Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη στο Μ. Κακογιάννης- Ο τυραννοκτόνος Προμηθέας!

Το έργο επιχειρεί να μας γνωρίσει έναν αυθεντικό αγωνιστή κατά της δικτατορίας, συνελήφθη και υπέστη σκληρά βασανιστήρια. Βασίζεται στο βιβλίο του Κώστα Μαρδά «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Πρόβες Θανάτου».

Μία πλευρά της ζωής του είναι η σχέση του με την μητέρα του, η οποία θυμάται τον γιο της και θρηνεί γι’ αυτόν. Μία άλλη πλευρά είναι η σχέση του με τα αδέρφια του, που επίσης αγωνίσθηκαν για την πτώση της Χούντας- ένας μάλιστα σκοτώθηκε. Η τρίτη πλευρά είναι η αγωνιστική δράση του Αλέξανδρου Παναγούλη. Μία τέταρτη πλευρά είναι η ιδιαίτερα εκτενής περιγραφή της απόπειρας δολοφονίας του Παπαδόπουλου με εκρηκτικά. Ο Παναγούλης επιχείρησε να ανατινάξει το αυτοκίνητο του Δικτάτορα και απέτυχε, συνελήφθη, βασανίσθηκε και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Έμεινε αρκετά χρόνια στην φυλακή, ενώ υπέστη και βασανισμούς. Οι διεθνείς αντιδράσεις ήταν τεράστιες κι έτσι δεν εκτελέσθηκε. Πάντως κι ο ίδιος ο Παναγούλης μετά την πτώση της Δικτατορίας, από την πλευρά του, τάχθηκε εναντίον της εκτέλεσης των Δικτατόρων.

Παράλληλα με αυτό το βιογραφικό, το οποίο εκφωνείται από την «μητέρα» του ήρωα (Ελένη Ερήμου), έχουμε και βιντεοπροβολές με αποσπάσματα από τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου. Μοιάζει κάπως σαν μια σπουδή του Αβδελιώδη πάνω στον Προμηθέα, που δεν δένει και πολύ με το θέμα. Υπάρχουν κάποιες εικόνες που θυμίζουν την ταινία Sin City, καθώς και ένας χορός που τραγουδάει. Προφανώς η προσπάθεια του Αβδελιώδη είναι να δώσει μια τιτάνια διάσταση στην μορφή του Παναγούλη, ταυτίζοντας τον με τον Προμηθέα που βασανίσθηκε υπέρ των ανθρώπων από τους Θεούς.

Επίσης, υπάρχει και live μουσική, από καλούς μουσικούς, που συνοδεύει αρκετά αποτελεσματικά την παράσταση. Μια εσάνς αποστασιοποίησης δίνει και το ότι η Ελένη Ερήμου διαβάζει τον τραγικό της μονόλογο από ότο κιου, το οποίο βρίσκεται στο βάθος της αίθουσας, ορατό από το κοινό.
Η απαγγελία της Ελένης Ερήμου είναι καλή. Η παράσταση γίνεται σπαρακτική σε δύο σημεία. Στον θάνατο του Παναγούλη, που ανακοινώνεται στην μητέρα της. Και στον θάνατο της μητέρας (στο φινάλε). Η μητέρα θα ταφεί στον ίδιο τάφο με τον γιο της. Η συγκινησιακή φόρτιση της σχέσης μάνας- γιου και η πληροφόρησή μας για την ζωή, τις ιδέες και την δράση ενός σπουδαίου ανθρώπου, είναι στα δυνατά σημεία της παράστασης.

Από την άλλη, οι πολλές λεπτομέρειες και οι μακρόσυρτες αφηγήσεις, σε μια στατική απαγγελία, δημιουργούν κοιλιές. Επίσης, οι πειραματισμοί γύρω από τον Προμηθέα δεν εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα. Επίσης, θα μπορούσε να διερευνήσει κι άλλες πτυχές της ζωής του Παναγούλη μετά την δικτατορία.

Σε γενικές γραμμές, η παράσταση «Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη» είναι ένας φόρος τιμής σε έναν σημαντικό αγωνιστή και έναν αξιόλογο άνθρωπο. Ως καλλιτεχνική δημιουργία έχει ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά και αρκετά σημεία που κουράζουν. Αφήνει πάντως μια αίσθηση συγκίνησης στο φινάλε.

Γιώργος Σμυρνής

Παίζεται Δευτέρα 20 και 27 Μαΐου, 21:00
Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206)- Περισσότερα ΕΔΩ