Και ήταν ωραία εκεί στην Κορέα…
Την ώρα που ο καπνός στο Βατικανό έβγαινε ακόμη σκούρος και ενώ η προσοχή του κοινού μπορεί να ήταν στραμένη στα Kούλουμα, εκείνες τις μέρες που έσκαγαν οικονομικές βόμβες στην ωραία Κύπρο και η Τραπεζική θηλιά έδενε γύρω από το νησί και ενώ ο καθένας είχε τα δικά του βάσανα, κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας, το σύννεφο της κρίσης τρομακτικό και αφόρητο, μέσα σε αυτή πάνω κάτω, ας πούμε, την ατμόσφαιρα η αφεντιά μου βρέθηκε στην άλλη άκρη, στην Σεούλ της Κορέας, συγκεκριμένα.
Εχοντας ξεκοκαλίσει on air (είναι και πολλές οι ώρες της πτήσης) τις αναλύσεις της Herald Tribune για την ολόφρεσκια απόφαση της Βόρειας Κορέας να καταργήσει τη συμφωνία μη-επίθεσης στη Νότια Κορέα και τις απειλές με τα πυρηνικά – τέτοια πράγματα- προσγειώθηκα στο Incheon μια χαρά, ενώ στο μεταξύ είχε βρει και το Βατικανό τον Πάπα του (αν αυτό ήταν ένα θέμα.)
Το θέμα είναι – καθώς το μάτι σκαρφαλώνει πάνω στα φουτουριστικά κτίρια -ότι το μέλλον εκεί, είναι τώρα και αυτό τον καιρό (μπορεί και να το έχεις προσέξει) ένα Korean wave, ή κορεάτικο κύμα ή hallyu για να καταλάβεις, γίνεται αντιληπτικό και εκδηλώνεται με Gangnam Style και Samsung Galaxy S 4, με heavy industry και kimchi που όπως διάβασα στις ενημερωμένες στήλες των ειδικών της γεύσης, παίρνει όπου να’ναι την θέση του σούσι στους ουρανίσκους που αναζητούν απόλαυση Ανατολής. Και δεν είναι ανάγκη να προτιμήσεις αυτό που καίει, το kimchi φτιάχνεται με χίλιους δυο τρόπους.
Εκεί που περπατάς στους δρόμους της Σεούλ, παράλληλα στο stream όπου τα μαγαζιά δεν κλείνουν ποτέ, καθόλου παράξενο δεν θα ήταν να συναντήσεις τον Ρικ Ντέκαρντ τον ίδιο (ή τον Χάρισον Φορντ ντυμένο στο ρόλο του) γιατί είναι η πόλη του Blade Runner ακόμη και αν δεν το ξέρει, σκηνικό επιστημονικής φαντασίας – με ποπ πινελιές και άνετη κυκλοφορία πάνω και κάτω από την άσφαλτο. Τι θέλω να σου πω; Πολλά, αλλά και αυτό: ότι τα trends πάνε κι έρχονται ασταμάτητα μέσα στο κρύο – γυαλιά χωρίς τζάμι, μπάντες που δίνουν ολόκληρες συναυλίες στο δρόμο, αγόρια που διαφημίζουν καλλυντικά σε τεράστια digital πανώ και μεγάλες πρόσχαρες αφίσες στα beauty shops με τρελλά δημοφιλή ντόπια καλλυντικά, που αγοράζονται όλες τις ώρες, μανιωδώς, φανατικά και διψασμένα στα Too Cool For School και Nature Republic και Etude House και Μisha, φημισμένα για την ιδανική σχέση ποιότητας τιμής καταστήματα. Kαι για τις μάσκες προσώπου επίσης που πουλάνε και με τις οποίες τήρησα το έθιμο τις φετινές Απόκριες και πέτυχα βαθειά ενυδάτωση μαζί.
Εκτός των άλλων, η αλήθεια να λέγεται. Μπορείς να χτίσεις κανονικά τον καινούργιο σου εαυτό. Κανονικά όταν λέω, εννοώ κανονικές πλαστικές εγχειρήσεις – μύτες , μάτια και μόνιμα τατουάζ στην γραμμή των φρυδιών (πχ) και αν μετρούσα πόσες διαφημίσεις είδα με χαμογελαστούς πλαστικούς γιατρούς στους δρόμους, σίγουρα θα είχα ένα νούμερο να σε εντυπωσιάσω. Άλλο να χτίζεις πρόσωπο βέβαια, άλλο, πλοίο, πλοία πολλά, κάργκο, τάνκερ και τα λοιπά – αυτό είναι που λέμε heavy industry και εδώ μπαίνει στο πλάνο η Hyundai που ένα πλάνο (και ένα post) δεν την φτάνει γιατι είναι τε-ρά-στια. Μια πόλη. Εγώ που είμαι ψύχραιμος άνθρωπος και από μικρή έβλεπα Star Trek, γαλαξίες και εξωγήινους πολιτισμούς και δεν μασάω, στάθηκα μπροστά σε … πλοίο που συναρμολογούσαν και ένοιωσα το δέος των θαλασσών και της βιομηχανίας σε ένα. Μεγάλο πράγμα. Και καλοτάξιδο να ‘ναι. Τα ξέρουν αυτά καλά οι Έλληνες εφοπλιστές που φτιάχνουν εκεί καράβια τους, καλό είναι να τα μαθαίνουμε κι εμείς που δεν έχουμε καράβια παρά μόνο τις φουρτούνες, σκέτες.
Από την άλλη, λίγο πιο εκεί στο πολυκατάστημα της Hyundai (και από αυτό έχει) έχουν βγει στην πιάτσα οι ανοιξιάτικες κολεξιόν, έντονα χρώματα αλλά και παλ, ροζ και κίτρινο και εκείνο το απαλό φυστικί, που ανακηρύσσω πρωταγωνιστή γιατί του αξίζει. Ηδη μάλιστα οι κομψές παρουσιάστριες των ειδήσεων στα κανάλια μας λάνσαραν την άνοιξη με τα αισιόδοξα πέτα των σακακιών τους σε μια προσπάθεια να καμουφλάρουν βαριές, σκοτεινές, παγωμένες και αγκαθωτές ειδήσεις /απειλές εναντίον όλων. Δεν φταίνε αυτές. Αλλά ποτέ δεν πληρώνει αυτός που φταίει. Σε λίγο πάλι κοντά σας.
Μαρία Μαρκουλή
Περισσότερα μουσικά θέματα στο blog It’ s my Blender
