Στέλλα Travel στα Δημοτικά Σφαγεία- Η Στέλλα βγήκε παγανιά!

Η παράσταση «Στέλλα Travel -η γη της απαγγελίας» βασίζεται αρκετά στο μονόλογο, στην μουσική, στις συμβολικές μορφές. Είναι ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στο εδώ και το υπερπέραν, τον έρωτα και τον θάνατο, το θρίλερ και την τραγωδία.

Η παράσταση είχε ως πρότυπο την κινηματογραφική Στέλλα. Από την υπόθεση της διάσημης ταινίας δεν κρατάει πολλά πράγματα. Βασικά, οι χαρακτήρες είναι πάνω-κάτω ίδιοι, η Στέλλα, η φίλη της (μία σύνθεση περισσότερων γυναικείων χαρακτήρων) και τρεις εραστές της (αυτός που παίζει στην ταινία ο Αλεξανδράκης, αυτός που παίζει ο Φούντας κι άλλος ένας, ένας μπογιατζής).

Όμως, η Στέλλα ως χαρακτήρας προσεγγίζεται από άλλη άποψη, μιας πονεμένης γυναίκας, που έχει συναντήσει πολλά πράγματα στην ζωή της. Υπάρχουν στοιχεία καταπίεσης του γυναικείου φύλου, που στοιχειώνουν την μορφή της, παρά το πρότυπο μιας ελεύθερης γυναίκας, που περιφρονεί τις κοινωνικές συμβάσεις και που βάζει την ανάγκη της για έρωτα πάνω κι από τη ζωή της. Η Στέλλα του Στέλλα travel κρατάει μια βαλίτσα διαρκώς στο χέρι, αλλά δεν ξέρουμε που σκοπεύει να πάει και πότε θα φύγει. Είναι σε ένα πάλκο και τραγουδάει μαζί με την φίλη της και εκεί την επισκέπτονται οι εραστές της. Διαφορετικά αρχέτυπα αντρών ο καθένας, ενώ και η Στέλλα είναι η αρχετυπική femme fatale.

Η Στέλλα στο έργο αυτό, ως μοιραία γυναίκα, δεν πεθαίνει η ίδια, αλλά σπέρνει τον θάνατο στους εραστές της. Δεν κάνει κάτι, για να τους σκοτώσει, αλλά αυτή με κάποιον μαγικό τρόπο πεθαίνουν.  Η ομορφιά, έτσι κι αλλιώς, έχει κάτι το θανατηφόρο στην λογοτεχνία. Έτσι οι εραστές της καταλήγουν να πεθαίνουν- γίνονται φαντάσματα. Βέβαια, πρέπει να πω ότι η υπόθεση της ταινίας μου άρεσε περισσότερο από ό,τι της παράστασης, καθώς είχε ξεκάθαρη πλοκή και δημιουργούσε έναν χαρακτήρα πρότυπο ελεύθερης γυναίκας.

Η σκηνοθεσία είναι στο ίδιο πειραματικό πνεύμα της διασκευής. Μινιμαλιστική, σε αρμονία με τον χώρο που χρησιμοποιεί και με μια προσπάθεια να δώσει το μουσικό –κυρίως- πνεύμα της εποχής. Επίσης, το ενδυματολογικό παραπέμπει στην εποχή, στον Τσαρούχη και στην έννοια μπουζούκια γενικότερα στην ελληνική κουλτούρα.

Η Λένα Δροσάκη, που ερμηνεύει την Στέλλα, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία. Με δυναμικά και σπαρακτικά στοιχεία στην ερμηνεία της, ενσαρκώνει πολύ αποτελεσματικά έναν ρόλο που έχει την σφραγίδα ενός ιερού τέρατος της υποκριτικής. Η Μερκούρη ήταν 35 χρονών όταν έπαιξε αυτόν τον ρόλο, δηλαδή ώριμη αρκετά. Η Λένα Δροσάκη είναι σαφώς νεότερη. Όμως, το γεγονός ότι πρόκειται για διασκευή που απομακρύνεται πολύ από το πρωτότυπο, αλλά και το ώριμο ταλέντο της, την βοήθησαν να κάνει τον ρόλο δικό της χωρίς κανένα δέος. Καλές ήταν και οι σκηνικές παρουσίες των δύο άλλων ηθοποιών, της Μαριάνθης Παντελοπούλου και του Αινεία Τσαμάτη. Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης έδωσαν ένα δεμένο και φρέσκο αποτέλεσμα.

Συνολικά, η παράσταση «Στέλλα travel- η γη της απαγγελίας» είναι μια σύγχρονη θεατρική ματιά της κλασικής πλέον ταινίας, που συνδυάζει αρκετά αρμονικά το σέξι με το φάσμα του θανάτου, ενώ απευθύνεται κυρίως στους φαν του μεταμοντέρνου θεάτρου. Πατάει γερά στα πόδια της και παρουσιάζει ενδιαφέρον ως προς την σκηνοθετική της άποψη, όσο και τις ερμηνείες, ιδίως της νέας Στέλλας, της Λένας Δροσάκη.

Γιώργος Σμυρνής

Παίζεται από Πέμπτη ως Κυριακή στις 21:30 μέχρι στις 28 Ιουλίου
Στα Δημοτικά Σφαγεία (Πειραιώς 225) -Περισσότερα ΕΔΩ