Ζέττα κατεψυγμένη…
Ο εξαίρετος -έχω διαβάσει το κείμενο- μονόλογος «Η Φανερωμένη» της συναδέλφου Ρούλας Γεωργακοπούλου έχει περιληφθεί στις φετινές «Αναγνώσεις» του Εθνικού Θεάτρου, των οποίων την επιμέλεια έχει πάντα η θεατρολόγος Σίσσυ Παπαθανασίου – ένας θεσμός που ευδοκίμησε κι έχει ενταχτεί τα τελευταία χρόνια στον κύκλο εκδηλώσεων «Η Άλλη Διάσταση» του Εθνικού. Το μονόλογο ετοιμάζει σκηνοθετικά η Κατερίνα Ευαγγελάκου με ερμηνεύτρια την πολύ καλή Μαρία Ζορμπά.Σημειώστε πως η Ρούλα Γεωργακοπούλου, η οποία έχει στο ενεργητικό της τρία σύντομα θεατρικά -«Διανυκτερεύον» (1986), «Τα δροσερά σου υπόγεια» (1992), «Η Προσπερίνα και ο Ναύτης» (2007)- τα οποία έχει όλα ανεβάσει η Πέπη Οικονομοπούλου με τον «Καθρέφτη» της στο θεατράκι «Οδού Αντιοχείας» -τα δυο πρώτα συναρμολογημένα σε προγράμματα μονοπράκτων-, έχει ήδη συνεργαστεί με την Κατερίνα Ευαγγελάκου στη μεταποίηση της νουβέλας του Αλέξανδρου Κοτζιά «Ιαγουάρος» σε σενάριο για την ομώνυμη καλή ταινία (1994) της. Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Θυμάμαι να την έχω «εντοπίσει» την Αγλαΐα Παππά για πρώτη φορά το ’92 – στο «Αμόρε», στην «Φαίδρα» του Ρακίνα, που ‘χε ανεβάσει ο Γιάννης Χουβαρδάς με το «Θέατρο του Νότου». Σ’ ένα ρόλο, μάλιστα, όχι βασικό. Μου ‘χε κάνει εντύπωση η δύναμή της. Έκτοτε την έβλεπα να εξελίσσεται. Το 2001 μ’ εντυπωσίασε -μ’ ενθουσίασε για να κυριολεκτήσω- στον μεταφερμένο στη σκηνή τολμηρό, αδυσώπητο μονόλογο της Μόλι Μπλουμ απ’ τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις. Εκπληκτική!
Έπαιξε επιλεκτικά, έψαξε το καινούργιο, το διαφορετικό, συμμετείχε σε ακραία πειραματικά ανεβάσματα, ήταν ο βασικός απ’ τους τρεις Αγγέλους που δέχτηκαν κατάμουτρα όλο το ξέσπασμα την οργής αλλά και της χυδαιότητας μέρους του κοινού της Επιδαύρου κατά του σκηνοθέτη της παράστασης Ανατόλι Βασίλιεφ στην «Μήδεια» του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας… Μια ηθοποιός απόλυτα αυτοελεγχόμενη, με τεχνική, με φωνάρα, με προσωπικότητα, με σκηνικό κύρος, με μέγεθος και υποκριτικό όγκο.
Πολλαπλή η παρουσία της φέτος. Συμμετείχε με τον Σταμάτη Κραουνάκη και την «Σπείρα Σπείρα» του στη συνέχιση για τρίτη σεζόν της παράστασή τους «Δε μασάμε. Bizz!» στην καινούργια «Χελώνα» του Κραουνάκη. Πρωταγωνίστησε ως Βασίλισσα Ελισάβετ στην επανάληψη στο «Άττις» του Θεόδωρου Τερζόπουλου του εξαιρετικού «Alarme» του όπου, μαζί την Σοφία Χιλλ / Μαρία Στούαρτ, σ’ ένα τεράστιας σωματικής δυσκολίας ντουέτο, έδιναν δυο σπουδαίες ερμηνείες.
Και τώρα, κάνει άλλους δυο ρόλους.
Αστραφτερή, εκτυφλωτική, υπέροχα ντυμένη απ’ τον Δημήτρη Ντάσσιο -και με καταπληκτικές γάμπες!-, απογειώνει, σ’ ένα άλλο επίσης εξαιρετικό ντουέτο με την Μαριάνθη Σοντάκη -μαζί τους ο Γιάννης Πολιτάκης-, με χιούμορ ειρωνικό, σπινθηροβόλο αλλά και με μια ανεπαίσθητη μελαγχολία, το λόγο – αφρό σαμπάνιας του Ανδρέα Στάικου στο… εξωτικό, α λα Μπρεχτ/Βάιλ, «Καρακορούμ» του, που ‘χει ανεβάσει ο Δημήτρης Δεγαΐτης στο «Θέατρο Τέχνης» της Φρυνίχου.
Και εντελώς διαφορετική -ένα βελούδο που μέσα σε λίγη ώρα μεταμορφώνεται σε ατσάλι- πρωταγωνιστεί στο «Julius» του Κωνσταντίνου Χατζή που ο ίδιος έχει ανεβάσει στον «Προσωρινό». Ένα δυνατό κείμενο, έξοχα σκηνοθετημένο, που σχετίζει τη ναζιστική Γερμανία με το φοβιστικό δικό μας σήμερα του ενεδρεύοντος φασισμού, μέσα από μια γυναίκα -η οποία παραπέμπει στην Μάγκντα Γκέμπελς, σύζυγο του στενού συνεργάτη του Χίτλερ, που, όταν η Γερμανία κατάρρευσε, αυτοκτόνησε μαζί με τον άντρα της αφού δηλητηρίασαν τα έξι τους παιδιά- και τον ανάπηρο γιο της. Σ’ ένα μικρό πατάρι-πασαρέλα, σε απόσταση ανάσας απ’ τους θεατές, πριν οι δυο ηθοποιοί ανοίξουν την τζαμαρία της ισόγειας αίθουσας και το κακό ξεχυθεί στο δρόμο, με συμπαραστάτη τον ισάξιό της ταλαντούχο νεαρό ηθοποιό Γιάννη Χαρτοδιπλωμένο, η Αγλαΐα Παππά κι εδώ, γι άλλη μια φορά, δίνει ρέστα.
