Τζένη Θεωνά: Μακάρι να ήταν πιο ακραίος ο ρόλος της Γερμανίδας στο “Πίσω στο σπίτι”. Θα το απολάμβανα!

Το τελευταίο της εγχείρημα -και αρκετά ποιοτικό ομολογουμένως- είναι η παρουσία της στην παράσταση “Θα σε πάρει ο δρόμος” που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Με αφορμή αυτήν την παράσταση, η Τζένη Θεωνά μας παραχώρησε συνέντευξη. Επίσης, μας μιλάει για την υπερδραστηριότητα που την διακρίνει, για την “Άγρια Δύση” που μας ταλαιπωρεί, για το ότι είναι κι αυτή μια αιώνια φοιτήτρια και για τον φόβο που της προκαλεί η τεράστια ανεργία των ηθοποιών. Παράλληλα, μας ομολογεί ότι ο ρόλος της Γερμανίδας στο σίριαλ του Mega δεν της προκαλεί καμία ενοχεί, ενώ εύχεται να ήταν ακόμα πιο ακραίος. 

-Παίζετε στην παράσταση «θα σε πάρει ο δρόμος» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μιλήστε μου γι’ αυτήν την παράσταση.
Είναι ένας αριθμός ιστοριών ανθρώπων, στων οποίων τη ζωή έχει συμβεί κάτι που αποτέλεσε ορόσημο και τους έχει αλλάξει με τρόπο μη αναστρέψιμο. Είναι άνθρωποι που κατάφεραν να επιβιώσουν και να συνεχίσουν και άνθρωποι που δεν τα κατάφεραν και λύγισαν. Νομίζω ότι κοινή συνισταμένη είναι η μοναξιά και κυρίως ότι είναι άνθρωποι περιθωριακοί, ζορισμένοι, που ίσως , ενώ τους παρατηρούμε, δεν τους συναναστρεφόμαστε, αλλά υπάρχουν γύρω μας.

-Γιατί η παράσταση έχει αυτόν τον τίτλο;
Γιατί όλες οι ιστορίες έχουν να κάνουν με έναν δρόμο και το στοιχείο της φυγής. Αλλά κι επειδή τα πάντα στην ζωή είναι ένας δρόμος. Λειτουργεί και σε επίπεδο κυριολεκτικό και σε επίπεδο συβολικό.

-Ο χαρακτήρας που ερμηνεύετε στο έργο έχει μια ιδιαίτερη προφορά. Τι υπονοεί αυτό;
Δεν υπονοεί κάτι συγκεκριμένο, σε σχέση με την καταγωγή της. Αλλά υπονοεί σίγουρα ότι δεν έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον, στο οποίο ήταν επιτακτική ανάγκη να αρθρώνει σωστά και καθαρά. Και κυρίως υπονοεί ότι βρίσκεται σε μία ζάλη κι ότι δεν την απασχολεί η μορφή όσων έχει να πει, αλλά η μοναδική της ευκαιρία να μιλήσει για όσα έζησε. Κι ότι ξαφνικά ένας άνθρωπος που έμενε στην σιωπή και ο οποίος τράπηκε σε φυγή χωρίς να πει μια κουβέντα στον σύντροφό της, με τον οποίο χώρισε, γιατί δεν άντεχε, έχει για πρώτη και τελευταία φορά μια ευκαιρία να πει τι έζησε και τι κατάλαβε από αυτήν την ζωή σε κάποιους ανθρώπους, που βρήκε μπροστά της.

-Στην παράσταση παίζει και ο Αντώνης Φραγκάκης, με τον οποίο έχετε συνεργαστεί και στο παρελθόν στο σίριαλ «Τυφλόμυγα». Πώς ήταν η συνεργασία μαζί του;
Ήταν πολύ καλή, γιατί ο Αντώνης είναι εξαιρετικά βολικός άνθρωπος. Είναι ένα μεγάλο παιδί, αλλά εξαιρετικά παιδί. Πιο παιδί από τα παιδιά. Οπότε έχει πολύ ενδιαφέρουσες ποιότητες, τις οποίες δεν συναντάς εύκολα σήμερα. Είναι φοβερά ήρεμος, φοβερά συγκαταβατικός, έχει το δικό του σύστημα αξιών και δεν μοιράζεται πολύ τις αγωνίες που μοιράζονται οι άλλοι ηθοποιοί.

