Soft Moon, Hannah Williams & the post-theory
Στην ίδια ευθεία. Aπό διαφορετικές γωνίες. Σε post θεωρίες για εναλλακτικές μορφές ζωής στο μουσικό οικοσύστημα της Παρασκευής που πέρασε. Post κι αυτή. Για να περάσεις από τη μια μουσική στην άλλη δε χρειάζεται να πηδήξεις φράχτες. Συνεχίζεις να οδηγείς. Keep driving.
Ιδού λοιπόν: Η Ηannah Williams βγήκε στη σκηνή του Fuzz και συνάντησε τους Tastemakers πάρα πολύ κεφάτη – είναι γυναίκα του κεφιού, όπως είχαμε μάθει και από όσους την είχαν συναντήσει νωρίτερα τις προηγούμενες ώρες που ήταν στην Αθήνα – βγήκε λοιπόν με μια τρομπέτα που φυσούσε με πάθος και με μια τεράστια κοιλιά (έξι μηνών έγκυος). Η Hannah είναι σίγουρο ότι θα γεννήσει έναν μικρό James Brown γιατί το βρέφος μέσα στην κοιλιά της μάνας δονείται από καυτό funk του Νονού Τζέιμς και χοροπηδάει μαζί με την μητέρα (την πολύ κεφάτη όπως είπαμε) που πρόθεσή της ήταν να το κάψει το μαγαζί, με funk φωτιά- μην πάει ο νους στο κακό.
Ωραία μπάντα, με τα πνευστά της και τα όλα της και βρετανικό σικ, σε μαύρο – κόκκινο. Και φωνή very big η Hannah, από αυτές που χαράζουν τους ουρανούς και τρέχουν να κρυφτούν τα πλάσματα της γης όταν την ακούνε. Καλή η συναυλία και μια χαρά περνούσε ο κόσμος, αλλά πάνω στο ίδιο funk μοτίβο – να μην το κρύψουμε αυτό- που κάποια στιγμή θεώρησα ότι ήταν αρκετό. Χόρτασα.
Και πήγα και στους Soft Moon. Άλλωστε πάνε οι εποχές που φόρτωνε και ‘κολλούσε’ η Κωνσταντινουπόλεως – δεν είχε κίνηση. Δεν προλάβαμε τα support, είχε όμως απλωθεί για τα καλά στο Gagarin η «ομίχλη» – το εφέ βάσανο των αλλεργικών (είναι και άνοιξη)- και είχαν ξεκινήσει οι Soft Moon μέσα σε μια καταιγίδα από στρομπ-λάιτς που δεν κόπασε στιγμή.
Το τρίο από το Σαν Φρανσίσκο είναι post-κάτι, post-punk κυρίως και σφυροκοπάει αλύπητα και δαιμονισμένα και απογειωτικά σα να χτυπάει η καρδιά σου από χαρά και αγωνία μαζί, μεθυσμένη με έναν ήχο που σε τυλίγει σαν χταπόδι, σε μια δύνη που σε ρουφάει ή σε πάει ως το μπαρ όπου ο Ντάνι θα σερβίρει ακόμη μια μπύρα. Τέλεια. Δεν κράτησε πολύ- έτσι είναι τα λάιβ τους, σφιχτά και δε νομίζω ότι είναι λάθος – παραπάνω ίσως να χάλαγε λίγο και από αυτό που ακούσαμε δεν ήταν τίποτε περιττό και τίποτε δεν πήγαινε χαμένο. Δεν είδαμε βέβαια πολλά, παρά τρεις φιγούρες μέσα στον καπνό ,που δεν μιλούσαν, δεν μας ρώτησαν ποτέ ‘αν περνάμε καλά’ και δεν είπαν πόσο χαρούμενοι είναι που παίζουν στην Αθήνα – και είναι πραγματικά καλό αυτό να το πετυχαίνεις κάπου κάπου. Η νύχτα άλλωστε ήταν ακόμη μπροστά και το post something δεν είχε καν ωριμάσει.
Μαρία Μαρκουλή
Περισσότερα μουσικά θέματα στο blog It’ s my Blender
