Το ουράνιο τόξο και τα ομοφοβικά σαλιγκάρια…

Αυτό το κάθε καρυδιάς καρύδι που βγαίνει σαν ομοφοβικό σαλιγκάρι στον απόηχο του ουράνιο τόξου κάθε επιτυχημένου Pride για να μας εξηγήσει το λάθος των τρόπων μας, της διοργάνωσης, της ζωής μας που ξέρει καλύτερα από σένα πως θα έπρεπε να ντύνεσαι, να φέρεσαι και να ζεις τη ζωή σου. Σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα και την ιδέα που έχουν σχηματίσει για σένα, απλά βλέπωντας κακά στερεότυπα σου στην τηλεόραση.

Τους αναγνωρίζεις από τον τρόπο που μιλάνε κατηγορηματικά (και κατακεραυνωτικά) για την προσβολή των ηθών της πόλης από τις «παρελάσεις των ανώμαλων», τις γυμνιστικές επιδείξεις, τη πολυφορεμένη πια «πρόκληση για χάρη της πρόκλησης». Προφανώς χωρίς να έχουν πατήσει το πόδι του εκεί. Χαζή. Γιατί αν είχε όντως έρθει κάποιος μια βόλτα, έστω για περιέργεια βρε αδερφέ, από ένα από τα Pride, θα ήξερε καλύτερα τα μεγέθη, το κλίμα και τη διάθεση όσων παρευρίσκονται εκεί. Και δεν θα τραβούσαμε εμείς τις επόμενες μέρες τα μαλλιά μας από τα κακοήθη (και αβάσιμα) σχόλια.

15.000 (!) κόσμο μάζεψε φέτος το Athens Pride, αριθμό ρεκόρ, και ακούσαμε νούμερα γύρω στα 10.000 για το Σαλονικιώτικο Pride την ακόλουθη εβδομάδα. Εγώ θα μιλήσω για το πρώτο, στο οποίο ήμουν παρών και είδα με τα μάτια μου αυτούς τους 15 περίπου χιλιάδες gay, bi, λεσβίες και trans, μαζί με τις μανάδες τους και τους στρέητ φίλους τους που κατέβηκαν για συμπαράσταση. Εγώ κατέβηκα με τους στρέητ φίλους μου. Και μερικοί από αυτούς φέρανε και τα παιδάκια τους μαζί, κάποιες φίλες τους γκόμενους τους και παρελάσαμε όλοι μαζί παρέα. Αυτό σαν απάντηση σε όσους μίλησαν κακοηθώς για την καλλιέργεια μιας νοοτροπίας «γκετοποίησης» με την προβολή της “gay υπερηφάνειας”, μιας νοοτροπίας «εμείς και εσείς». Δεν στήθηκε κανένας “gay only” χώρος στην Κλαυθμώνος, φέτος ή κάποια άλλη χρονιά. Μόνο ένα ενωμένο φράγμα από gay και straight μαζί, κόντρα στο μίσος.

Ως και η περιβόητη κυρία Λουκά έκανε μια εμφάνιση πάλι, πιστή στο ραντεβού της κάθε χρόνο. Με την εικονίτσα της και τις γραφικές προειδοποιήσεις της για το πυρ το εξώτερον. Κανείς δεν την χτύπησε και δεν την έδιωξε. Ανοίξανε κουβέντα μαζί της όπως κάθε χρόνο, βγήκανε φωτογραφίες, θυμάμαι και ένα θρυλικό Pride 2 ή 3 χρόνια πριν όπου την είχαν ανεβάσει ως και πάνω στο μεγάλο άρμα «βασίλισσα» για να παρελάσει μαζί μας στην κεφαλή της πορείας).

Κοιτούσα λοιπόν γύρω μου, ανάμεσα στους υπόλοιπους 15 αυτούς χιλιάδες, καθώς προχωρούσα μπρος και πίσω μέσα στο πλήθος για να πετύχω διάφορες παρέες μου, από συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο, σε παιδιά που γνώρισα Μάντσεστερ, τουιτεράδες ή παλιούς συναδέλφους και γείτονες, και αδυνατούσα να πετύχω αυτό το «προκλητικό» θέαμα της παρέλασης που έχω δει να αναφέρεται παντού: τους ημίγυμνούς ή θεόγυμνους, λαδωμένους ή γεμάτους glitter και πίπουλα τύπους που βγαίνουν έξω μόνο με ένα λαμέ στρινγκάκι για να επιδείξουν επιθετικά τη διαφορετικότητα τους και που, σύμφωνα με όλα αυτά τα άρθρα αποτελούν και τη γενική εικόνα της παρέλασης.

