Το «Κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας» πάει Εθνικό;

Ο κ. Χατζάκης, ο οποίος μεταπηδά σύμφωνα μ’ όλες τις ενδείξεις _ ή τις δοκιμαστικές, εν είδει test drive, διαρροές που επιτρέπει ο ΑΥΠΑΙΘΠΑ κ. Τζαβάρας; _ στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, το κρατάει για το Κτίριο Τσίλερ. Προφανώς ως πανηγυρικό εναρκτήριο της νέας θητείας του. 
Θριαμβευτικά ανοδική, να επισημάνω, η πορεία του Σωτήρη Χατζάκη στα καλλιτεχνικά μας πράγματα… Απ’ τη δεκαετία του ’70 και το άκρως αριστερό «Θέατρο Καισαριανής» έως το πρώτο-τραπέζι-πίστα και τα φιλιά στην προεκλογική συγκέντρωση καλλιτεχνών του άκρως δεξιού κ. Σαμαρά _ ο οποίος, λέει, την έχει πάρει πάνω του, προσωπικά τη διευθυντοποίηση του κ. Χατζάκη στο Εθνικό _ μ’ ενδιάμεσες στάσεις σ’ εφοπλιστικά σαλόνια. Απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια…
Πάντως, βρήκα σπαρταριστά εύστοχο το παρά της καλής συναδέλφου Ματούλας Κουστένη γραφέν και αναφερόμενο στην συγκίνηση του απερχόμενου καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Γιάννη Χουβαρδά στην προχτεσινή συνέντευξη Τύπου που έδωσε: «Αν ήξερε από χθες ο Γιάννης Χουβαρδάς τη διάδοχη κατάσταση δεν θα δάκρυζε απλώς. Θα έκλαιγε με λυγμούς». Αν και θα μπορούσε να υπάρχει κι η εκδοχή «θα σπαρταρούσε απ’ τα γέλια»…

Όσο για τη σύνθεση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού, που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο, με Σταύρο Ξαρχάκο, λέει, πρόεδρο και Τάκη Βουγιουκλάκη, Άννα Παναγιωταρέα και Γιώργο Κατσαρό μεταξύ των μελών, θέλω να πιστεύω ότι είναι προϊόν νοσηρής _ αλλά με χιούμορ… _ φαντασίας. Se non è vero è ben trovato… Αν, όμως, είναι vero, ε, τότε, μου λείπει ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς απ’ τη σύνθεση. Εκτός κι αν τον προορίζουν για το Δ.Σ. του ΚουΘουΒουΕ… Διότι, εκεί, ποιον θα στείλουν τώρα; Τους Άγαμοι Θύται; Να γελάσει λιγάκι και τ’ αχείλι των εντοπίων εν εξεγέρσει ηθοποιών οι οποίοι ματαιώνουν (!) συνεδριάσεις του Δ.Σ. που δε γουστάρουν και με καμάρι αναρτούν βίντεο δια του λόγου το αληθές… Εφόσον, πάντως, ισχύσουν τα ανωτέρω, ε, Η χαρά της επιθεώρησης! (Πού είναι όμως κι αυτή;).

Α, και το ανέκδοτο της ημέρας: ο ΑΥΠΑΙΘΠΑ κ. Τζαβάρας στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου του Ελληνικού Φεστιβάλ ερωτηθείς γιατί καθυστερεί ν’ ανακοινώσει τα’ όνομα του νέου διευθυντή του Εθνικού ΤΙ, λέτε, πως απάντησε; «Σεβόμενος τον θεσμό του καλλιτεχνικού διευθυντή θεώρησα πως δεν θα ήταν σωστό εκ μέρους μου να ανακοινώσω νέο όνομα τη στιγμή που μόλις χθες ο Γιάννης Χουβαρδάς κατέθετε τον απολογισμό του». Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα… Καλόοοοοοοο

!Επί προσωπικού. Αγαπητέ κ. ΑΥΠΑΙΘΠΑ, συμπαθέστατε μου κ. Τζαβάρα. Σας ευχαριστώ θερμά για όλο αυτό το υλικό που προσφέρετε αφειδώς στη στήλη. Χωρίς ποτέ, μα ποτέ να σας το ζητήσω σα ρουσφέτι. Σας είμαι υπόχρεος).

Αποστομωτική. Η συνέντευξη – απολογισμός της εξαετούς θητείας του στο Εθνικό του Γιάννη Χουβαρδά. Με τρόπο εξαντλητικό, με τη μεθοδικότητα και την ευφυΐα που τον διακρίνει ο Γιάννης Χουβαρδάς έδωσε κάθε λεπτομέρεια, κάθε στατιστικό στοιχείο για την καλλιτεχνική, διοικητική και οικονομική διαχείριση του Θεάτρου το οποίο έλαμψε και παρήγαγε ουσιαστικό καλλιτεχνικό έργο αυτή την εξαετία με κορωνίδα τη φετινή σεζόν.
Όσο για το βασικό εναντίον του επιχείρημα, το οικοδόμημα «κατασπατάληση δημοσίου χρήματος σ’ εποχή κρίσης και Μνημονίων για να μετακληθεί ο Μπομπ Γουίλσον και να σκηνοθετήσει την ‘Οδύσσεια’ με αμφίβολα καλλιτεχνικά αποτελέσματα», κατέρρευσε. Σούμπιτο. Ερείπια. Ελαφρά το ‘σπρωξε ο Χουβαρδάς μ’ ένα μικρό, μικρό χαρτί που το ‘τριψε στη μούρη των επιπόλαια εκτεθέντων και… συντρίμμια. Το χαρτί έγραφε: κέρδος (απ’ την παράσταση) για το Εθνικό 121.332 ευρώ. Όσο για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ο καθένας, βέβαια, είναι ελεύθερος να το κρίνει. Και βέβαια στη διάρκεια της θητείας αυτής έγιναν και λάθη και παραλείψεις και αδικίες _ κι ο ίδιος το παραδέχτηκε _ που όσοι δεν επιθυμούσαμε το ρόλο των εξαπτέρυγων επισημάναμε με τον κίνδυνο να γίνουμε αντιπαθείς _ όλοι, μα όλοι μόνο τα καλά λόγια θέλουν…. Αλλά η γενική αίσθηση απ’ τη συγκεκριμένη εξαετία είναι αυτή που, όταν ο Γιάννης Χουβαρδάς ανέλαβε, στοιχημάτιζα ότι θα ‘χουμε στο τέλος της θητείας του: πως ήταν μια απ’ τις πιο ευτυχείς για το Εθνικό Θέατρο περιόδους. Καλή συνέχεια! Κι ας χύνουν το δηλητήριό τους διάφοροι αδικημένοι ή «αδικημένοι».

Είχε, προφανώς, επιτυχία το «La Nonna» του Αργεντίνου Ρομπέρτο Κόσα που ανέβασε ο Δημήτρης Πιατάς στον «Ακάδημο», κρατώντας τον ιδιαίτερο ρόλο της αδηφάγου Γιαγιάς, τη χειμωνιάτικη σεζόν που έληξε. Εξ ου κι η επανάληψη η οποία σχεδιάζεται _ άντε, να το δω κι εγώ που δεν πρόλαβα _ για τον επόμενο χειμώνα. Με δυο αλλαγές, μαθαίνω, στη διανομή: ο Νίκος Ορφανός θα παίξει το ρόλο του Τσίτσο που ‘χε ο Κλέων Γρηγοριάδης κι ο Θόδωρος Κατσαφάδος το ρόλο του Καρμέλο που ‘παιζε ο Πάνος Σκουρολιάκος.

