Αποκάλυψη σε… υπόγεια διάβαση!

Μια ηλιόλουστη μέρα αρωματίζεται με σκοτάδι… το σκοτάδι που εγείρει προβληματισμό, αναζήτηση, οίκτο… Μπροστά μου ξετυλίγεται μια πρωτόγνωρη αλλά και τόσο καθημερινή αλήθεια… Εκπλήξεις με φόντο ένα θλιβερό τοπίο…

Ένας άνδρας στο πάτωμα… μια φθαρμένη κουβέρτα τον καλύπτει… δίπλα του ένα άδειο μπολάκι, μπροστά και πίσω του το απόλυτο τίποτα… Με τα πόδια του γυμνά και απροστάτευτα, το σώμα του εκτεθειμένο στο μίασμα των δρόμων, την ψυχή του μετέωρη, απορροφάται εδώ και δύο χρόνια από μια σκληρή καθημερινότητα, με απεγνωσμένα συνθήματα, κουρασμένες φιγούρες…

Σκέφτομαι εάν μπορώ να τον ξυπνήσω, να τον ακούσω, να εγκλιματιστώ στις σκέψεις του, να κλέψω λίγα λεπτά από την καθημερινότητά του… Πώς είναι να ζεις κυριολεκτικά στο δρόμο; Ποια τα συναισθήματα, οι κίνδυνοι, οι ιστορίες;
Αδυνατώ…

Εκτός του ότι αρχικά δίσταζα να τον ξυπνήσω φοβούμενη τις αντιδράσεις του, μαθαίνω από τους πλασιέ της υπόγειας διάβασης πως ο άνδρας είναι ψυχικά ασθενής, και δεν μιλά ελληνικά. ..

Επί δύο χρόνια ζει κυριολεκτικά στο σκοτάδι. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι σκέφτεται… Δεν μιλά, παρά μόνο αντιδρά… άλλοτε τρομάζοντας τους περαστικούς και άλλοτε κινούμενος ο ίδιος στις επιταγές του φόβου…

Οι άνθρωποι που τον ζουν καθημερινά οι πωλητές βιβλίων, ρούχων της υπόγειας διάβασης, με ταξίδεψαν στις ώρες, τις μέρες, τις αναμνήσεις τους με τον Σύρο μετανάστη και όχι μόνο…

Με ρώτησαν εάν είμαι από κάποια πρεσβεία, καθώς κανείς ως τώρα δεν έχει μεριμνήσει για τον άστεγο μετανάστη… Υπάρχουν μέρες που γυμνός τρέχει μέσα στην υπόγεια διάβαση… άλλες φωνάζει με τη δική του γλώσσα, τον δικό του πόνο.. Δεν είναι, όμως «κακός», μου είπε ένας από τους πλανόδιους…

Θα προσφέρει το μπουκάλι νερό στους δίπλα του… Δεν τρομάζει μόνο, αλλά και δίνει… Μέσα στο αδιέξοδό του συγκρούεται με δύο κόσμους… το φόβο και την απόρριψη…

Ακόμα και οι άνθρωποι που ζουν καθημερινά την απόγνωσή του, δήλωσαν τρομαγμένοι και επιφυλακτικοί… «Υμνώντας» το κράτος, έλεγαν: «Τι κάνουν με τα σύνορα; Να τους διώξουν όλους… όλους! Γιατί τους άφησαν να μπουν;»

Μετά από την φράση αυτή και τη λέξη κλειδί, «κράτος», που για πολλούς αποτελεί τη μόνιμη πηγή δεινών, η συζήτηση μου με τους πωλητές οδηγήθηκε σε άλλους κόσμους… Γνωστούς αλλά ιδιαίτερα μακρινούς… Από τη μυθολογία, τον Μ.Αλέξανδρο και το Βυζάντιο στη Μέρκελ… Η κυβέρνηση μισητή, η Ελλάδα, όμως, αναλλοίωτη αξία για τους πλανόδιους… Με πάθος, υπερηφάνεια και πατριωτισμό έδωσαν μαθήματα ιστορίας και όχι μόνο…

«Εάν ήμασταν περισσότερο Έλληνες, ούτε Μέρκελ θα υπήρχε ούτε τίποτα… Ο κόσμος δεν ξέρει τις κόρες του Νηρέα, την ιστορία του Βυζαντίου, τις ρίζες των ελληνικών λέξεων… Εάν δεν είσαι Έλληνας δεν πας πουθενά… Πέσαμε 7 φορές, αναστηθήκαμε άλλες 7… Δεν μπορεί, θα υπάρξει και 8η ανάσταση… » μου έλεγαν.

Δεν γνωρίζω εάν και πότε θα υπάρξει «8η φορά». Εκείνο που ξέρω και είδα, είναι πως πολλά μπορεί να αποκομίσει κανείς από μια υπόγεια διάβαση. Από τραγικές εικόνες, θλιβερά μηνύματα, μέχρι γνώσεις… ιστορίας! Το σκοτάδι, άλλωστε δεν θάβει μόνο τη χαρά αλλά φιλοξενεί και κομμάτια της αλήθειας….

ΣΤΑΜΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΙΣΑΒΕΤ