Η ιστορία της δολοφονίας δυο παιδιών από την ίδια τους τη μητέρα προέρχεται από τον Ευριπίδη και είναι ένα θέμα που έχει ανακυκλωθεί άπειρες φορές, από την αρχαιότητα και μετά, χωρίς να χάσει τίποτα από τη σύγχρονη και φρικαλέα επικαιρότητά του.
Η ταινία ξεκίνησε από τη μαγνητοσκόπηση μιας παράστασης μπαλέτου και συνδέει τον αρχαίο ελληνικό Μύθο με την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τη χορευτική ερμηνεία της Μαρίας Κουσουνή, τη χορογραφία του Ρενάτο Ζανέλα και την ερμηνεία της Μουσικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης.
Το φιλμ ξεκινάει με τα πρώτα μέτρα της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη και τελειώνει με τα τελευταία μέτρα της. Η μουσική του συνοδεύει και τις λιγοστές φράσεις που προφέρονται στη διάρκεια της ταινίας.
Έξι σολίστες χορευτές, ανάμεσά τους η εξαιρετική Μαρία Κουσουνή ως Μήδεια, συνεργάζονται σε εκφραστικές κοντινές λήψεις, λυρικές χορευτικές σκηνές, αποκαλυπτικές καταστάσεις πρόβας, μια μείξη από κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο εκφραστικό χορό, συνυφασμένη με εικόνες από εξεγερμένους και κουκουλοφόρους νεαρούς, βαριά οπλισμένους και ανεξέλεγκτους αστυνομικούς: μορφές από έναν άλλον, αμείλικτο κόσμο που έχει σφετεριστεί την καθημερινή πραγματικότητα.
Μέσα από αυτόν τον κόσμο προβάλλει ξαφνικά η μορφή της δεκαπεντάχρονης Bella Oelmann που κάνει το κινηματογραφικό ντεμπούτο της, παίζοντας τον ίδιο της τον εαυτό. Μια «Aθωότητα» καταραμένη, εξοβελισμένη από την κοινωνία, στο έλεος της εξάντλησης, της απογοήτευσης, της έλλειψης στοργής.
Πρόκειται για μια ταινία αφιερωμένη σε αμήχανους γονείς και ιδίως σε νέους που προσπαθούν να κατανοήσουν τη σκληρή μοίρα που τους επιφυλάσσει το μέλλον. Τους νέους που οι ίδιοι οι γονείς τους τούς έφραξαν το δρόμο.
Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη:
«Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της. Η Μήδεια κοιτάει μόνο τον εαυτό της. Ήταν το σήμερα που κίνησε το ενδιαφέρον μου. Κείμενο, μουσική και χορός ενωμένα σε μια ταινία, η οποία δε μου άφησε καμία άλλη διέξοδο, παρά εκείνη προς τον ζόφο μιας κοινωνίας που καθημερινά σκοτώνει τα παιδιά της. Μέσα στην οποία σκοτώνουμε τα παιδιά μας.
Ήθελα να κάνω ένα τεράστιο, ασυνήθιστο και άκρως συναισθηματικό «βίντεο κλιπ», που να ασχολείται με τον πόθο για ελευθερία μιας απελπισμένης γυναίκας και τον πόθο για ελευθερία μιας νεολαίας που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί. Και οι δύο προδομένοι και πουλημένοι. Και οι δύο σε εμπόλεμη κατάσταση με την κοινωνία.
Την ταινία αυτή αφιερώνω στη σημερινή γενιά γονιών που έκλεψε τα όνειρα από τα ίδια τα παιδιά της, τους πήρε τις προοπτικές και έπαιξε στα ζάρια το μέλλον τους. Γονείς που ζούσαν λες και δεν υπήρχε αύριο».
