Σταύρος Παπασταύρου: Μια ανεπιτήδευτη καλλιτεχνική προσφορά είναι πλέον προτιμότερη από ένα στημένο υπερθέαμα

Το 1981, ο Μάνος Χατζιδάκις σάς βράβευσε στους Α’ Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας. Ξεκινήσατε τη μουσική σας καριέρα με ένα «βαρύ έπαθλο». Πώς θα σκιαγραφούσατε τη μετέπειτα πορεία σας;
Προσπάθησα να “σταθώ κάτω από την μπάρα”, κι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο. Δεν έγραψα ποτέ τραγούδια με την πρόθεση να πιάσω το σφυγμό της εποχής, να γίνω εμπορικός. Με ενδιέφερε να εκφράσω κάτι που θεωρούσα σημαντικό και να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου. Πέρασα μεγάλες περιόδους χωρίς να γράφω τίποτα. Προκειμένου να μην προδώσω τη μουσική μου, όταν η επιβίωση άρχισε να γίνεται προβληματική, ασχολήθηκα με τη μετάφραση λογοτεχνικών βιβλίων, που ήταν πάντα κάτι που με γέμιζε.

Το μουσικό σας ύφος και η μουσική σας αισθητική έχουν αλλάξει από τότε ;
Ήδη το τραγούδι που βραβεύτηκε στην Κέρκυρα, το “Απ’ την αρχή”, καθώς και όλος ο δίσκος που ακολούθησε, το “Πίσω Δωμάτιο”, είχαν πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα από τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο, την “Ξάγρυπνη πόλη”. Αλλά και ό,τι δισκογραφήθηκε στη συνέχεια ήταν διαφορετικό. Στους “Γιαπωνέζικους κήπους” μάλιστα τα ίδια τα τραγούδια είναι μεταξύ τους ετερόκλητα. Φαίνεται ωστόσο ότι, παρ’ όλους τους πειραματισμούς και τις “μεταμφιέσεις” υπάρχει ένα κοινό, αναγνωρίσιμο στοιχείο στις συνθέσεις μου, ένα προσωπικό φίλτρο, που θα έλεγα πως είναι η “αλήθεια” μου.

Σε κάποια από τα live σας παρουσιάζετε «Του Κόσμου τα τραγούδια», ένα πρόγραμμα με παραδοσιακές και έντεχνες μουσικές απ’ όλο τον κόσμο. Με ποιό σκεπτικό προσεγγίζετε αυτές τις μουσικές;
Μου άρεσε πάντα να τραγουδώ και τραγούδια άλλων στις ζωντανές εμφανίσεις μου. Κυρίως τραγούδια που με έχουν εμπνεύσει κατά καιρούς, που μου έχουν κάνει παρέα, που τα έχω αγαπήσει. Είναι σα να παίρνω μαζί μου και τους φίλους μου, όταν βγαίνω στη σκηνή. Οι μουσικές του κόσμου είναι μια ξεχωριστή πρόκληση και μου αρέσει η έρευνα γύρω από αυτές, η διαπίστωση στην οποία καταλήγω πάντα, ότι ο άνθρωπος είναι ίδιος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, τραγουδάει τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Επίσης, λόγω της δεύτερης μεγάλης μου αγάπης, που είναι οι γλώσσες των ανθρώπων, έχω μια εξαιρετική ευκαιρία να τις προσεγγίσω, να μάθω τον τρόπο που εκφέρονται και να τις πλησιάσω -τουλάχιστον ηχητικά- όσο μπορώ καλύτερα.

Παρόλο που αυτή την περίοδο δεν είστε δισκογραφικά ενεργός, το όνομά σας ακούγεται όλο και περισσότερο στον χώρο σας…
Πιστεύω πως αυτό έχει να κάνει με τις σημερινές συνθήκες και ανάγκες. Μέσα σε αυτή την τραγικά δύσκολη περίοδο, όπου η κρίση επεκτείνεται και στις διαπροσωπικές σχέσεις, μια ανεπιτήδευτη, απλή και ανθρώπινη καλλιτεχνική προσφορά είναι προτιμότερη από ένα στημένο, σκηνοθετημένο και “αποστασιοποιημένο” υπερθέαμα. Ο κόσμος με λίγα λόγια έχει αρχίσει να βαριέται το “δήθεν”.

Τα social media έχουν κάνει μια ανατροπή στον τρόπο που προβάλλονται σήμερα οι καλλιτέχνες. Ανήκετε σε αυτούς που τα αξιοποιούν, έτσι ώστε να έρχεστε πολύ πιο κοντά στο κοινό σας;
Τα social media δεν είναι παρά μια πιστή αντανάκλαση της σημερινής κοινωνίας. Εξαρτάται πώς τα χρησιμοποιεί κανείς και πώς τα αξιοποιεί. Ναι, προσωπικά ασχολούμαι πάρα πολύ με τις διαδικτυακές επαφές, κυρίως μέσω facebook. Μόνο που για μένα το facebook δεν είναι ένας χώρος για να προβάλλω αποκλειστικά και μόνο τη δουλειά μου και να διαφημίζω τις εμφανίσεις μου. Είναι μια μεγάλη κοινωνική ομάδα, όπου ανταλλάσσω απόψεις, κάνω και δέχομαι μουσικές προτάσεις, βρίσκω φίλους και επικοινωνώ. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω αυτό που βλέπω σε άλλους συναδέλφους μου, να έχω δηλαδή μια σελίδα την οποία θα «αναθέσω» σε κάποιον άλλον να τη χειρίζεται. Νομίζω πως αυτό είναι κατάντια!

* σε στίχους Ευγένιου Τριβιζά / 1η κυκλοφορία 1986