Κωνσταντίνος Παππάς: Οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού ξεκινά από εμάς τους ίδιους!

Αυτήν την περίοδο σκηνοθετεί το έργο “Υγρά μάτια“, το οποίο έχει γράψει ο ίδιος, στο θέατρο Παραμυθίας. Οι ήρωες του έργου είναι δύο άντρες από αυτούς που βρίσκονται συνέχεια ανάμεσα μας και οι οποίοι δεν βρίσκουν την δύναμη να κάνουν την υπέρβαση και να εξελιχθούν, με αποτέλεσμα να χάνονται στο πλήθος.

Με αφορμή αυτήν την παράσταση ο κ. Παππάς μας παραχώρησε συνέντευξη, όπου μας μιλάει για το έργο, ενώ μας εξηγεί γιατί θεωρεί πιο εύκολο να σκηνοθετεί ένα έργο που έγραψε ο ίδιος. Επίσης, μας τονίζει ότι η κατάσταση σχετικά με τον κοινωνικό ρατσισμό έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια προς το θετικότερο: “Οι νέες γενιές είναι αρκετά πιο μορφωμένες και ακομπλεξάριστες, ενημερωμένοι και κυρίως ανοιχτόμυαλοι”, δηλώνει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης. 

– Έχετε γράψει το κείμενο και σκηνοθετείτε την παράσταση «Υγρά μάτια». Μιλήστε μας για το έργο.
Το έργο διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και τα κοινωνικά απωθημένα δύο ηρώων. Βλέπουμε τον Λουκά ένα παιδί από την επαρχία, μεγαλωμένο με πατριαρχικά πρότυπα, και τον Γιώργο, έναν νέο από την Αθήνα μεγαλώνοντας με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Ένα βράδυ γνωρίζονται τυχαία στην Αθήνα και αρχίζουν και βγαίνουν στην επιφάνεια απωθημένα και καταστάσεις που κρύβουν βαθειά μέσα τους. Μία μάχη για το ποιος θα επιβίωση σε μία κοινωνία που δεν μας αφήνει ποτέ ελευθέρους να εκφράσουμε τα θέλω μας.

– Είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο να σκηνοθετήσει κανείς ένα έργο που έχει γράψει ο ίδιος;
Νομίζω αρκετά πιο εύκολο, γιατί γράφοντας ένα κείμενο ο ίδιος έχεις ακριβώς στο μυαλό σου το τι θέλεις και πως θέλεις να το αποδώσεις στην σκηνή. Γνωρίζεις καλά τους ήρωες και βγάζεις στην επιφάνεια ακριβώς αυτό που θέλει να πει ο λόγος, δίνοντας τις ερμηνείες που έχεις ορίσει από την αρχή. Αν το έδινα σε ένα άλλο σκηνοθέτη το κείμενο θα είχα πάντα το άγχος μη παρερμηνευτεί. Οι ήρωες του κάθε έργου, κρέμονται από μια λεπτή κλωστή που είναι πολύ εύκολο να σπάσει δίνοντας άλλες έννοιες στο κείμενο.

-Το έργο μιλάει για την διαφορετικότητα. Σε ποια στοιχεία διαφέρουν μεταξύ τους οι ήρωες του έργου και τι έχουν κοινό;
Οι ήρωες έχουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, τόσο απλά. Βρίσκονται αντιμέτωποι σε μία κοινωνία που δεν τους δέχεται, και ανακαλύπτοντας ο ένας τον άλλον βρίσκουν την χαμένη αθωότητα που είχαν κρύψει βαθιά μέσα τους!

-Πόσο έντονος είναι ο κοινωνικός ρατσισμός έναντι των ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα; Πιστεύετε ότι τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει κάτι;
Έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα διότι χρόνο με το χρόνο αλλάζει και η κοινωνία. Πρώτα απ’ όλα αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Το βασικό πρόβλημα της οποιαδήποτε μορφής ρατσισμού ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Οι νέες γενιές είναι αρκετά πιο μορφωμένες και ακομπλεξάριστες, ενημερωμένοι και κυρίως ανοιχτόμυαλοι, όχι τόσο στο να δέχονται την ιδιαιτερότητα του άλλου, που για μένα δεν υπάρχει ιδιαιτερότητα στο διαφορετικό, αλλά στο να είμαστε όλοι ίσοι μεταξύ μας. Μην ξεχνάμε ότι το να επικοινωνούμε μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον και γινόμαστε καλύτεροι.

-Tα τελευταία χρόνια στις Αθηναϊκές σκηνές είδαμε αρκετά θεατρικά έργα με θέμα την ομοφυλοφιλία. Πιστεύετε ότι είναι μια νέα τάση στο θέατρο; Πως ανταποκρίνεται το κοινό;
Ανάγκη εγώ το λέω, ανάγκη του κόσμου να επικοινωνήσει με το θέατρο. Υπάρχει αύξηση των νέων ομάδων τα τελευταία χρόνια σαν αποτέλεσμα να ακούγονται πληθώρες απόψεις που να προβληματίζουν τους νέους και κυρίως να τους ενδιαφέρουν πιο πολύ, να ταυτίζονται με αυτό που βλέπον. Το θέατρο πάντα σα σκοπό έχει να προβληματίσει τον θεατή και να δώσει λύσεις, πόσο μάλλον όταν ο θεατής έχει ανάγκη να ταυτιστεί πιο άμεσα με αυτό που βλέπει.

–Πώς βλέπετε την πολιτική άνοδο της Χρυσής Αυγής, ενός ναζιστικού κόμματος που εκπροσωπεί και υπερασπίζεται σχεδόν όλα τα είδη ρατσισμού που γέννησαν οι δυτικές κοινωνίες στην ιστορία;
Ζούμε σε μία χώρα όπου γέννησε την έννοια της Δημοκρατίας. Η οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού είναι κατακριτέα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν παύει όμως η άνοδος της Χρυσής Αυγής να είναι σημείο του καιρού μας, οπότε καλύτερα είναι να ερωτηθούμε και να προβληματιστούμε εμείς οι ίδιοι στο τι φταίει γι’ αυτή τη κατάσταση στη σημερινή εποχή. Όλα από εμάς ξεκινάνε, εμείς είμαστε η κοινωνία.

– Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Να συνεχίσουμε ως ομάδα να ανεβάζουμε νέα ελληνικά έργα. Νομίζω ο κόσμος έχει ανάγκη να ταυτιστεί με πρόσωπα και καταστάσεις που να του είναι πιο οικεία στην καθημερινότητα του.