Γκόλφω στο Rex- Του Κίτσου η μάνα κάθεται…

Σε ένα ορεινό χωριό , η Γκόλφω και ο Τάσος, δύο νεαρά παιδιά, ορκίζονται αιώνια αγάπη. Η Γκόλφω, πιστή στον όρκο της, αρνείται τον γιο του πλούσιου αρχιτσέλιγκα που θέλει να την παντρευτεί. Όμως ο Τάσος ενδίδει στο χρήμα και δέχεται να πάρει γυναίκα του την πλούσια νέα που του προξενεύουν. Στο τέλος αυτοκτονεί η προδομένη Γκόλφω με έναν σπαρακτικό, αλλά και τεράστιο σε έκταση μονόλογο κι ο Τάσος την ακολουθεί στον Άδη.

Από σημειολογική και κοινωνιολογική άποψη είναι περιττό να πούμε πως, πίσω από αυτήν την ιστορία, κρύβεται η κουλτούρα της προίκας. Σύμφωνα με τα ελληνικά ήθη, γυναίκα δίνει προίκα, για να παντρευτεί και όχι ο άντρας. Επομένως, με βάση τα ήθη της εποχής, δείχνει πιο λογικό να σπάσει έναν αρραβώνα ένας άντρας, για τα χρήματα, από ό,τι μια γυναίκα. Παράλληλα, υπάρχουν στην υπόθεση επιρροές από τα κλασικά πρότυπα μεγάλων κι αιματοβαμμένων ερωτικών δραμάτων, όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Βέβαια, ο Ρωμαίος δεν πρόδωσε την Ιουλιέτα του για τα λεφτά, αλλά εκεί το θέμα δεν ήταν οικονομικό ή ταξικό, αλλά είχε να κάνει με την αντιπαλότητα δύο εχθρικών αρχοντικών οικογενειών.

Το κείμενο του Περεσιάδη είναι γραμμένο σε 15σύλλαβο. Αυτό που κάνει εντύπωση στους φιλολόγους είναι το πλήθος λαϊκών ρήσεων και παροιμιών που περιέχουν μέσα οι στίχοι: «Θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι», «γιατί με απαράτησες σαν καλαμιά στον κάμπο», «μόνο τα γένια του σπανού δεν γίνονται» κ.α. Στο έργο υπάρχουν πολλά κλισέ, που έχουν ταυτισθεί με την ελληνική βουκολική επαρχία και παράδοση.

Επίσης, στα τραγικά του σημεία, προς το φινάλε, γίνεται βαρύγδουπο. Δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε για την ποιότητά του, αν και υπάρχουν θεατές που συγκινούνται ακόμα και σήμερα από τον αδιαπραγμάτευτο έρωτα της προδομένης Γκόλφως για τον άπιστο Τάσο. Αντίθετα, οι αναφορές στην φτώχια και στην αξία των χρημάτων, για κάποιον λόγο, δείχνουν πιο ενδιαφέρουσες. Ίσως γιατί δεν είναι παραφορτωμένες με μελόδραμα.

Η σκηνοθετική και σκηνογραφική άποψη της παράστασης είναι σύγχρονη και αρκετά ενδιαφέρουσα. Με λιτά, αλλά όχι ανύπαρκτα, σκηνικά και αρκετά ευρήματα, που άλλοτε ειρωνεύονται τα κλισέ του βουκολικού κόσμου, άλλοτε προσπαθούν να δείξουν την διαχρονική διάσταση του έρωτα και του πόνου. Έτσι το τραγικό αναμειγνύεται με το κωμικό και μάλιστα, χωρίς να βγαίνει μια αίσθηση φτηνού πόνου ή φτηνού σαρκασμού, αλλά αντίθετα μια αίσθηση ανώτερης ποιότητας. Η μουσική είχε ενδιαφέρον και τόνιζε το συναίσθημα, αν και το γιατί πρέπει να παίζουν οι άρτια δουλεμένοι σε υποκριτικό επίπεδο ηθοποιοί του Εθνικού τα μουσικά όργανα σαν ερασιτέχνες είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω.

Ως προς τις ερμηνείες, αν και δεν μου αρέσει, μάλιστα σε ένα δράμα, του οποίου η υπόθεση εκτυλίσσεται σε λίγες μέρες, να παίζουν 3 διαφορετικοί ηθοποιοί τον ίδιο ρόλο (Τάσος: Χάρης Φραγκούλης, μετά Νίκος Καραθάνος και τέλος Γιάννης Βογιατζής– Γκόλφω: Εύη Σαουλίδου, Λυδία Φωτοπούλου και τέλος Αλίκη Αλεξανδράκη) πρέπει να ομολογήσω ότι οι ηθοποιοί στους συγκεκριμένους ρόλους ήταν πολύ καλοί.

Μάλιστα, κάποιοι εντυπωσιακά καλοί σε κάποια σημεία, όπως ο Νίκος Καραθάνος όταν διαλύει τον αρραβώνα ή η Λυδία Φωτοπούλου στα πιο σπαρακτικά σημεία της Γκόλφως. Ακόμα κι αν οι σπαρακτικοί μονόλογοι της πρωταγωνίστριας με κούρασαν, πρέπει να ομολογήσω ότι η Φωτοπούλου τους ερμήνευσε με μεγάλη δεξιοτεχνία και πάθος. Επίσης, μου άρεσε η ερμηνεία του Μιχάλη Σαράντη ως Γιάννου. Όλοι όμως ήταν παίζουν ωραία.

Συμπερασματικά, η παράσταση «Γκόλφω» εντυπωσιάζει με την ποιότητα των ερμηνειών των ηθοποιών, ενώ προκαλεί το ενδιαφέρον για την σκηνοθετική προσέγγισή της. Ως κείμενο, όμως, είναι παρωχημένη και χαρακτηρίζεται από υπερβολικό μελοδραματισμό.

Γιώργος Σμυρνής