«Θα σε πάρω να φύγουμε» στο Badminton – Μάθημα επιθεώρησης

Η σάτιρα στην Ελλάδα είναι ένα αγαπημένο είδος. Στην παράσταση μαθαίνουμε ότι τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου, αλλά και της μουσικής, έχουν ασχοληθεί με το είδος, το οποίο στο παρελθόν είχε τεράστια αίγλη. Γι’ αυτό κι ο Πυριόχος, ως συγγραφέας- ερευνητής, παρουσίασε την πορεία της σάτιρας από τα προπολεμικά χρόνια (δεκαετία του 30) μέχρι και την άνοδο της Χούντας του Παπαδόπουλου το 1967. Τέσσερις δεκαετίες που σφράγισαν την ελληνική ιστορία, αλλά άφησαν το έντονο (λαμπερό, κωμικό και θεαματικό) αποτύπωμα στην σάτιρα.

Θεωρώ ότι ο Πυριόχος έκανε καλύτερη δουλειά ως ερευνητής, παρά ως συγγραφέας. Το βασικό εύρημα της παράστασης του ήταν να βάλει την Επιθεώρηση (Αντώνη Λουδάρο ντυμένο γυναίκα) μαζί με τον εγγονό της κομπέρ (Γιώργο Καπουτζίδη) σε διάλογο. Η Επιθεώρηση τα είχε και με έναν αριστερό (Μιχάλη Μαρίνο) , αλλά παντρεύτηκε έναν δεξιό (Μέμο Μπεγνή). Το σκεπτικό του συγγραφέα ήταν ότι, όπως η Ελλάδα ήταν ερωτευμένη μια ζωή με την αριστερά, αλλά κατέληγε στην δεξιά, το ίδιο κάνει και η επιθεώρηση. Αυτό βέβαια είναι πολύ αυθαίρετο ως ιστορική και πολιτική διαπίστωση, αλλά τέλος πάντων. Σαν σκηνικό εύρημα έχει το ενδιαφέρον του, αλλά δεν είναι αρκετά λειτουργικό, καθώς μπλέκει μια προσωπική ιστορία (κοινώς ένα κλασικό δίπορτο) με την θεατρική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας, με έναν τρόπο λίγο περίεργο.

Οι διάλογοι ανάμεσα στον πουριτανό εγγονό Καπουτζίδη με την απελευθερωμένη γιαγιά Επιθεώρηση είχαν την πλάκα τους σε κάποια σημεία και είχαν και αυτοσχεδιασμούς με σατιρικά σχόλια για την σημερινή εποχή- στο παραδοσιακό πνεύμα της σάτιρας. Αλλά, γενικά τα κομμάτια πρόζας και κυρίως τα πολιτικά και ιστορικά σχόλια του Πυριόχου, ήταν αδύναμα. Ο συγγραφέας είναι πολύ καλός γνώστης της σάτιρας αλλά μετριότατος γνώστης της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, ενώ και το σενάριο του δεν ήταν υψηλού επιπέδου. Τα πολιτικά σχόλια ήταν αφελή, ενώ υπήρχαν και ιστορικές ανακρίβειες και αυθαιρεσίες. Πάντως, η αναδρομή στην ελληνική επιθεώρηση είχε αρκετή κλάση και σωστές επιλογές, που δίνουν στο κοινό –μυημένο ή αμύητο- μια καλή ιδέα του τι σήμαινε το συγκεκριμένο είδος εκείνες τις τέσσερις δεκαετίες. Μόνο που τραβάει πολύ σε διάρκεια το όλο εγχείρημα.

Η δύναμη της παράστασης είναι το μουσικό κομμάτι και η διάσταση του θεάματος. Οι εντυπωσιακές τουαλέτες, τα επιβλητικά σκηνικά της Εύας Νάθενα και γενικά η λαμπερή εικόνα του θιάσου μαγνητίζουν τα βλέμματα. Ακόμη περισσότερο, πάντως, μαγνητίζονται τα αυτιά, από τις ωραίες φωνές του θιάσου συνολικά. Το ότι τα τραγούδια αυτά ακούγονταν σε επιθεωρήσεις, δεν σημαίνει τίποτα. Μέχρι κι ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης είχαν αφήσει την υπογραφή τους σε αυτό το θεατρικό είδος. Η ορχήστρα του Γιώργου Κατσαρού και οι πολύ καλοί τραγουδιστές και ηθοποιοί που ξέρουν να τραγουδούν, ήταν το πιο ισχυρό σημείο μιας παράστασης που πλημμυρίζεται από μουσική ποιότητα. Ιδίως η Τάνια Τρύπη, αλλά και η Ελιβάβετ Μουτάφη, ο Μπεγνής, ο Λουδάρος, ο Μαρίνος, τραγουδάνε καλά. Ακόμα καλύτερα τραγουδάνε αυθεντικοί τραγουδιστές, που δένουν πολύ καλά με τους ηθοποιούς. 

Τελικά, χάρη στην λαμπρότητα της σκηνογραφίας και την άρτια μουσική εκτέλεση του, το «Θα σε πάρω να φύγουμε» αφήνει καλές εντυπώσεις. Είναι ένα ανώδυνο, αλλά ποιοτικό θέαμα. Οι πολιτικές και ιστορικές του φιλοδοξίες πέφτουν στο κενό, ενώ τα κομμάτια πρόζας είναι μέτρια, αλλά η μουσική είναι πρωταγωνίστρια και σε κερδίζει με την ποιότητα της.  

Γιώργος Σμυρνής 

Παίζεται Τετάρτη: 19:30, Πέμπτη: 20:30, Παρασκευή: 20:30, Σάββατο: 20:30, Κυριακή: 19:30
Στο θέατρο Badminton -Περισσότερα ΕΔΩ