Το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτρας ταξιδεύει στην Κυψέλη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Στις συμμετοχές περιλαμβάνονταν 157 ταινίες από 45 χώρες (μεγάλου μήκους, μικρού μήκους, animation, ντοκιμαντέρ, video art, video dance, το διαγωνιστικό τμήμα διαιρείται σε ελληνικό και διεθνές). Το πρόγραμμα χωρίζονταν σε ενότητες:

«Κινηματογράφος, ειρήνης τέχνη», «Η Ευρώπη που ματώνει, οι Ευρωπαίοι που αγωνίζονται», «Ο Έρως σκέπει την πόλη», «Homo Politicus», «Εγώ και ο γείτονας μου», «Της μετανάστευσης πικρό τραγούδι», «Η ελπίδα είναι γένους θηλυκού», «Στα πέρατα της γης», «Εικόνες που αγαπάμε, εικόνες που ονειρευόμαστε, Ελληνικό σινεμά», «Κινηματογράφος και Λαϊκή Παράδοση», «Πράσινο σε μαύρο φόντο», «ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ».

Το πρόγραμμα προβολών έχει ως εξής:

Παρασκευή 31/05- Έναρξη στις 19.00
είδος: ντοκιμαντέρ / μεσαίου και μεγάλου μήκους
θεματολογία: λαογραφία/ επαρχία/ αρχαία γλώσσα/ παραδοσιακή μουσική/ η Ελλάδα του χθες

«Α Γρούσα Νάμου»
σκην. Ελισάβετ Λαλουδάκη – Massimo Pizzocaro _52′ (Διάκριση για την καταγραφή του αρχαιότερου ομιλούμενου ελληνικού γλωσσικού ιδιώματος)
Στην Ανατολική Πελοπόννησο, σε μια δυσπρόσιτη περιοχή στη σκιά του Πάρνωνα, ζουν οι Τσάκωνες, μια ιδιαίτερη φυλή ‘πεισματάρηδων’ Ελλήνων. Εδώ και 3 χιλιάδες χρόνια μιλούν μια αρχαία διάλεκτο, μοναδικό πλέον δείγμα δωρικής γλώσσας. Δεν την εγκατέλειψαν ούτε μετά την επικράτηση της Κοινής, της πρώτης υπερ-τοπικής διαλέκτου από την οποία προήλθε η σύγχρονη ελληνική γλώσσα. Ό,τι άντεξε στους αιώνες, ξέφτισε μέσα στις τελευταίες δεκαετίες. Άνοιξαν δρόμοι, ήρθε ο τουρισμός, οι ντόπιοι έφυγαν μετανάστες ή ναυτικοί, το ‘υποχρεωτικό’ σχολείο επέβαλε στους μαθητές να ξεχάσουν την αρχαία τους γλώσσα. Ώσπου ήρθε η ώρα της αλήθειας: όταν χάνεις τη γλώσσα σου, χάνεις ένα ολόκληρο κόσμο. Η περίπτωση των Τσακώνων δεν είναι μεμονωμένη. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ οι μισές περίπου γλώσσες του πλανήτη αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή. Της εξαφάνισης και της λήθης. Μια ταινία για την απώλεια της ταυτότητας – τι σημαίνει να ξέρεις ότι η γλώσσα σου δεν θα μιλιέται μετά από 100 χρόνια…
«Γκάιντες λαλούν»
σκην. Δημήτρης Κιτσικούδης _30′ (Διάκριση για την μουσική παράδοση που εκλείπει)
Ένα μουσικό εθνογραφικό ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην γκάιντα και τους γκαϊντατζήδες του Έβρου. Παλαιοί γκαϊντατζήδες θυμούνται, νέοι μουσικοί αναζητούν το όργανο, τις μουσικές του και αναρωτιούνται: Θα συνεχίσουν οι γκάιντες να λαλούν;
«Οι Βλαστοί του Μέρωνα»
σκην. Βαγγέλης Καλαϊτζής 75′ (Κρήτη, λύρα, Παύλος Βλαστός, λαογράφος)

Σάββατο 1/06
19.00: α’ μέρος
είδος: ντοκιμαντέρ / μεσαίου μήκους
θεματολογία: διακρίσεις

