“Βασιλική” στο Θέατρο Γ. Αρμένης- Βασιλική τον έρωτα πολύ βαριά τον πήρες!

Η Βασιλική είναι ένα έργο για τον απόλυτο έρωτα ή την πλήρη εξάρτηση από τον έρωτα. Ο έρωτας της Βασιλικής είναι μια ψευδαίσθηση- όσο ψευδαίσθηση είναι μια σχέση που κρατάει 20 χρόνια. Απλώς, όπως αποδεικνύεται, το έτερον ήμισυ δεν νιώθει το ίδιο πάθος ή την ίδια εξάρτηση με την Βασιλική, ενώ στο παρελθόν την υπέβαλε σε διάφορες δοκιμασίες, κυρίως αυτήν της έκτρωσης. Όταν λοιπόν της λέει να χωρίσουν, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Έχουμε μια απονενοημένη κίνηση, που οδηγεί σε ένα άγριο φινάλε.

Το κείμενο της παράστασης βασίζεται σε, μια νουβέλα έκτασης 39 σελίδων της Βάσως Νικολοπούλου. Ακολουθεί ένα συνηθισμένο στην μοντέρνα γραφή μοτίβο της μίξης του προσωπικού και έντονα συναισθηματικού λόγου (που αναλύει τα συναισθήματα της ηρωίδας) με την χρήση πολλών απρόσωπων εννοιών. Με την χρησιμοποίηση πάρα πολλών εννοιών (που υποτίθεται υπάρχουν για να αναλύουν καταστάσεις που υπερβαίνουν την εκάστοτε προσωπική περίπτωση κι αγγίζουν πιο γενικές καταστάσεις) ίσως η συγγραφέας προσπαθεί να προσδιορίσει με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τα συναισθήματα της ηρωίδας. Χάνεται πάντως κάπως η επαφή με τα γεγονότα, οι περιγραφές των οποίων συχνά γίνονται κάπως ασαφείς, ενώ υπάρχει μια ποιητικότητα (αν και με αρκετά ακαδημαϊκό λόγο) στον μονόλογο της Βασιλικής.

Τώρα ως προς την θέση της γυναίκας, είναι σίγουρα ένα έργο που την υποστηρίζει- αν και με έναν τρόπο που παρουσιάζει μια εικόνα αδυναμίας στο γυναικείο φύλο. Άλλωστε, είναι κοινός τόπος σε αρκετά έργα με ηρωίδες πονεμένες γυναίκες, το να φταίει για όλα ένας κακός άντρας. Βέβαια, ίσως το έργο μπορεί να ειδωθεί κι από μία άλλη όψη, αυτήν μιας διαταραγμένης γυναίκας, που δεν έχει και μεγάλη συναίσθηση της πραγματικότητας. Αλλά στην παράσταση που παρακολουθήσαμε κυριαρχεί περισσότερο ο μελοδραματισμός. (Διευκρινίζω ότι τον χαρακτηρισμό “μελοδραματικό” τον χρησιμοποιώ περιγραφικά και όχι αξιολογικά, γιατί θεωρώ ότι ως έννοια το «μελό» έχει πάρει, συχνά αδίκως, αρνητική χροιά).

Η Αθηνά Μαξίμου στην ερμηνεία της καταφέρνει να μεταδώσει με αρκετή πειστικότητα κάποιες συναισθηματικές και ερωτικές πλευρές του κειμένου. Όταν ο λόγος γίνεται πιο ποιητικός ή διανοοουμενίστικος, η ερμηνεία της δεν φωτίζει τόσο αποτελεσματικά το κείμενο. Επίσης, ίσως θα έπρεπε να επιχειρήσει να αναδείξει περισσότερο τις αντιφάσεις στο μυαλό της ηρωίδας.