MusicAeterna και Θεόδωρος Κουρεντζής στο Φεστιβάλ Αθηνών- Άλλο επίπεδο!

Το κοντσέρτο για πιάνο νούμερο 3 του Προκόφιεφ είναι από τα πιο γνωστά κομμάτια του Ρώσου συνθέτη. Ολοκληρώθηκε το 1921 στο Παρίσι, που ήταν πιο ανοιχτό από την Αμερική για το μουσικό του ύφος. Μουσικά φαίνεται να απηχεί την επίδραση των πιο πρόσφατων μουσικών ρευμάτων, καταφέρνοντας να συνθέσει στοιχεία από διαφορετικές τεχνοτροπίες, όπως ο ύστερος ρομαντισμός, ο ιμπρεσιονισμός με τις καταβολές του από την αμερικανική μουσική και τα πιο επαναστατικά χαρακτηριστικά του μοντερνισμού. Επίσης, μια ένταση που θυμίζει εμβατήριο έρχεται σε διάλογο με γλυκές μελωδίες. Ο δυνατός ρυθμός είναι από τα χαρακτηριστικά της σύνθεσης.

Επίσης, η σύνθεση εντάσσει πολύ αποτελεσματικά το πιάνο στην υπόλοιπη ορχήστρα. Τα πιανιστικά κομμάτια δένουν αρμονικά με τα υπόλοιπα όργανα, σαν να είναι το πιάνο ένα ακόμα όργανο της ορχήστρας. Θαυμάσια ήταν η ερμηνεία του πιανίστα Αλεξάντερ Μέλνικοφ, ο οποίος είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Εκτός από σπουδαίος σολίστ είναι και έμπειρος πιλότος.

Στο δεύτερο μέρος, το έργο του Ούγγρου Μπέλα Μπάρτοκ Κοντσέρτο για Ορχήστρα, Sz 116 (1943) είναι- και λόγω εποχής- σαφώς πιο προχωρημένο μουσικά από αυτό του Προκόφιεφ, παρά το γεγονός ότι σε αυτήν την φάση της μουσικής του δημιουργίας εντάσσει όλο και περισσότερο στοιχεία από κλασικές φόρμες στα έργα του. Ο Ούγγρος συνθέτης δίνει ένα ενιαίο, συμπαγές και προωθημένο έργο, το οποίο εντάσσεται χρονικά προς το τέλος της καριέρας, όταν η τεχνοτροπία του κυριαρχείται από την τάση να ενώσει την Ανατολή και την Δύση.

Η παρτιτούρα του Μπάρτοκ απαιτεί εξαιρετικές σολιστικές ικανότητες από τους μουσικούς των διαφόρων ομάδων οργάνων της ορχήστρας. Και καθώς απομονώνει τα επιμέρους, στην συνέχεια ο συνθέτης καταφέρνει να τα ενώνει με έναν μαγικό τρόπο. Το κοντσέρτο αυτό είναι πραγματικά καθηλωτικό. Πότε ο έντονος ρυθμός, πότε οι απαλές και σχεδόν ονειρικές μελωδίες, πότε τα απότομα ξεσπάσματα που οδηγούν σε εντυπωσιακές κορυφώσεις. Η λεπτοδουλειά στην σύνθεση και οι συναρπαστικές εξάρσεις είναι τα δύο στοιχεία που σου μένουν από αυτό το αριστούργημα της μουσικής του 20ου αιώνα.

Η ορχήστρα, με την εξαιρετική καθοδήγηση του Θεόδωρου Κουρεντζή, είναι άρτια δουλεμένη σε ένα έργο υψηλών απαιτήσεων, που παράγει λεπταίσθητους χρωματισμούς ενός ιδιαιτέρως απαιτητικού έργου της μουσικής, που βρίσκεται στην αιχμή του μοντερνισμού. Ο πολύ αγαπητός στο ελληνικό κοινό μαέστρος διευθύνει την ορχήστρα του σαν να χορεύει. Και στο τέλος μοιράζεται τα εύσημα με έναν- έναν τους μουσικούς της ορχήστρας. Δικαίως, γιατί το αποτέλεσμα ήταν συλλογική υπόθεση, σε έργα ιδιαιτέρως απαιτητικά- και ιδίως σε αυτό του Μπέλα Μπάρτοκ.

Ήταν μια ακόμα αξιοσημείωτη μουσικά βραδιά για το Φεστιβάλ Αθηνών, όπως άλλωστε οποιαδήποτε εμφάνιση της MusicAeterna και του Θεόδωρου Κουρεντζή. Τόσο το διάσημο έργο του Προκόφιεφ, όσο και η εντυπωσιακή σύνθεση του Μπάρτοκ, εκτελεσμένες άψογα και με το ύφος του δυναμικού μαέστρου, απογείωσαν μουσικά τον χώρο του Μεγάρου Μουσικής. Το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού στο τέλος μιλάει από μόνο του.

Γιώργος Σμυρνής