Who did you call ‘retro’?
Εδώ και κάμποσες μέρες ήθελα να σας πω γι’ αυτό τον κύριο, αλλά φαίνεται πως τώρα ήρθε η ώρα, και αυτή δεν είναι άλλη από τη στιγμή που κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ του Willy Moon, “Here’s Willy Moon”. Willy Moon είναι ο κύριος που σας λέω.
Σαν εισαγωγή: Φανταστείτε τους Mad Men να παίζουν σε βίντεο κλιπ του Dr Dre, ή τον Τwo Chainz να φυτεύει τις ιδέες του σε σαλονάκι ’50ς με ταπετσαρία κίτρινα ανθισμένα ζουμπούλια. Σκεφτείτε τον Buddy Holly σε gangsta πάρτι και –αρκετά με την εισαγωγή.
Αν νομίζετε (έτσι όπως τον παρατηρείτε κομψευάμενο στην φωτό) πως ο Willy Moon είναι ρέτρο χαρακτήρας, λάθος. Ο Νεοζηλανδός αγαπά το ροκενρόλ και το δείχνει αλλά το φιλτράρει μέσα από dub παραγωγή, το περνάει από hip hop επεξεργασία και με τα εξπρές κομμάτια του (όλα μικρά σε διάρκεια) δημιουργεί νέο είδος. Κάτι σαν rockabilly dubstep όπως το βάφτισε ο Guardian και άλλοι πριν από αυτόν.
Ένας από τους άλλους που «έπιασαν» νωρίς τον ήχο του Νεοζηλανδού, ήταν και ο πολυπράγμων Jack White ο οποίος αντί να κάθεται να απαντάει σε κακεντρεχείς κριτικές καθώς έχει μπει στο μάτι πολλών με τόσα πολλά που ανακατεύεται, περνάει στο μουσικό ψαχνό και στην περίπτωση του Willy Moon, κυκλοφορεί από την Third Man Records του, το Railroad Track, πρώτο single του. Ο φρέσκος ήχος γαργαλάει και το αυτί της Apple που βάζει το Yeah Yeah του Moon σε διαφήμιση του iPod Bounce. Θαυμάσια – και τα υπόλοιπα είναι ιστορία που έχει κιόλας αρχίσει να γράφεται. Αν ο Justin Timberlake δεν πλησίασε ήδη τον Willy Moon για τσεκάρει τα κοστούμια του, έχει ήδη βάλει τους δικούς του να μελετήσουν τον ήχο. Είπαμε, στη μουσική συμβαίνουν τα καλύτερα. Καλό μήνα.
Μαρία Μαρκουλή
Περισσότερα μουσικά θέματα στο blog It’ s my Blender
