Oblivion- H επιστροφή του Τομ Κρουζ
Εντυπωσιακή τεχνικά και οπτικά, όχι τόσο πρωτότυπη και δυνατή σεναριακά, τελικά ενδιαφέρουσα αλλά όχι εξέχουσα περιπέτεια μελλοντολογικής φαντασίας…
2077: Ο Τζακ Χάρπερ, ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες ανθρώπους στη Γη μετά το νικηφόρο αλλά καταστροφικό πόλεμο με τους εξωγήινους, έχει ως αποστολή του να επιδιορθώνει τα ρομποτικά σκάφη που επιτηρούν τον πλανήτη και τον προστατεύουν από τους εισβολείς. Όταν σε μια από τις τελευταίες περιπολίες του προτού εγκαταλείψει κι εκείνος τη Γη, ο Τζακ θα συναντήσει μια μυστηριώδη, γοητευτική γυναίκα και οι δυο τους θα ζήσουν μια μεταφυσική εμπειρία που θα τους αλλάξει για πάντα, ενώ την ίδια στιγμή, όλα όσα γνώριζε ο ήρωας θα τεθούν υπό αμφισβήτηση, καθώς μια εναλλακτική αλήθεια αποκαλύπτεται ολοζώντανα μπροστά του… Η μοίρα της ανθρωπότητας είναι τώρα στα χέρια ενός ανθρώπου που πίστευε πως ο κόσμος μας ήταν προδιαγεγραμμένος να καταστραφεί…
Ο Τζόζεφ Κοζίνσκι έχει ήδη αποδείξει με το «Tron: Legacy» την ικανότητά του ως στυλίστας δημιουργός εντυπωσιακών φανταστικών κόσμων. Η απόπειρά του για μια post-apocalyptic διαστημική όπερα, αν και βασίζεται σε μια πρωτότυπη ιστορία του ίδιου, δανείζεται στοιχεία από πολλές ταινίες, από τον «Πλανήτη Των Πιθήκων» και το «2001» ως το «Mad Max», το «Matrix», το «Moon», ακόμα και το «Wall-e». Ο κόσμος του «Oblivion» είναι οπτικά καθηλωτικός και ο σκηνοθέτης (που είναι επίσης και αρχιτέκτονας) έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο συνδυασμό ενός μελλοντολογικού design και μιας κατεστραμμένης Γης με αναγνωρίσιμα μέρη της Νέας Υόρκης ως μισοθαμμένα ερείπια. Τα συμβατικά γυρίσματα και τα ψηφιακά εφέ δένουν με απόλυτα πειστικό τρόπο και η φωτογραφία του (βραβευμένου με Όσκαρ για το «Life of Pi» Κλαούντιο Μιράντα) μαζί με το σάουντρακ των M83 φτιάχνουν μια γοητευτική ατμόσφαιρα, όμως η ταινία κάπου μοιάζει διχασμένη ανάμεσα σε μια σκεπτόμενη ιστορία επιστημονικής φαντασίας και μία κοινή μελλοντολογική περιπέτεια δράσης με τον Τομ Κρουζ και τις αναμενόμενες συμβάσεις δράσης και ηρωισμού. Υποπίπτοντας σε κάποιες απλοϊκές σεναριακές κατευθύνεις και σκιαγραφώντας σχηματικούς χαρκατήρες, παρά την πληρότητά της σε οπτικό και τεχνικό επίπεδο χάνει την ευκαιρία να γίνει μια σημαντική προσθήκη στη sci-fi μυθολογία.
Θοδωρής Τσιάτσικας