«Αύριο θα ήταν μια άλλη μέρα»
σκην. Στέφανος Μονδέλος ¬_28΄ (Ειδικό Βραβείο δραματοποιημένου αντιρατσιστικού ντοκιμαντέρ)
Η αφήγηση δύο μεταναστών που διαμένουν στην Ελλάδα και έχουν χαρακτηριστεί (ή είναι υποψήφιοι για να χαρακτηριστούν) ‘επικίνδυνοι’ από τις αρχές των κρατών τους. Το ντοκιμαντέρ υπονομεύει την αυθεντικότητα των αφηγήσεων των μεταναστών, προκειμένου να μυθοποιήσει τον χαρακτήρα τους και να καταστήσει την ιστορία τους οικουμενική.
«Χριστίνα»
σκην. Χάρης Ξυδιάς _52′ 49” (Ειδικό Βραβείο «Special κοινωνικό “παρών”»)
Το ντοκιμαντέρ αυτό καταγράφει τις σκληρές προσπάθειες της Χριστίνας Γκούσσω, ενός κοριτσιού με διανοητική αναπηρία, από τον Σεπτέμβριο του 2010 μέχρι τον Ιούνιο του 2011 και την αναπάντεχη επιτυχία της στους Special Olympics κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στο στίβο. Η πρωταγωνίστρια με την συμμετοχή της στους αγώνες κατάφερε να πιστέψει στον εαυτό της και να αποκτήσει έναν νέο σκοπό ζωής. Απώτερος σκοπός της ταινίας είναι να δοθεί ένα κοινωνικό μήνυμα προς όλες τις μικρές κοινωνίες του κόσμου και κυρίως στους γονείς των ατόμων με ειδικές ικανότητες να ωθήσουν τα παιδιά τους να κάνουν τον αθλητισμό μέρος της ζωής τους, βοηθώντας τους με αυτόν τον τρόπο να κοινωνικοποιηθούν και να βγουν από την απομόνωση που συνήθως ζουν.
«Παιχνίδι πέρα από χρώματα»
σκην. Γαζής Γιάννης_11’16” (Διάκριση μαθητικής σκηνοθετικής προσπάθειας)
Μια ταινία που έφτιαξαν οι μαθητές της Ε και ΣΤ τάξης με αφορμή τους μετανάστες γείτονες του σχολείου μας.

21.30: β’ μέρος
είδος: ντοκιμαντέρ / μεσαίου μήκους
θεματολογία: οικονομική κρίση / οικολογική κρίση

«Treuhand – ένα έμπιστο χέρι»
σκην. Κώστας Αργυρός _45′ (βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ)
Στις αρχές του 1990, εν μέσω της ευφορίας για την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου και με τις εξελίξεις προς τη γερμανική επανένωση να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κάποιοι κατάλαβαν ότι θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, έτσι ώστε να μπορέσουν να συμβαδίσουν -ακόμα και δια της βίας- δύο οικονομίες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Από τη μια ήταν η Δ. Γερμανία η ισχυρότερη βιομηχανική δύναμη στην Ευρώπη και από την άλλη η Α. Γερμανία, μια χώρα σε αποσύνθεση, με υποδομές που χρειάζονταν χρόνια για να μπορέσουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Πολιτικός χρόνος όμως δεν υπήρχε. Αποφασίστηκε λοιπόν η άμεση ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας χωρίς να ληφθεί υπόψη οποιοδήποτε κόστος. Το τιτάνιο αυτό έργο ανέλαβε μια υπηρεσία, που άκουγε στο όνομα Τρόιχαντ (Treuhand). Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει έμπιστο χέρι. Όπως αποδείχτηκε όμως, πολλοί από αυτούς που ανέλαβαν αυτό το έργο κάθε άλλο παρά πρόσωπα εμπιστοσύνης ήταν. Οι αποκρατικοποιήσεις συνδέθηκαν με αμέτρητα σκάνδαλα, άφησαν πίσω τους πολλές υποψίες και μια πικρή γεύση στους Ανατολικογερμανούς πολίτες, ειδικά σε εκείνα τα τρία εκατομμύρια, που στάλθηκαν ξαφνικά στην ανεργία. Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Είναι όμως πολλοί κι εκείνοι, που επιμένουν ότι εδώ μιλάμε για ένα πρωτόγνωρο ξεπούλημα, για το μεγαλύτερο σκάνδαλο; στη μεταπολεμική Γερμανία, που επιδέξια φρόντισε να σκεπάσει γρήγορα η τότε κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ.
«Ημερολόγιο επαρχίας»
σκην. Στέργιος Μουντσάκης _25′ (Διάκριση εναλλακτικής οικολογικής πρότασης)
Το ημερολόγιο επαρχίας είναι12 εικόνες από την Ελληνική επαρχία μέσα σε ένα χρόνο, μία για κάθε μήνα. Ένα σχόλιο για αυτά που αλλάζουν, για το περιβάλλον και για τις εναλλακτικές προτάσεις.
23.30: γ’ μέρος
είδος: μικρού μήκους
θεματολογία: νέα μέσα

«When the Night Falls»
σκην. Εύα Μπαλάση_2′ 18” (βραβείο καλύτερης ταινίας videoart)
Το σενάριο χτίστηκε σταδιακά με το συνεχόμενο άκουσμα της μουσικής. Οι πρώτες ιδέες ήταν να “μεταφραστεί” ο ήχος σε εικόνα, δηλαδή τα πλάνα με το νερό και την βρύση που στάζει. Σταδιακά, το κομμάτι προκαλεί αισθήματα άγχους, πανικού και έντασης. Δημιουργούσε την αίσθηση ότι κάτι κακό θα συμβεί. Όλα αυτά τα συναισθήματα, έμπρακτα αποδόθηκαν με τα πλάνα του ατόμου που καπνίζει νευρικά, του αυτοκινήτου που τρέχει μέσα στην νύχτα, ενώ έξω βρέχει και τέλος με τις εικόνες με το χέρι που κρέμεται και το αίμα που στάζει.
«Think_Erase_Move»
σκην. Μαρία Κατσιπατάκη _3′ 54” (βραβείο καλύτερης ταινίας videodance)
Μια αλληγορική ταινία για την κίνηση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, την σπειροειδή κίνηση του για την αναπόφευκτη συνάντηση με τον εαυτό του – ως την τελική του απόδραση. Μια χορογραφία εμπνευσμένη από τη σύγχρονη κοινωνία με αισιόδοξα μηνύματα για τον ίδιο τον άνθρωπο ως οντότητα.
«Η πηγή της νιότης»
Παναγιώτης Ράππας _16′ 11” (βραβείο καλύτερου Animation).
Βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Λευκάδιου Χερν – Κοϊζούμι Γιακούμο. Πριν πολλά χρόνια, ζούσαν στα βουνά της Ιαπωνίας ένας φτωχός ξυλοκόπος και η γυναίκα του. ήταν πολύ γέροι και δεν είχαν παιδιά. Κάθε μέρα ο άντρας πήγαινε μόνος στο δάσος…

Κυριακή 2/06
19.00: α’ μέρος
είδος: fiction / μικρού μήκους
θεματολογία: πόλη / σχέσεις / διακρίσεις / μοναξιά / σύγκρουση μέσα στην οικογένεια / εργασία και ανεργία / εγκληματικότητα / η Ελλάδα του σήμερα

«Gran Partita»
σκην. Αλέξανδρος Σκούρας 15′ 14” (Διάκριση «Τέχνη-ένας Κώδικας επικοινωνίας»)
Η Χριστίνα ξυπνάει κάθε πρωί ακούγοντας το Gran Partita του Mozart. Στο διπλανό διαμέρισμα κατοικεί η Άννα, με την οποία δεν έχουν παρά καθαρά τυπικές σχέσεις. Εκείνη τη μέρα ξεκινάνε στο ασανσέρ μια κουβέντα για το συγκεκριμένο κομμάτι.
«Penguins»
σκην. Δημήτρης Ζάχος _19′ (Διάκριση «Κοινωνική αδικία και αξιοπρέπεια στα χρόνια της κρίσης»)
Ελλάδα του 2012. Κρίση. Εργασιακή ανασφάλεια. Φόβος για το αύριο. Κοινωνικές σχέσεις που καταρρέουν. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον παρακολουθούμε την ιστορία μιας οικογένειας της εργατικής τάξης. Ένας πατέρας κοντά στη σύνταξη με τους δύο γιούς του προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα και να διαχειριστούν την καθημερινότητα, που δημιουργεί η δεινή οικονομική τους κατάσταση. Βασισμένο στο διήγημα “Πιγκουίνοι έξω απ’ το Λογιστήριο” του Χρήστου Οικονόμου.
«Ketchup»
σκην. Κωνσταντής Φραγκόπουλος_7′ (Διάκριση «Δράμα χαρακτήρων»)
O συνηθισμένος οικογενειακός καυγάς του ηλικιωμένου πατέρα και της χωρισμένης, με δύο παιδιά κόρης του, θα οδηγηθεί σε μια τραγική κατάληξη.
«Timor»
σκην. Ρηγόπουλος Γιάννης – Γιώργος Βοντίτσος _17′ 05′ (βραβείο καλύτερης ταινίας Μικρού Μήκους)
Στην ήρεμη ζωή ενός ηλικιωμένου ζευγαριού εισβάλλει, ύστερα από ένα ατύχημα έξω από το σπίτι τους, ένα σκυλί. Ο άντρας περιθάλπει το άτυχο ζώο παρά την προϋπάρχουσα φοβία της γυναίκας προς τα σκυλιά. Ο ίδιος γνωρίζοντας ότι η γυναίκα του δεν μπορεί να συμβιώσει με το σκυλί προσπαθεί να του βρει ένα νέο σπίτι αλλά οι προσπάθειες του είναι άκαρπες. Μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ο άνδρας έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση στοργής με το σκυλί. Έτσι αποφασίζει ότι θέλει να το κρατήσει παρά τις όσες αντιρρήσεις της γυναίκας του.
«Τζαφάρ»
της Νάνσυ Σπετσιώτη_2′ 40” (βραβείο για το συναίσθημα της ταινίας)
Ο Τζαφάρ περιμένει στο διάδρομο ενός νοσοκομείου. Οι γονείς της εννιάχρονης Άννας την αποτρέπουν να καθίσει δίπλα του…
21.30: β’ μέρος
είδος: fiction / μικρού μήκους
θεματολογία: ταινίες εμπνευσμένες από διαχρονικά διηγήματα

«Πίστομα»
σκην. Γιώργος Φουρτούνης _19′ (Διάκριση νατουραλιστικής εικόνας)
Ένας άντρας επιστρέφει στην πατρίδα του μετά από καιρό. Στο σχεδόν εγκαταλειμμένο, ερειπωμένο χωριό του βρίσκει τη γυναίκα του με ένα παιδί που δεν είναι δικό του. Σ’ αυτόν τον κόσμο, ένας ανεπιθύμητος έχει μόνο το έγκλημα σαν μέσο για ν’ αποκαταστήσει την τάξη.
«Η Απέναντι όχθη»
σκην. Μιχαήλ Φελάνης _9′ 30” μ.μ., 2011 (Διάκριση «Ζητείται ελπίς»)
Ένας στρατιώτης παρακούει τις εντολές της Μεραρχίας και περνά το ποτάμι, το όριο που τους έχουν θέσει και που αποτελεί τον απαγορευμένο καρπό για τους στρατιώτες, και έρχεται αντιμέτωπος με έναν άλλο άντρα. Είναι εχθρός; Και αν ναι, τι τους χωρίζει πραγματικά; Η ιστορία παραβάλει το αντιπολεμικό μήνυμα που ήθελε να εκφράσει ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης.
22.30: γ’ μέρος
είδος: μεγάλου μήκους

«Οι δαιμονισμένοι»
σκην. Γιώργος Μπακόλλας _90′ (βραβείο καλύτερης ταινίας Μεγάλου Μήκους)
Στην πρώτη του ταινία μυθοπλασίας μετά το «Χάνι» του 2003, ο Γιώργος Μπακόλας επιστρέφει με μια ιστορία μυστηρίου με κεντρική θεματική τη βία, κρατική και διαπροσωπική, έτσι όπως αυτή αποκτά τα πολλά της πρόσωπα μέσα από την ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας στην σύγχρονη Αθήνα. Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν ο Ανδρέας Μαριανός και η Σταυρούλα Μουσούλη, είναι μια παραγωγή της «Κυματοθραύστης»