Μα που είναι; Αφού τους έχω δει online και στην TV, είναι οι ΜΟΝΟΙ που βλέπεις στις φωτογραφίες και τα video που συνοδεύουν όλα τα άρθρα για το Pride. Γιατί τότε βλέπω εγώ τριγύρω μόνο τζην, σορτσάκια, πουκάμισα και T-shirts με ευφάνταστα ειρωνικές ατάκες και icons; Καμουφλαρίστηκαν για να περάσουν για «κανονικοί» ή μήπως (ΜΗΠΩΣ) ντύνονται όλοι το ίδιο και δεν υπάρχει gay και straight ντύσιμο; Εγώ ξέρω την απάντηση, πιθανώς και όσοι γράφουν τα άρθρα να την ξέρουν, επιμένουν όμως να επιλέγουν σαν συνοδευτικές φωτογραφίες στα άρθρα τους αυτές με τα 2-3 ξέτσουλα τα οποία πληρώνουν οι εταιρίες για διαφήμιση. Στη φετινή διοργάνωση πιο συγκεκριμένα τα energy drinks της Shark (δείτε τις φωτογραφίες, έχουν όλοι πάνω τους με spray το λογότυπο και το προϊοντικό μήνυμα της εταιρίας), οι σάουνες και οι επιχειρήσεις των club για την προώθηση τους μέσα στο Pride. Μέτρησα το πολύ 10-15 τέτοιους τύπους μέσα στην παρέλαση, μαζί με τα θαρραλέα παιδιά του πρώτου άρματος που δίνουν κάθε χρονιά το beat και την ενέργεια της αλώβητης περηφάνειας. Αν μπορούν αυτοί να βγουν και να βγουν πρώτοι μπροστά τόσο άφοβα, μπορείς και εσύ ή ο κάθε καθημερινός απλός εσύ να τους ακολουθήσεις, όπως χάραξαν τότε στην Αμερική τον δρόμο οι ατρόμητες drag queens.

Γυρίζει boomerang αυτό; Δυστυχώς ναι, σε αρκετές περιπτώσεις γίνεται εύκολη λεία στους ομοφοβικούς να κάνουν τις γενικεύσεις τους, γίνεται φόβος και δικαιολογία για άλλους να μείνουν κλεισμένοι σπίτι τους επειδή το «πανηγύρι δεν τους αντιπροσωπεύει». Επειδή 10 ή 15 στους 15 ΧΙΛΙΑΔΕΣ επιλέγουν ένα διαφορετικό, πιο αντισυμβατικό τρόπο έκφρασης της διαφορετικότητας τους. το 0.1% του 10% ας πούμε. Ούτε εγώ ασπάζομαι αυτόν τον τρόπο έκφρασης και δεν θεωρώ τη συντηρητική Αθήνα ακόμα έτοιμη για αυτό το θέαμα (είπαμε, baby steps), όμως θα παρελάσω αυτή τη χρονιά και κάθε επόμενη για το δικαίωμα αυτών των 10 ή 20 ή 100 να βγουν να παρελάσουν και να υποστηρίξουν με όποιον τρόπο θέλουν τη δική τους προσωπική διαφορετικότητα.

Ποιος είμαι εγώ εξάλλου για να επιβάλλω σε κάποιον άλλο πως θα μιλήσει, πως θα περπατήσει και τι θα βάλει για να βγει από το σπίτι του – όσο και να ήθελα συχνά να φωνάξω σε όλους τους σηκωμένους γιακάδες και τα δείγματα καγκουριάς που πλημμυρίζουν τη γειτονιά μου στο Γκάζι τα ΣΚ. Υπάρχουν όμως άλλοι που το κάνουν. Και είναι άνθρωποι που απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ. Είναι αυτοί που «δεν έχουν θέμα μαζί σου» και «ας κάνει ο καθένας ότι θέλει», αλλά ΟΧΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ, ΌΧΙ ΔΗΜΟΣΙΑ. Επειδή και μόνο το να σε βλέπουν να κρατάς το χέρι κάποιου τους φέρνει εμετό, λένε… συχνά στην ίδια πρόταση όλα αυτά και τα τρια. Αυτό είναι πάντα ένα πάρα πολύ σημαντικό κριτήριο όταν σκέφτεσαι τα δικαιώματα μιας ομάδας ανθρώπων. Το αν ταιριάζεις μέσα στο προσωπικό γούστο του κάθε random τυπά στο δρόμο. Κι εμένα μου προκαλούν εμετό με τις απόψεις τους οι Νότηδες και οι Λιάγκες και οι Κασιδιάριδες αυτού του τόπου, αλλά δεν τους απαγορεύω να κυκλοφορούν έξω ελεύθεροι, όσο αποκρουστικοί κι αν μου είναι. Το λένε ανοχή. Το λένε στην τελική και none of your bloody business.