-Εσείς τις μοιράζεστε τις αγωνίες των άλλων ηθοποιών- με δεδομένο μάλιστα, ότι σύμφωνα με κάποιες στατιστικές η ανεργία των ηθοποιών έχει φτάσει στο 95%; Πώς βλέπετε την κατάσταση στον χώρο εργασίας σας;
Δεν μοιράζομαι την μάστιγα της ανεργίας, γιατί η αλήθεια είναι ότι απασχολούμαι εντόνως. Αλλά με τρομάζει πάρα πολύ το ενδεχόμενο της ανεργίας στο μέλλον. Ψυχολογικά τουλάχιστον κάτι τέτοιο είναι ικανό να με συνθλίψει. Αυτοπροσδιορίζομαι σχεδόν αποκλειστικά μέσα από την δουλειά μου και από το τι καταφέρνω επαγγελματικά, όχι με όρους καριέρας (δεν αισθάνομαι καθόλου αριβίστρια), αλλά με όρους καλλιτεχνικούς. Έτσι, αν έμενα άνεργη, θα ένιωθα ότι είναι δική μου ανεπάρκεια, ότι εγώ δεν έκανα κάτι καλά, ότι εγώ δεν αξίζω. Δηλαδή φοβάμαι ότι θα το προσωποποιούσα περισσότερο από όσο αναλογεί στις περιστάσεις. Και δεν θα μου έκανε καλό. Κατά βάθος όμως νομίζω ότι είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, με έναν τρόπο. Βρίσκω μέσα μου μια ώθηση προς την ζωή, οπότε, θα έβρισκα σε κάτι ενδιαφέρον.

-Το «θα σε πάρει ο δρόμος» δεν είναι κωμωδία, αλλά έχει αστεία σημεία. Το αστείο μέσα σε μια παράσταση βγαίνει μέσα από τις ατάκες του κειμένου ή από το παίξιμο των ηθοποιών;
Δεν είμαι ειδική να απαντήσω, αλλά νομίζω και από τα δύο. Νομίζω ότι ένα περιγραφικό παίξιμο μπορεί να χαλάσει ένα καλό αστείο. Δεν ξέρω αν μπορεί ένα καλό αστείο να σταθεί μόνο του, χωρίς το κατάλληλο παίξιμο. Είναι βασικό ένας ηθοποιός να έχει χιούμορ- ίσως περισσότερο από το κείμενο. Αλλά πάνω απ’ όλα, αυτό που οι ηθοποιοί αναζητούν είναι ένα ωραίο κείμενο. Ένα κείμενο που έχει κάτι να πει και να εκφράσει.

-Σας τυχαίνει να πειράζετε ένα κείμενο, για να το κάνετε πιο αστείο σε κάποιο ρόλο;
Συνεχώς. Πάντως στην Ρούλα δεν πείραξα τίποτα.

-Παίζετε επίσης και στην παράσταση «Άγρια Δύση» στο θέατρο Αποθήκη. Γιατί ονομάζεται έτσι;
Επειδή είμαστε στα Σφακιά της Δύσης, όπου είναι ένα περιβάλλον κάπως σκληροτράχηλο και οι άνθρωποι έχουν το βάρος που συναντάμε στα γουέστερν και τα σπαγγέτι φιλμ και νομίζω ότι το ίδιο το περιβάλλον σε οδηγεί να γίνεις πιο αποφασισμένος για την επιβίωση. Κι επειδή είναι μια ιστορία που κινείται ανάμεσα στην σάτιρα και το πιστολίδι και καθώς αυτόν τον καιρό βασανιζόμαστε πάρα πολύ από την «Άγρια Δύση», για όλους αυτούς τους λόγους ταίριαζε αυτός ο τίτλος πολύ.

-Μιας και μιλήσατε για την «Άγρια Δύση» σε σχέση με την Ελλάδα, πώς νιώθετε που παίζετε την αυταρχική Γερμανίδα στο σίριαλ του Mega “Πίσω στο σπίτι”;
Τι εννοείτε; Αν με τρομοκρατεί; Αν αισθάνομαι ντροπή; Όχι, εντάξει. Είναι απλώς μια σύμβαση. Δεν αισθάνομαι κάτι το ιδιαίτερο. Μακάρι να ήταν σαν ρόλος ακόμη πιο ακραίος. Θα το απολάμβανα!