Το υπουργείο Πολιτισμού -ως υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών ιδρύθηκε επί χούντας- το 1971. Καταργήθηκε ως ανεξάρτητο υπουργείο επί τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά – το 2012. Και διαλύεται εντελώς, μετατρεπόμενο, σύμφωνα με σχέδιο νόμου που ετοιμάστηκε -και που θα ψηφιστεί;- και πάλι επί τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά – το 2013. Τα συμπεράσματα δικά σας. (Μήπως θα πρέπει να εκληφθεί ως όψιμη αντιχουντική ενέργεια;).
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
Το ρόλο της Σούγκαρ που ‘παιξε η Μέριλιν Μονρό στην οθόνη θ’ αναλάβει η Ζέτα Μακρυπούλια στη μιούζικαλ θεατρική εκδοχή του «Μερικοί το προτιμούν καυτό» που θ’ ανεβάσει τον επόμενο χειμώνα ο Σταμάτης Φασουλής στο «Παλλάς» διάβασα απ’ τον Βασίλη Μπουζιώτη στο onlytheater.gr. Και τον μεθεπόμενο, λέει, πρώτα ο Θεός, θα ‘ναι η Μαρία στο επίσης μιούζικαλ «Η μελωδία της ευτυχίας» και πάλι στο «Παλλάς». «Να πρόκειται για ‘ζέσταμα’, το ‘Καυτό’;» αναρωτιέται ο συντάκτης. Μωρέ, δε ζεσταίνεται με τίποτα η Ζέττα Μακρυπούλια, φοβάμαι. Είναι στη βαθιά κατάψυξη…
Άργησα να το πιάσω αλλά το ρούφηξα. Το βιβλίο της Μαργαρίτας Μαντά «…Το πρώτο πράγμα που ‘κανε ο Θεός είναι το ταξίδι…». Ένα ημερολόγιο γυρισμάτων της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Με γέλιο, με δάκρυ, με αγωνία, με οργή, με χιούμορ, με γλύκα, με συγκρούσεις, με κακουχίες, με αγάπες, με στιγμές συγκλονιστικές _ ο θάνατος του Τζαν Μαρία Βολοντέ στην Φλώρινα, που στοίχειωσε την ταινία _ έως και με σασπένς. Τα γυρίσματα κράτησαν απ’ τον Ιανουάριο του ’94 μέχρι τον Μάρτιο του ’95, η ταινία προβλήθηκε το ’95, έχουν περάσει δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια, στην ιστορία του κινηματογράφου ανήκει πια, αλλά διαβάζεις το βιβλίο και αγωνιάς: «Θα καταφέρουν να την ολοκληρώσουν;».
Και ταυτόχρονα να αναδύεται ένα πορτρέτο του Αγγελόπουλου, που δεν είναι αγιογραφία αλλά είναι ουσιαστικό. Το ‘πιασα στο τρένο, ανεβαίνοντας στην Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και δεν το άφησα τις επόμενες 36 ώρες πριν το τελειώσω. Σε μια Θεσσαλονίκη κρύα και βροχερή, τρέχοντας από ταινία σε ταινία _ ήτοι στο τέλειο σκηνικό.Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
Διατελώ πια -αθώος, ναι- εν πλήρη συγχύσει με τις παραστάσεις – ποια παίζεται και πού και πότε και μέχρι πότε και ποιες μέρες και ποιες ώρες. Δεκάδες, εκατοντάδες… Ακόμα περισσότερο με τις παραστάσεις στο «104» _ που νομίζω έχει το ρεκόρ. Κι έρχεται, απ’ τους ανθρώπους που το φροντίζουν, δελτίο Τύπου -το οποίο προορίζεται να κατατοπίσει τις «λίστες θεαμάτων», λέει. Και μετράω και τι διαπιστώνω; Πως στο νέο «104», στο Γκάζι, παίζονται οκτώ παραστάσεις τη βδομάδα! Παράλληλα. Τέσσερις στην Κεντρική Σκηνή, τέσσερις στο λεγόμενο «Black Box» – άντε πάλι, κι άλλο «Black Box» εδώ… Κι αντί να διαφωτιστώ παθαίνω, μεγάλος άνθρωπος πια, ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση. Αλλά παθαίνω κι έναν οίκτο. Για τους υπεύθυνους στις στήλες -άντε «λίστες»- θεαμάτων.
Αχ, πάλι; Πάλι «φως στην άκρη του τούνελ»; Μα πάλι; Boring…, πληκτικό καταντάει. Μετά από σειρά ολόκληρη πρωθυπουργών και υπουργών που όλοι το ‘βλεπαν αλλά εμείς ποτέ δεν το ‘δαμε, φως στην άκρη του τούνελ βλέπει κι αυτός. Ο νυν πρωθυπουργός μας κ. Αντώνης Σαμαράς. Κατάλοιπο της αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς θα ‘ναι… Περαστικά.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