Είπαμε όμως, δεν φταίνει αυτοί, αφού τους προκαλείς. Αυτοί έχουν gay φίλους, έχουν πάει και στον Ζαχαράτο τόσες φορές, είναι cool με το θέμα. Αλλά εσύ, εσύ το παρατραβάς. Βγαίνεις έξω και κρατάς το χέρι του φίλου σου; Ε, σου αξίζει να φας ξύλο (με την ίδια λογική που κοπέλα που βγαίνει με μίνι της αξίζει να τη βιάσουν, είμαι σίγουρος).΄Θες και δικαιώματα, δεν ντρέπεσαι. Λες πως θες να παντρευτείς (σύμφωνο συμβίωσης, όπως θες πες το), τους έρχονται στο μυαλό εικόνες με έναν άντρα στην εκκλησία ντυμένο νύφη – κι ας μη ζήτησες ποτέ εσύ δικαίωμα θρησκευτικού γάμου και ποτέ σου να μην είχες τάσεις παρενδυτισμού. Ζητάς, σε βάθο χρόνου, και δικαίωμα στην παιδοθεσία και αγχώνοντα και ξαφνικά βρισκόμαστε στο ’30 και οικογένεια είναι μόνο μαμά και μπαμπάς, και δεν νοείται να μεγαλώνει παιδί χωρίς πρότυπα και από τα 2 φύλα, δεν παίρνει ο κόσμος διαζύγια, δεν υπάρχουν single μητέρες, χήρες ή χήροι να μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά, δεν υφίστανται παρένθετες μητέρες, δεν λειτουργούν τράπεζες σπέρματος… και φυσικά είναι γενικότερα προτιμότερο να μεγαλώνουν παιδιά στα ιδρύματα παρά με δυο μαμάδες.

Κάπου εκεί θυμάμαι και την αγαπημένη μου εικόνα του Pride, δυο μαμάδες με το παιδάκι τους και αυτό να κουβαλάει περήφανο το στολισμένο πλακάτ του. «Αγαπάω τη μαμά μου. Αγαπάω και τη μανούλα μου». Δεν ξέρω από ποια χώρα είχαν έρθει, κάπου ίσως όπου τα Pride ξεκίνησαν πιο δειλά αλλά πιο νωρίς από τα δικά μας και χρόνο με τον χρόνο κατάφεραν να φέρουν αυτή την κοινωνική αλλαγή στην οποία ελπίζουμε όλοι και η οποία δεν θα κερδιθεί πίσω από καμμιά οθόνη και από κανέναν καναπέ.

Θα γίνει η αλλαγή επειδή δυο ή πέντε ή πενήντα χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και παρέλασαν ειρηνικά, χωρίς ζημιές και φασαρίες, με σημαία τους ένα ουράνιο τόξο;

Κι όμως, γίνεται αλλαγή. Ανοίγεται διάλογος. Η LGBT κοινότητα δεν είναι πια μια αόρατη ομάδα που ξεπορτίζει μόνο μέσα στο μικρό της γκέτο του “gay χωριού”, έχει ορατότητα, έχει ηχηρή παρουσία και πιο σημαντικό, συζητιέται. Ο κόσμος παίρνει θέση, εκφράζει απόψεις. Ακόμα και αν αυτές είναι οι αρνητικές και προβοκατόρικες, βοηθούν να ξεκινήσει και να προχωρήσει μια συζήτηση για τα gay δικαιώματα που δεν μπορούσε καν να βγει παραέξω πριν. Είναι κι αυτή μια κάποια αρχή.