-Είστε της άποψης ότι για όλα φταίνε οι Γερμανοί;
Όχι, δεν είμαι αυτής της άποψης. Είχαμε αρκετά διεφθαρμένες ηγεσίες, που βοήθησαν υπέρ του δέοντος στην όλη κατάσταση. Κι εμείς εκλέξαμε βεβαίως αυτές τις ηγεσίες. Εκείνες ενίσχυσαν την διαφθορά μας πρώτες κι εμείς νομιμοποιήσαμε δια της ψήφου μας αυτήν την πρακτική. Επομένως, έχουμε ευθύνη όλοι και μόνοι μας πέσαμε στα δόντια του λύκου, αλλά σίγουρα αυτά είναι πολύ κοφτερά και η σάρκα μας πιο τρυφερή.

-Ποια είναι η άποψή σας για την κυριαρχία των τούρκικων σίριαλ στην Ελληνική τηλεόραση;
Είναι θλιβερό. Αλλά πλέον έτσι όπως γίνονται κι οι δικές μας παραγωγές, με την φοβερή ταχύτητα και με την ένδεια σε επίπεδο χρημάτων και σεναρίων, αν δεν προσπαθήσουμε και δεν βάλουμε όλοι τα δυνατά μας, φοβάμαι ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει μεγάλη ποιοτική διαφορά.

-Κάνετε και καριέρα ως παρουσιάστρια στον MTV. Τι σας ενδιαφέρει περισσότερο; Η δημοσιογραφία ή η υποκριτική;
Δουλεύω ενίοτε ως παρουσιάστρια. Ηθοποιός είμαι και ηθοποιός αισθάνομαι. Το άλλο βρίσκεται στην προέκταση και εναλλακτικά, όταν παρουσιάζονται εκπομπές που με ενδιαφέρουν και αισθητικά και σαν θεματολογία. Με ευχαριστεί όμως η δουλειά της παρουσιάστριας. Δεν το κάνω για βιοπορισμό. Μου αρέσει αυτή η μετωπική σχέση με το κοινό και την κάμερα, το ότι απευθύνεσαι σε ένα φανταστικό κοινό.

-Δεν είστε και στην σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό;
Δεν έχω τελειώσει και μπορεί να μην τελειώσω και ποτέ. Σύμφωνα μάλιστα με το καινούριο νομοσχέδιο είναι πολύ πιθανό και να διαγραφώ. Δεν τους κοστίζουμε όμως τίποτα, ούτε πάσο παίρνουμε, ούτε βιβλία. Δεν υπάρχει λόγος να μας διαγράψουν.

-Γυρίσματα σε σίριαλ και στην εκπομπή του MTV, δύο παραστάσεις στο θέατρο. Πώς τα καταφέρνετε;
Τα καταφέρνω κάπως και παίρνει το καθένα τον χρόνο που του αναλογεί. Οι πρόβες στο θέατρο έγιναν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Τα γυρίσματα του MTV παίρνουν κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν έχουν ψυχική συμμετοχή. Αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι το «Θα σε πάρει ο δρόμος», γιατί είναι κάτι καινούριο, είναι ο καθένας μόνος του… Τα καταφέρνω και με κάποιον τρόπο δεν αισθάνομαι πολύ κουρασμένη. Ίσως δεν σκέφτομαι καθαρά. Αν σταματήσω, μπορεί να πω: Πώς άντεχα! Αλλά τώρα είμαι μέσα σε αυτό και δεν κάνω τίποτα άλλο, δηλαδή μόνο δουλεύω και φροντίζω στοιχειωδώς την επιβίωσή μου. Οπότε, ναι μεν δουλεύω άπειρες ώρες, αλλά έχω την πολυτέλεια μόνο να δουλεύω. Δεν έχω ένα παιδί να μεγαλώσω. Δεν κάνω κάτι άλλο.

-Είναι τελικά πολυτέλεια μόνο να δουλεύεις;
Εξαρτάται. Αυτήν την στιγμή κάνω κάποια πράγματα, ναι μεν για βιοπορισμό, αλλά που τα έχω επιλέξει. Οπότε αν κάνεις πράγματα που μόνο σε εκφράζουν, όσο είναι δυνατόν αυτό, είναι μια πολυτέλεια. Από την άλλη, μπορεί να είναι κι ένας μικρός αυτισμός. Δεν το έχω απαντήσει ακόμα.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Να κάνω ένα ταξίδι. Αφού δούλεψα! Δεν είναι πολύ καλή κίνηση την σήμερον ημέρα, αλλά το αντιλαμβάνομαι ως επένδυση ψυχική. 

Η παράσταση “Θα σε πάρει ο δρόμος” παίζεται Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30
Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206) – Περισσότερα ΕΔΩ