Κολασμένα πάθη…

Διότι οι ηθοποιοί του ΚουΘουΒουΕ _ κάποιοι ηθοποιοί, τέλος πάντων _ είναι πολύ εξωστρεφείς. Τους αρέσει να το εξωτερικεύουν το συναίσθημα _ να το κάνουν πανό. Και να το κρεμούν στη μούρη των Θεσσαλονικέων. Χωρίς καθόλου να φοβούνται το γελοίον του πράγματος _ εντελώς αδιαφορώντας, όπως στα μεγάλα πάθη: «Τρικούκη φύγε-τώρα (σ.σ. ναι, με παύλα). Ηθοποιοί ΚΘΒΕ» _ με μαύρα γράμματα _, πρώτα, «Σωτήρη Χατζάκη ευχαριστούμε για όσα έκανες Ηθοποιοί ΚΘΒΕ» _ με γράμματα κόκκινα, του πάθους του ακόρεστου, του φλογερού _ κατόπιν, δεν ξέρω αύριο αν θα απλώσουν σαν την μπουγάδα κανένα καινούργιο _ με πράσινα γράμματα _ «Γιάννη πρόσεξε-καλά» (σ.σ. με παύλα) για τον άρτι χρισθέντα καινούργιο καλλιτεχνικό τους διευθυντή Γιάννη Βούρο (ωχ, τι τον περιμένει, ούτε ψύλλος στον κόρφο του…). Διότι σου λένε οι ηθοποιοί του ΚουΘουΒουΕ _ ή κάποιοι ηθοποιοί, τέλος πάντων _, «αυτού του είδους η αλληλογραφία πολύ με αρέσει».
Βέβαια με δελτίο Τύπου η Αντιπροσωπευτική Επιτροπή Ηθοποιών ΚΘΒΕ τους ψιλοάδειασε, ότι αυτοί του _ τελευταίου _ πανό δεν την αντιπροσωπεύουν _ προφανώς το προτελευταίο πανό, περί Τρικούκη, τους αντιπροσώπευε. Ύστερα, μάλιστα, από λίγο, η ίδια (;) Αντιπροσωπευτική έστειλε άλλο δελτίο του ιδίου πνεύματος, πιο hardcore όμως.
OMG! Που σημαίνει, Ω, Θεέ μου! Ποιος κυβερνά αυτό το ΚουΘουΒουΕ; Η Βουλή των Αντιπροσώπων; Σαν πολλά να είπα, όμως, και μη δω κρεμασμένο και κανένα πανό «Σαρηγιάννη βγάλε-τώρα (σ.σ. με παύλα) τον σκασμό».

Πάντως πάθη εξίσου σφοδρά ενέπνευσε κι ο Γιάννης ο Χουβαρδάς στο Εθνικό, ως απεδείχθη. Στο προς τιμήν του πάρτι που οργανώθηκε στην αυλή του Κτιρίου κι όπου εκλήθησαν όλοι όσοι συνεργάστηκαν με το Εθνικό στην _ ομολογουμένως λαμπρή _ εξαετία Χουβαρδά _ ε, εντάξει παρέστησαν και κάποιοι από σπόντα, που πέρναγαν, είδαν φως και μπήκαν… _ δεν ήταν μόνον οι κονκάρδες με τα αρχικά του που μοιράζονταν, είχαμε _ είχανε, δηλαδή _, από δυο τουλάχιστον ηθοποιούς, και extreme εμφανίσεις _ αλλά με χιούμορ επισημαίνει παρούσα φίλη μου: ο Μηνάς Χατζησάββας εμφανίστηκε με μαύρη σημαία ανά χείρας κι ο Κώστας Φαλελάκης με μαύρο περιβραχιόνιο. Ελλάς, η χώρα των Ονείρων. Αλλά και των Υπερβολών.

Ο Σωτήρης Χατζάκης, πάντως, που ανέλαβε νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού έκανε μια πρώτη κίνηση πολύ σωστή και έξυπνη. Ζήτησε απ’ τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Νίκο Καραθάνο, τους σκηνοθέτες των δυο σούπερ φετινών παραστάσεων του Εθνικού «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» και «Γκόλφω», που έσκισαν καλλιτεχνικά και ταμειακά, την άδεια να τις επαναλάβει. Μια κίνηση που όλοι πιστεύαμε πως θα ‘πρεπε να την κάνει _ οι δυο παραστάσεις σαφώς και δεν έχουν εξαντληθεί.
Μπράβο του! Τα κρατικά Θέατρα δεν είναι τιμάρια κανενός, μια συνέχεια αποτελούν και πρέπει να αποτελούν. Μήπως ο κ. Χατζάκης έμαθε κάποια πράγματα απ’ την πορεία του στο ΚΘΒΕ; Μακάρι. Θα δείξει. Εδώ είμαστε.


Όσο για το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού... Καθώς έλειπαν, τελικά, τα ονόματα που είχαν «διαρρεύσει» πριν απ’ την ανακοίνωση και που είχαν προκαλέσει σφοδρότατες αντιδράσεις, μας φάνηκε αξιοπρεπές. Αν και ας μην υπερβάλλουμε, πολύ περιορισμένη είναι εκ του νόμου η ισχύς του. Θέμα κύρους των ονομάτων του μόνον είναι. Τώρα, αν ο πρόεδρός του Σταύρος Ξαρχάκος βαρεθεί _ που εύκολα βαριέται… _, και μην τον είδατε τον Παναή, ε, εδώ _ και πάλι _ είμαστε.
Α, και μια απορία: πώς και δεν έβαλαν στο Δ.Σ. κι έναν εκπρόσωπο των θεατρικών επιχειρηματιών; Οι οποίοι έχουν αρχίζει επ’ εσχάτοις να παίζουν και στο τερέν των κρατικών Θεάτρων…

