Εδώ και λίγα χρόνια συνθήματα κατακλύζουν την πόλη μας, χωρις να εντάσσονται απαραίτητα στη τέχνη του γκράφιτι. Είτε τοίχοι, είτε τραίνα, είτε παγκάκια είναι γεμάτα από κουβέντες. Χιουμοριστικές ατάκες, πολιτικά συνθήματα ερωτικές εξομολογήσεις, από το «σ’ αγαπώ Μαρία, ο Γρήγορης σου», μέχρι το «όσες κι αν χτίζουν φυλακές… ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει», είναι το περιεχόμενο αυτών των συνθημάτων. Η απήχηση είναι καθολική, ο καθένας βουτάει ένα μαρκαδόρο και καταγράφει τα παρόντα συναισθήματα του. Υπάρχουν παρέες που μαζεύονται και αποφασίζουν με τις κάμερες τους, να οργώσουν την πόλη και να φωτογραφίσουν τα πιο ευφάνταστα συνθήματα από άποψης περιεχομένου και τόπου για να τις ανεβάσουν στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης.
Το είδα πρώτη φορά πριν από 2 χρόνια σε ένα μισογκρεμισμένο τοίχο στα Εξάρχεια. Αν μπορούσε θα το είχε γράψει μόνος του και ο τοίχος τόσο ταλαιπωρημένος ήταν. «βασανίζομαι» με μικρά πλαγιαστά γράμματα, με τόνο, να κοιτάζει πιο δυνατά από όσο το κοίταζα εγώ, ήταν εκεί γραμμένο και περιμένει κάποιος να το διαβάσει. Κάποιος βασανίζεται και δεν ξέρει που να το πει, κάποιος βασανίζεται και θέλει να το μοιραστεί με όλους. Ένα σύνθημα μοναξιάς με ένα ψίθυρο ολολυγμού σεργιανάει πλέον στους ατομοκεντρικούς αθηναϊκούς δρόμους και η τραγική ειρωνεία είναι πως δεν ξέρει κανένας αν τελικά δεν βασανίζεται πια. Να σημειωθεί ότι έχουν δημιουργηθεί άπειρες κοινότητες με τίτλο «βασανίζομαι» στο διαδίκτυο, ενώ εξίσου αναρίθμητα είναι πια και τα βασανίζομαι στην πόλη μας, με πρώτο και μεγαλύτερο, εκείνο το πελώριο σε μια πολυκατοικία της Νέας Σμύρνης.
Οι τοίχοι μιλούν πολιτικά! «Παλέψτε Αντισταθείτε , Μην Γκρινιάζετε» μια πολιτική διαμαρτυρία που στόχο έχει να ξυπνήσει συνειδήσεις, περιπλανιέται στους τοίχους της πόλης μας. Πρόκειται για μια εικαστική παρέμβαση που καλεί τους πολίτες να παλέψουν για τα δικαιώματα τους να αντισταθούν στις πολιτικές συνεργίες, μα πάνω από όλα να πάψουν να γκρινιάζουν και να ενεργοποιηθούν!
«Εσύ που ήσουν;» όταν η Αθηνά γινόταν τόσο αβίωτη, όταν σε χρειαζόμουν, όταν ψηφίζαμε, όταν μου έλειπες, όταν μας πούλαγαν, όταν μας έκλεβαν… και πόσα άλλα όταν ταιριάζουν σε αυτό το σύνθημα που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της πόλης και που επιτρέπει στον καθέναν να ρωτήσει ότι θέλει. Σύνθημα που αποζητά την απάντηση εδώ! από έναν άνθρωπο που ήταν εδώ και θα μείνει για να πάψουν να αναρωτιούνται όλοι αυτοί, για να μην ξαναγραφτεί αυτό το σύνθημα.
Τι είναι όμορφο και τι αντιαισθητικό, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, στην Αθηνά που ζούμε σήμερα, είναι κάτι υποκειμενικό, και αυτό για εκείνους που γκρινιάζουν για το μαγαζί τους που βάφτηκε. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι πολίτες έχουν στόμα και θα μιλάνε όσο και αν τους φιμώνουν. Αν το να μείνουν ανέγγιχτα τα σιδερένια στόρια του περίπτερου της γειτονιάς μου από τα κα(ω!)λο-παιδα που τα γεμίζουν συνθήματα, όπως παραπονιέται ο κυρ Νίκος είναι πιο σημαντικό από τα φιμωμένα στόματα, την ανασφάλεια και τις σιωπές των ανθρώπων γύρω μας, δηλώνω πως θα πάρω και εγώ ένα μαρκαδόρο και δεν θα μαζεύομαι.
Ιωάννα Κρανιώτη
