Μοναξιά στην Άγρια Δύση στο Επί Κολωνώ- Το αβάσταχτο μεγαλείο της ανθρώπινης μικρότητας!

Το έργο του Μακντόνα διαδραματίζεται σε μια ήσυχη επαρχιακή κωμόπολη της Ιρλανδίας, η οποία μέσα της βράζει. Είναι τυπικό χαρακτηριστικό του Μακντόνα το να μετατρέπει το ασήμαντο σε πολύ σημαντικό μέσα στα μυαλά των ηρώων του. Σε αυτό το έργο, αυτό γίνεται κατά κόρον από δύο αδέρφια που είναι ικανά να σκοτωθούν μεταξύ τους για ένα κουτί πατατάκια ή για την χρήση της ηλεκτρικής κουζίνας.

Φυσικά, πίσω από τις ηλίθιες αιτίες καυγάδων, κρύβονται παιδικά τραύματα (άλλη μακντονική εμμονή) κι ένα φρικτό έγκλημα. Ο ένας αδερφός (Κόλμαν) σκότωσε εν ψυχρώ τον πατέρα του. Ο Βαλέν εκμεταλλεύθηκε την κατάσταση και ανάγκασε τον Κόλμαν να του παραχωρήσει το μερίδιο του από την περιουσία της διαθήκης, ώστε να καταθέσει στις αρχές πως ήταν ατύχημα. Ωστόσο, αυτό το τερατώδες γεγονός μοιάζουν να το ξεπερνάνε ή να μην του δίνουν και τόση σημασία, όση δίνουν στα πατατάκια, για τα οποία είναι ικανοί να σκοτωθούν κυριολεκτικά!

Ο μόνος που μοιάζει να συνειδητοποιεί σε κάποιο βαθμό τα πραγματικά μεγέθη της υπόθεσης, σε μια κοινωνία που βάζει πολύ χαμηλά ως αξία την ανθρώπινη ζωή, είναι ο ιερέας Γουέλς, ένας αλκοολικός παπάς, που νιώθει ανίκανος να βοηθήσει την ενορία του. Είναι ο μόνος που αξιολογεί τα δεδομένα με τα κριτήρια του θεατή. Αλλά είναι και ο πιο αδύναμος χαρακτήρας, αυτός που στο τέλος αυτοκαταστρέφεται. Αντίθετα, τα δύο αδέρφια, μοιάζουν προστατευμένα από την αγριότητα και την βλακεία τους.

Κι υπάρχει κι η σέξι λαθρέμπορος Γκερλήν, που νιώθει ερωτική λατρεία για τον παπά. Συμμαχεί μαζί του, για να συμφιλιώσει τα δύο αδέρφια, αν και δεν είναι και πολύ προσηλωμένη στον στόχο της και κατά βάθος δεν διαφέρει και πολύ από αυτά.

Η παράσταση δεν είναι τόσο κωμική, όσο μπορεί να γίνει αυτό το έργο. Γενικά, οι καυγάδες για το τίποτα και η βλακεία των ηρώων, όσο και το σουρεαλιστικό μαύρο τοπίο του έργου, μπορούν να βγάλουν εκρηκτικό γέλιο. Και σε αυτήν την παράσταση γελάς αρκετά, αλλά κυρίως λόγω των διαλόγων και όχι από το timing και τις ανατροπές στις ερμηνείες των ηθοποιών. Η παράσταση έτσι χάνει σε κωμικότητα, σε ρυθμό και σε ένταση, αλλά αναδεικνύει περισσότερο κάποια δραματικά σημεία του έργου. Οφείλω να ομολογήσω ότι σε καθαρά κωμικό ανέβασμα μου αρέσει περισσότερο. Θεωρώ ότι σε καθαρά κωμική εκδοχή η «Μοναξιά στην άγρια Δύση», παρά το σκοτεινό της περιεχόμενο, γίνεται ένα έργο πραγματικά απολαυστικό.

Από τους ηθοποιούς ο πιο αβανταδόρικος και απαιτητικός ρόλος ήταν αυτός του Βαλέν. Συνήθως αυτόν τον ρόλο τον ερμηνεύει ο καλύτερος ηθοποιός του θιάσου και το ίδιο συνέβη και σε αυτήν την παράσταση με τον Δημήτρη Βαγγλή να δίνει μια καλή ερμηνεία. Οι άλλοι τρεις ηθοποιοί (Ηρώ Πεκτέση: Γκρερλίν, Φρίξος Μανασάκης: ιερέας, Νίκος Πετράκης: Κόλμαν) δώσανε μέτριες ερμηνείες κι οι χαρακτήρες τους είναι αρκετά ασαφείς.

Γενικά,  η συγκεκριμένη παράσταση της “μοναξιάς στην άγρια δύση” δεν ήταν όσο κωμική κι έντονη χρειαζόταν. Ως εκ τούτου αρκετά δυνατά στοιχεία του έργου χάθηκαν. Ακόμα κι έτσι όμως, βλέπεται αρκετά ευχάριστα κι έχει ενδιαφέρον.  

Γιώργος Σμυρνής

Παίζεται Δευτέρα και Τρίτη 21:15
θέατρο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12, κοντά στον Σταθμό Λαρίσης) – Περισσότερα ΕΔΩ