Θέατρο «Στοά»: 42 χρόνια. Η φετινή του παράσταση, «Με όλο μου το είναι…» _ πρόγραμμα τριών μονολόγων σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου. Την είδα λίγο πριν κατεβεί. Η συγκλονιστική Λήδα Πρωτοψάλτη _ αχ, ο τρόπος, πάλι, και μόνο που έπαιζε με τα χέρια της την αμηχανία της μιζεριασμένης αυτής γυναίκας που ενσάρκωνε… _ κι ο λεπτά ειρωνικός Θανάσης Παπαγεωργίου θυμήθηκαν και μας θύμισαν δυο ανθεκτικά κομμάτια για μια φωνή που είχαν ξαναερμηνεύσει: «Μια μητέρα…» (απ’ το σπονδυλωτό «Φυτά εσωτερικού χώρου» των Θάλειας Ασλανίδου και Μαρίας Κονδύλη) κι ο απολαυστικός «Επικήδειος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, αντίστοιχα.
Η έκπληξη ήταν όμως η Εύα Καμινάρη. Μια εξαιρετική ηθοποιός, σύντροφος στη ζωή του Θανάση Παπαγεωργίου, που, απ’ το 1999 στην «Στοά», προσφέρει διακριτικά τις υπηρεσίες της με τον καλύτερο τρόπο, επωμιζόμενη ρόλους μεγάλους και μικρούς που τους κάνει σημαντικούς _όπως τη Νοσοκόμα πλάι στην έξοχη Λήδα Πρωτοψάλτη – Σωτηρία Μπέλλου στο «Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμίδου.
Όμως, εδώ, στο μονόλογο «Η Αντριάνα», που ‘γραψε ο ίδιος ο Θανάσης Παπαγεωργίου, ήταν που ‘δειξε όλες τις δυνατότητές της και που εκτοξεύτηκε. Σ’ ένα πάρα πολύ καλά γραμμένο, με περισσή θεατρικότητα, έξοχο κείμενο _ σειρά τηλεφωνημάτων μιας ταλαιπωρημένης νέας γυναίκας της διπλανής πόρτας με άξονα την ερωτική ζωή της αδελφής της _ η Εύα Καμινάρη ψιλοκέντησε. Συντριμμένη απ’ τη ζωή, σιδερώνοντας σ’ όλη τη διάρκειά του μονόλογου πετσέτες _ δυνατό εύρημα _, με το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί, δεν έδωσε μόνο απίστευτες αποχρώσεις, δεν επέδειξε μόνο μια τεχνική εκπληκτική, με την Αντριάνα της δεν έπεισε μόνο αλλά κατάφερε να μας κάνει ν’ ακούμε και τις φωνές που ήταν στην άλλη άκρη του τηλεφωνικής γραμμής, με τις οποίες μιλούσε και που δεν ακούγονταν. Ένα μάθημα! Αυτός ο μονόλογος πρέπει να ξαναπαιχτεί και να τον δουν πολλοί.
Και μια παρατήρηση. Διάβασα στο πρόγραμμα το σημείωμα του Θανάση Παπαγεωργίου. Έχει, βασικά, δίκιο σ’ όσα γράφει για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το θέατρο ουσίας στην Ελλάδα του σήμερα. Από κρατούντες και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αλλά ας θυμηθεί και τις εξαιρέσεις. Όσους _ και δεν ήταν λίγοι… _ τον στήριξαν για πάαααρα πολλά χρόνια. Με πολλούς τρόπους. Έστω κι αν είχαν το θάρρος να μην καταντήσουν θλιβερά επαναλαμβανόμενα θυμιατήρια αλλά να εκφράζουν, αν και όποτε είχαν, και την αρνητική τους γνώμη. Την ίδια γραμμή διαπίστωσα και στο βιβλίο του «Γ΄ στάση Ζωγράφου – 40 χρόνια Θέατρο Στοά», όταν το διάβασα. Τόσο παράπονο, τόση ειρωνεία και τόση χολή χωρίς ούτε ένα δράμι αυτοκριτικής, ε, καταντάει μιζέρια.

Με την ευκαιρία. Μετά το μάθημα αυτό υποκριτικής πάνω στη βιωματική εκφορά του σύγχρονου ελληνικού λόγου _ ή, εν πάση περιπτώσει, του λόγου της γενιάς αυτής των ελλήνων συγγραφέων του ’70 και του ’80 _ που μόνον η «Στοά» καταφέρνει να δίνει κι αφού παρακολούθησα και τους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα στην Νέα Σκηνή του Εθνικού σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, λιγάκι μελαγχόλησα. Είδα _ κι άκουσα _ εκεί τέσσερις καλούς έως εξαιρετικούς _ όπως η Στεφανία Γουλιώτη _ νέους ηθοποιούς μας να παίζουν, να μιμούνται, να καμώνονται τη γλώσσα αυτή _ αλλά να μην τη «μιλούν», να μην την έχουν κατακτήσει. Και για μια ακόμα φορά συνειδητοποίησα πως οι νεότερες γενιές των ηθοποιών μας το λόγο αυτό δεν μπορούν να τον βιώσουν σκηνικά. Δεν ξέρω τι φταίει. Είναι που η γενιά του Παπαγεωργίου και της Πρωτοψάλτη βρισκόταν πιο κοντά στο λόγο αυτό _ τον άκουγαν γύρω τους; Είναι που πρόκειται για λόγο που οι ίδιοι μιλούσαν άρα τον κατείχαν; Είναι που τον καλλιέργησαν; Είναι που οι νεότερες γενιές δε διδάσκονται το λόγο αυτό στις δραματικές σχολές; Κρίμα, πάντως…

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι“