Η διακριτική γοητεία της Miss Knife…

Τοποθεσία: καμπαρέ πολυτελείας. Μουσική: τζαζ (του Stéphane Leach). Κείμενο: ποίηση με γαλλική ομοιοκαταληξία, που αν και χανόταν στην μετάφραση δεν έχανε ούτε ρυθμικά ούτε νοητικά. Η παράσταση περιελάμβανε ένα θαυμάσιο τζαζ κουαρτέτο, μια γυναίκα με συγκροτημένη σεξουαλική ταυτότητα, έναν άνδρα ηθοποιό και 18 τραγούδια.

Στίχοι δουλεμένοι, βαθιά μελετημένοι. Εξερχόμενοι από εσωτερικές ανάγκες, έγνοιες, φόβους, πολιτικές ανησυχίες. Δεν μιλάω για ωραι(αερο)λογίες, ούτε για κάποιου είδους αφηρημένη ποίηση. Σίγουρα πρόκειται για ποίηση αλλά “στοχευμένη” και ακριβόλογη. Ο Ολιβιε Πι έγραψε για την μοναξιά, την ήττα, την αγάπη, τα γηρατειά, την αυτοκτονία, την ελπίδα, για όλα όσα αμφισβητεί ο ίδιος, με την ολοκληρωτική οπτική της απαξίωσης και του χλευασμού. Όλα αυτά σωματοποιημένα ουσιαστικά και τραγουδισμένα από τα φλογερά χείλη, της Miss Knife. Ένα ντραγκ κουίν σόου με το πάθος μιας ντίβας και με το μέτρο ενός καλού σκηνοθέτη. 

Ο Ολιβιε Πι, χωρίς ακρότητες και χυδαιότητες -πράξεις πιο εύκολες, πιο εύπεπτες, που έχουν συνδεθεί με την ομοφυλοφιλία, τους τραβεστί, τα ντραγκ κουιν σόου- έπλασε από την αρχή έναν χαρακτήρα, τον σκηνοθέτησε, τον μελέτησε, τον πίστεψε, τον έντυσε γυναίκα και τώρα πια συνομιλεί μαζί του για την ζωή, μπροστά σε κοινό.

Περνάς χαρούμενα, αυτή είναι όλη η επιτυχία του project. Αυτή είναι η επιτυχία της Miss Κnife! Μιας γυναίκας που ζει ευτυχισμένα. Ξέρει να τραγουδάει ορμητικά, να γελάει θλιμμένα, να κλαίει γελώντας, να αντιστέκεται στους φόβους της και να δραματοποιεί τη ζωή. Ένα παιχνίδι μεταμφίεσης, ένα θέατρο μόνη της, ένα βράδυ εξαιρετικό.

Υ.Γ. Μοναδικό μείον της βραδιάς: οι στιγμές αμηχανίας του μη γαλλόφωνου κοινού, που δεν κατάφερε να συνδιαλεχθεί με την Miss Knife σε συγκεκριμένο σημείο του σόου.

Ιωάννα Κρανιώτη

H παράσταση του Olivier Py “Miss Knife” παρουσιάστηκε στις 9 και 10 Ιουλίου στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.