Δεν είναι μόνο καλύτερο απ’ όσο περίμενα _ απ’ όσο φοβόμουνα, θα ‘ταν το σωστότερο…. _ το βιαστικά σκαρωμένο, λόγω των κυβερνητικών κωλυσιεργιών, της χρονοτριβής και των παρελκύσεων στην ανανέωση της θητείας του Γιώργου Λούκου ως προέδρου του Ελληνικού Φεστιβάλ, πρόγραμμα των φετινών Φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών, που μόλις ανακοινώθηκε. Είναι καλό. Απ’ όλα έχει και πάλι.

Και στέκομαι μόνο σε δυο σημεία: Στο ότι είναι _ ενεργά _ αφιερωμένο στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή. Και στο ότι το Ελληνικό Φεστιβάλ ενέταξε _ αυτό κι αν ήταν έκπληξη! _ στο πρόγραμμα της Επιδαύρου για τις 17 Αυγούστου, στο τριήμερο του Δεκαπενταύγουστου δηλαδή, σαν παράσταση γιορτινή, την «Γκόλφω» του Περεσιάδη, την υπέροχη παράσταση του Νίκου Καραθάνου και του Εθνικού, που θριάμβευσε κι όλοι παραπονιόμασταν γιατί δε συνεχίστηκε και μετά το Πάσχα. Δεν περιμένω απλώς πώς και πώς _ ήδη με συγκίνηση… _ τη βραδιά αυτή για να ξαναδώ την παράσταση. Περιμένω κάτι περισσότερο: ένα λαϊκό πανηγύρι _ το λαϊκό πανηγύρι που της αξίζει. Το οποίο να ξεκινάει απ’ το πάρκινγκ και να φτάνει μέχρι την είσοδο του θεάτρου. Η φτώχια θέλει καλοπέραση! (Για κοίτα τι τύχη που ‘χε αυτό το φτωχούλι το έργο των μπουλουκιών! Να φτάσει μέχρι την Επίδαυρο!).

Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 28 Απριλίου για το «Κουαρτέτο» του Ρόλαντ Χάργουντ, που η μεταφορά του στον κινηματογράφο προβάλλεται εδώ τις μέρες αυτές. Πως έχει παρουσιαστεί στην ελληνική σκηνή σε σκηνοθεσία Γιώργου Γραμματικού με τον τίτλο «Κουαρτέτο Ριγκολέτο» τη σεζόν 2010 / 2011 _ στο «Θέατρο της Ημέρας». Και ξέχασα_ ενώ το είχα ο ίδιος γράψει, όταν είχα την είδηση της προηγούμενης παράστασης… _ πως το 2004 / 2005 ανέβηκε στο θέατρο «Πρόβα» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσόγκα με Τέλη Ζώτο/Σωτήρη Τσόγκα, Μαίρη Ραζή, Μπεάτα Ασημακοπούλου και Πάνο Νικολαΐδη, με τον τίτλο, εκείνη την πρώτη φορά, «Κουαρτέτο πίσω από την αυλαία», η μετάφραση μάλιστα της Μαρλένας Γεωργιάδου εκδόθηκε απ’ το Θέατρο.

Στην Νίκη Τριανταφυλλίδη, που φώτισε, ως από σκηνής φυσικό φαινόμενο, τα νεανικά μου χρόνια. Ακούω ακόμα την παλλόμενη φωνή της _ να μας μεταφράζει, μεσούσης της χούντας, τους μεσότιτλους στο «Θωρηκτό Πατιόμκιν» του Αϊζενστάιν στην Ταινιοθήκη της οδού Κανάρη. Δεν την ξεχνώ σ’ ένα πολιτικό χιλιανό έργο _ «Η Χιλή θα νικήσει» _, που δεν έχει μείνει σαν επιτυχία, να σπάζει την ιταλική σκηνή με την ακτινοβολία και το πάθος της. Τη θυμάμαι να δονείται σε πολλούς ρόλους. Την _ προσωπική _ συνέχεια θέλω να την ξεχάσω. Ας είναι αναπαυμένη.

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι”: