Απ’ τον Λένιν στον Τζάνι Βερσάτσε ή Άρωμα Ψωμιάδη στο ΚΘΒΕ

Το ανέκδοτο που ξέρω είναι πως μετά τη βάφτιση, όταν έγινε γνωστό τ’ όνομα του παιδιού, συνέλαβαν _ στον Βόλο; Στην γενέτειρα του Κορδάτου Ζαγορά; _ τον παπά που το βάφτισε. Κι ο Πηλιορίτης αναστατωμένος επιχειρούσε ν’ απολογηθεί στους χωροφύλακες: «Λιένι, Ιλιένι, ιγώ διεν ξιέρω, δεν κατάλαβα τι μ’ λιέγανι».
Κι άλλο ένα ακόμα. Ο Άμντι Μπαϊράμ είναι απ’ τις κεφαλές των τσιγγάνων _ συγγνώμη, των Ρομά _ στη γειτονική ακατονόμαστη χώρα _ πουΓουΔουΜου στη διπλωματική καθομιλουμένη: αρχηγός του μεγαλύτερου ντόπιου τσιγγάνικου κόμματος. Ο γιος του, δήμαρχος ενός μεγάλου Δήμου των Σκοπίων, ονομάζεται Έλβις Μπαϊράμ. Και ξέρετε πώς έχει βαφτίσει τον δικό γιο ο Έλβις Μπαϊράμ; Τζάνι Βερσάτσε τζούνιορ. Δηλαδή λέγεται Τζάνι Βερσάτσε τζούνιορ Μπαϊράμ. Αλήθεια σας λέω!

Απ’ την πρώτη στιγμή που το άκουσα το σκέφτηκα. Αλλά το άφησα να ωριμάσει μέσα μου πριν το γράψω.
Βρήκα συγκινητικό ότι το Ελληνικό Φεστιβάλ αφιέρωσε τις φετινές εκδηλώσεις του _ αν και δεν είδα καμιά αναφορά στο συνοπτικό πρόγραμμα – βιβλιαράκι των Φεστιβάλ, ελπίζω να τη δω στο κανονικό πρόγραμμα – βιβλίο που ελπίζω να το δούμε έστω και καθυστερημένο… _ στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή ο οποίος επρόκειτο ν’ ανεβάσει, στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, τον «Οιδίποδα τύραννο» του Σοφοκλή. Κι ο οποίος του ‘χε χαρίσει _ το 2006, με επανάληψη το 2007 _ την αξέχαστη «Αντιγόνη» – σταθμό της Επιδαύρου αλλά συνεργάστηκε με το Ελληνικό Φεστιβάλ ανεβάζοντας και τον «Τόκο» του Δημήτρη Δημητριάδη το 2010 στο Φεστιβάλ Αθηνών και το περσινό καλοκαίρι, με το Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο, τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου, την ύστατη παράστασή του.
Βρήκα πολύ σωστή κίνηση το αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή του κινηματογράφου με τρεις αντιπροσωπευτικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε _ «Μελόδραμα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη και το συγκλονιστικό «Γυμνά χέρια» του Γιώργου Σκεύα _ κι οι οποίες προβλήθηκαν αυτή τη βδομάδα.
Εκεί που διαφωνώ _ ριζικά _ και πιστεύω πως πρόκειται για λάθος είναι το ανέβασμα του «Θερμοκήπιου» στο θέατρο «Οδού Κυκλάδων». Ο Λευτέρης Βογιατζής έβαλε όσες δυνάμεις είχε και δεν είχε για ν’ ανεβάσει και πάλι την περασμένη άνοιξη το έργο του Πίντερ, που ‘χε πρωτοπαρουσιάσει δυο σεζόν πριν, προτού τον χτυπήσει η αρρώστια, με ανανεωμένη διανομή στην οποία απ’ τους επτά ηθοποιούς του πρώτου ανεβάσματος συμμετείχαν μόνον δυο: ο ίδιος κι ο Δημήτρης Ήμελλος. Η παράσταση αυτή έφτασε μέχρι την πρεμιέρα της αλλά δεν την έκανε. Ο Λευτέρης Βογιατζής, στην τελική φάση της ασθένειάς του, δεν άντεξε. Μπήκε στο νοσοκομείο απ’ το οποίο δεν ξαναβγήκε ζωντανός.
Η παράσταση ανακοινώθηκε απ’ το Φεστιβάλ πως θ’ ανεβεί με τον Γιώργο Γάλλο _ που κρατούσε έναν άλλο ρόλο στη δεύτερη αυτή διανομή _ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ρουτ που ερμήνευε _ κι ήταν απ’ τους καλύτερους που ‘χε κάνει _ ο ίδιος ο Λευτέρης Βογιατζής. Γνωρίζοντας την περιβόητη τελειοθηρία του _ συνέχιζε να κάνει «διορθωτικές» δοκιμές με τους ηθοποιούς του ακόμα κι όταν η παράσταση είχε κάνει πρεμιέρα… _ απορώ πώς θα τολμήσουν ν’ ανεβάσουν μια παράσταση του Βογιατζή, η οποία μάλιστα δεν είχε προλάβει ακόμα να παιχτεί με κοινό, χωρίς τον Βογιατζή. Πόσω μάλλον όταν έπαιζε ο ίδιος τον βασικό ρόλο. Απορώ με το θάρρος του Γιώργου Γάλλου που ανέλαβε ένα ρόλο τον οποίο δε διδάχτηκε απ’ τον Βογιατζή παρά μόνο βλέποντάς τον στις πρόβες. Και ποιος θα επιμεληθεί τη σκηνοθεσία; Οι βοηθοί σκηνοθέτη; Υπάρχει βίντεο; Παράτολμο εγχείρημα…
Εκτιμώ πολύ τους ηθοποιούς που συμμετέχουν, εκτιμώ ιδιαίτερα τον Γιώργο Γάλλο, είμαι σίγουρος πως το αποτέλεσμα θα ‘ναι τουλάχιστον καλό, εκτιμώ την τιμητική σκέψη του Φεστιβάλ αλλά πολύ αμφιβάλλω αν ο τόσο λεπτολόγος Λευτέρης Βογιατζής θα επιθυμούσε να προσυπογράψει μια παράσταση ερήμην του. Για να μην αναφέρω τη φόρτιση απ’ την έκθεση της σορού του σε δημόσιο προσκύνημα στον ίδιο χώρο, στο ίδιο σκηνικό…

                                                                                           ***

«Πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ, δραστηριοποιείται στον τομέα επικοινωνίας και χορηγιών. Στο παρελθόν εργάστηκε ως καθηγήτρια στον ιδιωτικό τομέα και δίδαξε ως σύμβουλος Ισότητας και Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα. Είναι μέλος του Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, της Μέριμνας Ποντίων Κυριών και μέλος του δ.σ. του σωματείου Φίλων Καρκινοπαθών Παιδιών Στοργή. Έχει διατελέσει αντιπρόεδρος του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, μέλος του δ.σ. του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών και Τεχνολογίας Νόησις και μέλος του δ.σ. της Νέας Ένωσης Επιστημόνων Γυναικών»: το βιογραφικό της κ. Μένης Λυσαρίδου, προέδρου του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του ΚουΘουΒουΕ _ να δω πότε θα επέλθει η καθιερωμένη μετωπική καλλιτεχνικού διευθυντή και Δ.Σ., η οποία αποτελεί πλέον παράδοση για το Θέατρο της συμπρωτευούσης… _, που μας απέστειλαν απ’ το Κρατικό. Δεν ξέρω όμως πώς και παρέλειψε κάποια βασικά η κ. Λυσαρίδου απ’ το βιογραφικό της. Ότι, για παράδειγμα, διετέλεσε επίσης υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας και υπεύθυνη _ τα λέω σωστά; _ της προεκλογικής εκστρατείας του αξιότιμου κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη. Ή μήπως αυτά δεν είθισται να περιλαμβάνονται στα βιογραφικά;
Για του λόγου το αληθές ιδού κι ένα βιντεάκι του καιρού εκείνου, που αλίευσα απ’ το διαδίκτυο. Κάντε κλικ.

                                                                                            ***

Την πρωτόδα το 2009, στο «104», με την ομάδα «Vasistas» στην παράστασή τους «Silence». Την Αριάν Λαμπέντ, τη μικρή, γεννημένη στην Ελλάδα, Γαλλίδα που οι συγκυρίες την είχαν φέρει πάλι στη χώρα μας να κάνει θέατρο. Δεν ήταν μόνο ένα πανέμορφο, γλυκύτατο πλάσμα, είχε αυτά τα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά που γράφουν στο πανί. Σκεφτόμουνα σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης: το πρόσωπο αυτό είναι για το σινεμά. Αυτό το κορίτσι δε θα το «ανακαλύψουν» οι κινηματογραφιστές μας; Το ανακάλυψαν. Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη. «Attenberg» κι η Αριάν Λαμπέντ, προς έκπληξιν όλων _ και δική της _, η πρωτάρα στο σινεμά, κερδίζει στο Φεστιβάλ Βενετίας το Κύπελλο «Βόλπι» _ το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού. Ένα βραβείο με το οποίο έχουν τιμηθεί απ’ την Μπέτι Ντέιβις και την Άννα Μανιάνι μέχρι την Χέλεν Μίρεν και την Κέιτ Μπλάντσετ. Στην Ελλάδα _ η Λαμπέντ εδώ ζει, η παραγωγή ελληνική ήταν, μεγάλη η τιμή _ η βράβευση πέρασε στο ντούκου. Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, πάντως, της δίνει επίσης το Βραβείο Πρώτου Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ίδια ταινία και με το ανάλογο τιμάται και στο Φεστιβάλ της Ανζέρ.

Η νεαρή ηθοποιός θα συνεχίσει: «Άλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου _ είναι πια σύντροφός του, ωραίο ζευγάρι_, «Πριν τα μεσάνυχτα» του Ρίτσαρντ Λίνκλέιτερ _ που προβάλλεται τώρα εδώ _ κι η Αριάν Λαμπέντ _ καιρός ήταν _ είναι η πρωταγωνίστρια πλάι στον Μπενουά Πουλβόρντ σε μια γαλλική πια παραγωγή η οποία στην Γαλλία βγαίνει στις αίθουσες τον Αύγουστο: «Une Place sur Terre» της Φαμπιέν Γκοντέ. Να ευχηθώ την καλύτερη καριέρα!

                                                                                          ***

Τρίτη, λέει, δύναμη αναδείχτηκε η «Χρυσή Αυγή» στις πρόσφατες εκλογές των ιδιοκτητών ταξί της πρωτεύουσας. Ε, έκπληξη είναι; Για τους ιδιοκτήτες ταξί πρόκειται…
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

                                                                                         ***

Η χυδαιότητα δε μ’ αγγίζει. Γιατί ξέρω πως, τελικά, κατακαθίζει εκεί ακριβώς απ’ όπου εκπορεύεται. Κι εκπορεύεται πάντα από ‘κει όπου θίγεις οικεία κακά… Εξάλλου ακλόνητα πιστεύω πως οι αναγνώστες _ αυτοί τουλάχιστον που εκτιμώ _ ξέρουν να διαβάζουν και κάτω απ’ τις γραμμές. Ούτε οι απειλές μ’ αγγίζουν. Αυτές κυρίως. Και ειδικά όταν θρασύδειλα υπογράφονται με ψευδώνυμα. Θα συνεχίσω να γράφω _ όχι με ψευδώνυμο… _ ό,τι πιστεύω. Πιστεύω επίσης ακλόνητα στο «guarda e passa» _ «δες και προσπέρασε». Πόσω μάλλον στην εκδοχή του «guarda, sputa e passa» _ «δες, φτύσε και προσπέρασε». Δε θέλω να κατεβώ στο βόθρο _ όσοι τη βρίσκουν στα σκατά ας παραμείνουν. Απλώς συνεχίζω να εκπλήττομαι με τους ανθρώπους. Και μελαγχολικά να επιστρέφω στο «Αχ, που ‘σαι, νιότη, που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»…

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι“