Δεν ξέρω για το αποτέλεσμα ακόμα. Αλλά θα πάω να τη δω την παράσταση.
Σημειώστε, πάντως -και μην μπερδευτείτε-, πως άλλο ένα έργο του Θανάση Τριαρίδη παίζεται αυτόν τον καιρό παράλληλα στην Αθήνα -ανέβηκε μάλιστα πρώτο, τον Ιανουάριο: «Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια». Στο «Olvio», μ’ άλλους δυο καλούς ηθοποιούς- την Πέμη Ζούνη και τον Κώστα Φιλίππογλου. Οι οποίοι μάλιστα συν-σκηνοθέτησαν την παράσταση. Καλή ευκαιρία για μια σφαιρική γνωριμία με το έργο του συγγραφέα που πρωτοδοκιμάζεται στο θέατρο. Εγώ, πάντως, θα πάω. Κι εκεί.

Είναι πάνω από βδομάδα. Που δεν έχει έρθει απ’ το ΚΘΒΕ ούτε επιστολή, ούτε διακήρυξη, ούτε προκήρυξη, ούτε διάγγελμα, ούτε πολεμικό ανακοινωθέν ούτε καν απειλητικό και με προσωπικούς τόνους δελτίο Τύπου -μόνον για θέματα καλλιτεχνικά ήρθαν. Ούτε έχω διαβάσει συνέντευξη των Κεφαλών του με σκοτεινά υπονοούμενα και με επιστολή που απαντάει και «ξεμπροστιάζει» να ακολουθεί τη συνέντευξη. Άκρα του τάφου σιωπή. Αυτή η ησυχία με ανησυχεί… Τι τάχα να προμηνάει; Σύγνεφο, καταχνιά;

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι”: http://totetartokoudouni.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8186.html