Insenso σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού στην Πειραιώς 260 για το Φεστιβάλ Αθηνών
Από τις 12 έως τις 15 Ιουλίου ο Μιχαήλ Μαρμαρινός παρουσιάζει στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Δ) μια «όπερα χωρίς μουσική», του Δημήτρη Δημητριάδη, εμπνευσμένη από το Senso του Λουκίνο Βισκόντι με τίτλο Insenso, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών 2013. Η παράσταση που είχε ανέβει με τεράστια επιτυχία στο περσινό φεστιβάλ επαναλαμβάνεται για να ικανοποιήσει τους θεατές που δεν μπόρεσαν να το δουν πέρσι, αν και το ήθελαν, γιατί είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια.
Διαβάστε την κριτική μας για την περσινή παράσταση
Μετά το Πεθαίνω σαν χώρα –περφόρμανς- πρεσβευτή του Φεστιβάλ Αθηνών στις σημαντικότερες ευρωπαϊκές διοργανώσεις– ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και ο Δημήτρης Δημητριάδης επανέρχονται με μια «όπερα χωρίς μουσική», εμπνευσμένη από το Senso του Λουκίνο Βισκόντι.
Το SENSO δίνει την ευκαιρία στον Δημήτρη Δημητριάδη να σκύψει πάνω στη λεπτομέρεια του προσωπικού δράματος μιας ηρωίδας του σελιλόιντ, ενός δράματος προσωπικού και βαθέoς που κινείται με άνεση και αιχμηρή ακρίβεια ανάμεσα στο ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία κάθε προσωπικής ιστορίας. Τόσο προσωπικής όμως –κάτι αναγνωρίσιμο στα κρίσιμα έργα του Δημητριάδη– που εξαιτίας της, αναδύεται και πάλι μια συναρπαστική καθολικότητα που προσδιορίζει σαν ηρωίδα μυθιστορήματος κάθε γυναίκα, που προδόθηκε από τον έρωτα έστω και μία φορά στη ζωή αυτή.
«Είμαι η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι. Κατέδωσα τον εραστή μου, υπαξιωματικό Φραντς Μάλερ, για λιποταξία απ’ τον αυστριακό στρατό».
Την άρια-ποταμό πάνω στην ασίγαστη μνήμη ενός ερωτικού πάθους που οδήγησε στον εξευτελισμό και την τριπλή προδοσία –της πατρίδας, της κοινωνικής τάξης, του εραστή– ερμηνεύει μια «χορωδία» από γυναίκες ηθοποιούς (ανάμεσά τους μια Ιταλίδα) με ξεχωριστή σκηνική παρουσία.
Διετάχθη η σύλληψη του και η άμεση εκτέλεσή του. Άκουσα την ομοβροντία.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για τον έρωτα χωρίς ένα πεδίο μαχών, ένα τοπίο θυμάτων.
Χαράσσεται ένας περίπατος. Ένα ανοιχτό τοπίο, μια βίαιη ανασκαφή στη μνήμη της ανθρώπινης εμπειρίας, μία σειρά γυναικών δίνουν ορισμό και νόημα με την ακινησία, την υπομονή, την καρτερικότητα, τη σιωπή, την εξομολογητική αφήγηση του εαυτού τους, μνημεία, φιγούρες των γεγονότων.
Έβγαλα μια μεγάλη κραυγή και χάθηκα κλαίγοντας μέσα στην νύχτα της Βερόνα.
Η πιο τίμια θεολογία της ανθρώπινης ύπαρξης στον έρωτα είναι αυτή της απώλειας.
Ο Πόνος ορίζει τους κανόνες και τις ανεπίδοτες κραυγές.
Το υποκείμενο αντηχεί μια αληθινή χορωδία.
Έχει δίκιο ο Δημητριάδης, η πραγματική όπερα δεν έχει μουσική.
Ένα σώμα πεταμένο στη Γλώσσα.
Υ Γ. Ανάμνηση είναι ό,τι απέμεινε απ’ το Γεγονός.
Γυναίκα είναι ό,τι απέμεινε από την ανάμνηση.
Χαράσσεται ένας περίπατος.
Το Α’ μέρος της παράστασης λαμβάνει χώρα –και προϋποθέτει Περίπατο του κοινού– σε εξωτερικό τοπίο. Το Β’ συμβαίνει στο κτίριο Δ’ του 260.
Συντελεστές
Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Καμαρωτός
Ενδυματολόγος – σκηνογράφος: Ντόρα Λελούδα
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Περβολαράκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Β’Έλενα Μουρίδη-Χασιώτου
Βοηθός ενδυματολόγου – σκηνογράφου: Σπύρος Περβολαράκης
Μελέτη – επίβλεψη αρχιτεκτονικού σχεδιασμού: Δημήτρης Ζαμενόπουλος
Σχεδιασμός ηχητικής κάλυψης: STUDIO 19
Υπεύθυνος ροής ήχου: Κώστας Μπώκος
Μετάφραση στα Ιταλικά: Σπύρος Περβολαράκης
Διεύθυνση παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Διεύθυνση Theseum Ensemble: Ελένη Πετάση
Πιάνο: Ειρήνη Τηνιακού
Ο αυστριακός: Josef Rüttger
Διάρκεια: 2 ώρες περίπου
Διεύθυνση: Πειραιώς 260 – Είσοδος μόνο από Πειραιώς
Τηλέφωνο: 210 9282900
