Το μπαρόκ είναι “hot”! Μάθε γιατί, το Σάββατο 20 Απριλίου, στην Στέγη

“Ακολουθούμε το διεθνές ρεύμα εκτέλεσης έργων με όργανα εποχής. Ο επαναπροσδιορισμός του παλιού ρεπερτορίου είναι η πιο hot τάση αυτή τη στιγμή στην εποχή μας”, μας έλεγε ο Γιώργος Πέτρου στην συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει το καλοκαίρι του 2012, και συνέχιζε: “Τα έργα αυτά αντιμετωπίζονται με μια φρέσκια ματιά, έχουν ένα φανατικό κοινό, κεντρίζουν την περιέργεια του κόσμου, κατά κάποιο τρόπο φέρνουν πάλι πίσω τον κόσμο στις αίθουσες”.

Και ο κόσμος που έστω από περιέργεια πηγαίνει ν’ ακούσει, εκπλήσσεται ευχάριστα: “Ρε παιδιά εγώ δεν ξέρω από κλασική μουσική. Μπήκα με άγχος στην αίθουσα, όταν όμως άρχισε το κοντσέρτο, τα πόδια μου χαλάρωσαν, το σφίξιμο έφυγε από το στήθος, χανόμουν σε άλλο κόσμο. Ήταν ονειρεμένα! Υπέροχο πράμα. Ταξίδευα… Γαλήνεψε η ψυχή μου. Απόλαυση! Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές και … στον Μπαχ”, μας έγραψε αναγνώστης του monopoli.gr, που είχε κερδίσει πρόσκληση από το site μας, για την συναυλία της Καμεράτα με τίτλο “Τα Βρανδεμβούργια κονσέρτα του J.S. Bach” στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Ένας λόγος παραπάνω για να παρακολουθήσετε την συναυλία στη Στέγη, είναι και οι πολύ σημαντικές διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο, που αποσπά τελευταία η Καμεράτα, ή “Armonia Atenea” όπως αναφέρεται πλέον στο εξωτερικό, και που πιστοποιούν την ποιότητα του καλλιτεχνικού αποτελέσματος που προσφέρει.

Στην συναυλία του Σαββάτου, Concerti και Concerti grossi των Χαίντελ, Βιβάλντι και Α. Σκαρλάτι εμπνέουν νέες δημιουργίες σε πρώτη παγκόσμια παρουσίαση από τρεις κορυφαίους Έλληνες συνθέτες, τον Γιώργο Κουρουπό, τον Νίκο Αθηναίο και τον Μάρκο Μωυσίδη, ειδικά για την Καμεράτα με όργανα εποχής. Διαβάστε παρακάτω τι λένε οι τρεις σπουδαίοι σύγχρονοι Έλληνες συνθέτες, και δείτε εδώ πληροφορίες για την συναυλία. 

***
Oι συνθέτες μιλούν για τα έργα τους:

LAMENTO_CONCERTO GROSSO, για φωνή, φλάουτο, όμποε, φαγκότο, βιολοντσέλο και έγχορδα
Ήθελα να γράψω ένα έργο που να υποδηλώνει τη βαθιά συλλογική θλίψη, την απόγνωση, την οργή και, τέλος, την πίκρα που περισσεύει μετά το ξέσπασμα. Η φωνή δίνει κάθε φορά το έναυσμα για να ακολουθήσει η ορχήστρα, ενώ τα soli όργανα παίζουν περίπου το ρόλο που έχουν οι κορυφαίοι σ’ έναν αρχαίο κομμό. Το σύντομο απόσπασμα που διάλεξα από το VISIONS OF THE DAUGHTERS OF ALBION του William Blake για το τρίτο μέρος (ΠΙΚΡΑ), με βοήθησε να περάσω στον αρθρωμένο λόγο, που σηματοδοτεί και την αρχή του εξορθολογισμού – κατευνασμού του πάθους.
Γιώργος Κουρουπός

CONCERTO
Concerto – ο υπότιτλος θα μπορούσε να ήταν: «σε στυλ και χαρακτήρα περασμένων εποχών» χωρίς να γίνεται αναφορά σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Ερεθίσματα του παρελθόντος βρήκαν διέξοδο και την ευκαιρία να συμπυκνωθούν σε ένα παιχνίδι μορφών και ήχων: σονάτα (για το πρώτο μέρος), ιντερμέτζο – άρια (για το δεύτερο) και ρόντο (για το τρίτο), φέρνοντας σε αντιπαράθεση σολιστικά επεισόδια, μεμονωμένα ή ομάδων, με το σύνολο. Μετά από μακρά θητεία σε ατονικές, δωδεκάφθογγες, κλπ πρακτικές, προτίμησα αυτή τη φορά – για μία ορχήστρα που χρησιμοποιεί κυρίως όργανα της εποχής μπαρόκ – ένα καθαρά τονικό ιδίωμα.
Νίκος Αθηναίος

LACRIMAE or Seven Fears
Όταν ο Robert Burton έγραφε την «Ανατομία της Μελαγχολίας» (Λονδίνο 1621), όπου περιέγραφε την ψυχολογική κατάσταση του αγγλικού λαού στα χρόνια της Ελισαβετιανής εποχής, δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί πως η μελαγχολία θα παρέμενε ένα από τα κυρίαρχα προβλήματα του ανθρώπου στον 21ο αιώνα.
Το έργο «Lacrimae or Seven Fears» είναι ένα προσωπικό σχόλιο, για ένα παρακμάζοντα πολιτισμό ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας. Αυτόν των ημερών μας .
Παραγγελία της Γερμανικής Ραδιοφωνίας (RBB) και του Φεστιβάλ Ultrashall, γράφτηκε αρχικά για κουαρτέτο εγχόρδων και παρουσιάστηκε στο Βερολίνο τον Ιανουάριο του 2008 από το Sheridan Ensemble. Λίγους μήνες αργότερα η Γερμανική Ραδιοφωνία το επέλεξε για να αντιπροσωπευθεί με αυτό στο Παγκόσμιο Forum Ραδιοφωνιών «International Rostrum of Composers».
Η μεταγραφή του για ορχήστρα εγχόρδων και τσέμπαλο έγινε το 2013 κατόπιν παράκλησης του αρχιμουσικού Γ. Πέτρου για την παρουσίασή του από το οργανικό σύνολο Καμεράτα με όργανα εποχής.
To έργο κτίζεται από ένα «διαλογιστικό choral» και εφτά επεισόδια κοσμικού χαρακτήρα, τα οποία οδηγούν στην επανεμφάνιση του choral σε παραλλαγμένη μορφή, η μελωδική γραμμή του οποίου κάνει αναφορά στο «tear motif» (του L. Marenzio η του Orlando di Lasso), το οποίο χρησιμοποίησε ο J. Dowland στις περίφημες εφτά παγάνες του, με τίτλο «Lacrimae or Seven Tears».
Μάρκος Μωυσίδης