Eίδαμε το αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη στο Badminton

H παράσταση σε σενάριο και σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη αναφέρεται στην ζωή του Μίκη Θεοδωράκη, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που αποτέλεσαν τις προσλαμβάνουσες του τόσο ως ανθρώπου, όσο και ως δημιουργού. Κι όχι μόνο δικές του προσλαμβάνουσες, αλλά και του ελληνικού λαού γενικότερα, ο οποίος ταύτισε τα τραγούδια και τις μουσικές του Μίκη με συγκεκριμένες ιδεολογικές κατευθύνσεις, αλλά και με αγώνες για περισσότερη δημοκρατία και δικαιώματα.

Έτσι, η Μικραασιατική καταστροφή, που ώθησε τους γονείς του Μίκη να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, ο πόλεμος του 40 κι η Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, ο Εμφύλιος, η δολοφονία Λαμπράκη το 1963, τα Ιουλιανά του 65 και η δολοφονία του Πέτρουλα και η δικτατορία με την τριετή φυλάκιση του συνθέτη, είναι τα κύρια στοιχεία του ιστορικού καμβά της παράστασης.

Ως προς το σενάριο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει κυρίως διεκπεραιωτικό ρόλο, προκειμένου να συνδέσει γεγονότα ιστορικά και βιώματα ζωής με τα τραγούδια του συνθέτη. Άλλοτε ήταν αρκετά μελοδραματικό και πομπώδες, προκειμένου να μιλήσει για εθνικές τραγωδίες, στις οποίες η οικογένεια του Μίκη ή ο ίδιος ο συνθέτης είχε κάποια εμπλοκή και άλλοτε κάπως ξύλινο, ιδίως στους διαλόγους του συνθέτη με τους μεγάλους ποιητές που μελοποίησε, όπως τον Ελύτη και τον Σεφέρη. Είχε όμως και ανθρώπινες στιγμές, που έβγαζαν συγκίνηση, κυρίως στην σχέση του Θεοδωράκη με την μητέρα του (Φιλαρέτη Κομνηνού) και τον πατέρα του (Γρηγόρη Βαλτινό). Και οι δύο αυτοί ηθοποιοί έδωσαν καλές ερμηνείες και μαζί με τον Άρη Λεμπεσόπουλο, που ως Θεοδωράκης μας αφηγείται την ζωή του, ξεχώρισαν ως προς το υποκριτικό σκέλος της μουσικοθεατρικής αυτής παραγωγής.

Το κύριο βάρος της παράστασης το σηκώνει η μουσική, όπως είναι λογικό όταν έχεις έναν τέτοιο μουσικό, με ένα τόσο μεγάλο σε έκταση και σε ποιότητα και σε μνήμες έργο. Εκεί η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική. Τόσο η σύνδεση των τραγουδιών με το story, όσο και οι ερμηνείες από τους τραγουδιστές και την ορχήστρα είναι θαυμάσιες. Η φωνή του Κώστα Μακεδόνα, ατόφια λαϊκή αλλά και ποιοτική, μαζί με τις υπόλοιπες εξαιρετικές φωνές των Άννα Λυνάρδου, Γιώτα Νέγκα και Κώστα Θωμαΐδη ζωντανεύουν μια ολόκληρη εποχή για την μουσική, που δυστυχώς δεν έχουμε πλέον. Είναι προφανές ότι αν συγκρίνουμε την μουσική που έβγαινε τότε, με τους Θεοδωράκηδες, τους Χατζιδάκιδες, τους Σαββόπουλους, τους Λοΐζους, τους Ξαρχάκους κτλ με την ελληνική μουσική των πρόσφατων ετών, είναι η μέρα με την νύχτα. Ίσως τελικά οι σκληρές περίοδοι για μια κοινωνία κάνουν την τέχνη να ανθίζει. Αλλά και ο Γρηγόρης Βαλτινός τραγούδησε σωστά και με συναίσθημα, κάτι που του αρέσει άλλωστε ιδιαίτερα.

Υπάρχει και αρκετός Χατζιδάκις στην παράσταση, τόσο γιατί ο ένας στήριζε τον άλλο, παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, όσο και γιατί υπήρξε ο άλλος μεγάλος πόλος της ελληνικής έντεχνης μουσικής. Χαρακτηριστικό είναι το σημείο των κοντράστ των δύο παραστάσεων, της “Όμορφης πόλης” με μουσική Θεοδωράκη και της “Οδού Ονείρων” με μουσική Χατζιδάκι, που παίζονταν ταυτόχρονα την ίδια σεζόν.

Συνολικά, η παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης: Ποιος τη ζωή μου» είναι το απόλυτο must για τους λάτρεις της μουσικής του συνθέτη, αλλά και της περιόδου εκείνης γενικότερα. Με πολύ ωραίες φωνές και πολύ ωραία τραγούδια η τρίωρη παράσταση κυλάει αρκετά εύκολα, ξυπνάει μνήμες και συγκινήσεις. Έτσι, δίνει μια ικανοποιητική σύνδεση της τέχνης με την εποχή της, αλλά και μια εξαιρετική σύνοψη του συνολικού έργου του Θεοδωράκη.

Γιώργος Σμυρνής