Το Τέταρτο Κουδούνι: Βρε, η λύσσα η κακιά για «Πειραιώς 260»…
Έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 23 Μαΐου αναφερόμενος στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού: «[…] Τώρα, αν ο πρόεδρος του Σταύρος Ξαρχάκος βαρεθεί _ που εύκολα βαριέται… _, και μην τον είδατε τον Παναή, ε, εδώ _ και πάλι _ είμαστε». Στις 15 Ιουλίου, πριν αλέκτορα φωνήσαι, η στήλη αυτή η… προφητική επαληθεύτηκε. Μην τον είδατε τον Σταύρο… Ε, δεν είναι κι η πρώτη φορά. Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Στην περισπούδαστη επιστολή του παραίτησης ο κ. Ξαρχάκος επικαλείται, βέβαια, ως λόγο της κίνησής του «επιλογές […] που δεν συνάδουν με την κρίσιμη αποστολή ενός Εθνικού Θεάτρου». Εδώ θα σταθώ και θα εκφράσω δυο απορίες.
Η πρώτη: Καλά, όταν συνεργαζόταν με το ΚΘΒΕ και με το ίδιο πρόσωπο _ τον Σωτήρη Χατζάκη _ ως καλλιτεχνικό διευθυντή και πάλι, για τα «Αμάν αμήν» και τα «Μεγάλα τσίρκα», έβρισκε ότι τα «Τσίρκα» αυτά του άκρατου λαϊκισμού κι οι «Λωξάντρες» κι οι «Μαντάμ Σουσούδες» κι οι «Άγαμοι Θύται» και «Τα κοροϊδάκια της πριγκιπέσσας» που αναγγέλλονταν συνάδουν; Ή η εξήγηση είναι πως τότε δεν ήταν πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου; Άρα και ποσώς τον ενδιέφερε.
Η δεύτερη. Όταν ο κ. Ξαρχάκος ανέλαβε τη θέση του προέδρου του Δ. Σ. δε διάβασε προηγουμένως τον περί κρατικών Θεάτρων νόμο να ξέρει τι δουλειά πάει να κάνει εκεί; Δεν ήξερε ως πού θα φτάνουν οι αρμοδιότητές του; Κι ότι _ και πολύ σωστά _ ο καλλιτεχνικός διευθυντής είναι ο μόνος αρμόδιος για το ρεπερτόριο; Ε, ας ρώταγε.
Να δω και στο ΚΘΒΕ… Όπου η πρώτη συνέντευξη Τύπου _ για την αναγγελία του ρεπερτορίου της επόμενης σεζόν _ δόθηκε απ’ τον καλλιτεχνικό διευθυντή Γιάννη Βούρο (τέως βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) παρουσία και της προέδρου του ΚΘΒΕ κ. Μένης Λυσαρίδου (τέως υπεύθυνης πολιτικού σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας αλλά και της προεκλογικής εκστρατείας του κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη) με τους δυο τους εν αγαστή συμπνοία. Να δω, εγώ, πότε θα ξυπνήσει το Φάντασμα. Όχι της Όπερας, του ΚΘΒΕ. Αυτό που αργά – αργά, σαδιστικά αναδύυυυυεται απ’ τα υπόγεια και σπείρει τη διχόνοια και κάποια στιγμή χωρίζει προέδρους και διευθυντές και καταλήγουν σε επιστολές και σε δηλώσεις και σε μηνύσεις και με τους «Ηθοποιούς ΚΘΒΕ» να βγάζουν τα άρματα… Αμήν και ποτέ. Να σπάσει πια η παράδοση!
***
Έχουν λυσσάξει. Τα τελευταία χρόνια. Οι εκάστοτε υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί κλπ Πολιτισμού. Να μεταστεγάσουν το υπουργείο τους στα κτίρια του πρώην εργοστασίου Τσαούσογλου _ αυτό που καταλαβαίνουμε πια ποιο είναι μόνο όταν το αποκαλούνε «Πειραιώς 260». Λύσσαξαν _ η λύσσα η κακιά! _ να το αρπάξουν απ’ το Ελληνικό Φεστιβάλ που εκείνο, επί Γιώργου Λούκου, είναι που εντόπισε τους χώρους αυτούς, εκείνο είναι που μετέτρεψε κτίρια του συγκροτήματος σε θεατρικές αίθουσες οι οποίες στεγάζουν τις περισσότερες εκδηλώσεις του και τράβηξαν καινούργιο κοινό, εκείνο είναι που ονόμασε το συγκρότημα «Πειραιώς 260». Κι εκείνο είναι, βέβαια, που περιμένει εφτά χρόνια τώρα να δικαιωθεί και να του το παραχωρήσουν _ και να στεγάσει εκεί και τα γραφεία του που είναι στο έλεος του ενοικίου. Διότι, ακριβώς, μαζί με τη νέα φιλοσοφία του προγράμματος, οι χώροι της «Πειραιώς 260» είναι οι δυο βασικοί πόλοι ανανέωσης του Φεστιβάλ, έχουν πια ταυτιστεί με το Φεστιβάλ. Κατά καιρούς κάποιοι απ’ τους υπουργούς κλπ Πολιτισμού ανακοίνωναν δημοσίως _ αλλά ψευδώς, όπως τελικά αποδεικνυόταν.. _ πως το αγοράζουν απ’ την Εθνική Τράπεζα στην οποία ανήκει για να το παραχωρήσουν στο Φεστιβάλ (βλέπε Αντώνης Σαμαράς, νυν πρωθυπουργός). Άλλοι άφηναν να διαρρεύσει πως αυτό θα γίνει (βλέπε Παύλος Γερουλάνος). Ποτέ αυτό δε συνέβη. Από δω, λοιπόν, το φέρνουν, από ‘κει το φέρνουν… Και, τελικά, γι άλλη μια φορά, φτάνουμε στον ίδιο παρονομαστή: «Εκεί θα μεταστεγαστεί το ΥΠΠΟ» μας λέει, τώρα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες και εξηγήσεις για το ΠΩΣ και με ΤΙ ΛΕΦΤΑ, κι ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Έχω μια απορία. Ποιος _ ή ποια _ τους συμβουλεύει; Δεν την καταλαβαίνουν την γκάφα που θα κάνουν; Δεν το καταλαβαίνουν πως η «Πειραιώς 260» έχει πια, μετά από τόσα χρόνια, ταυτιστεί μ’ ένα Φεστιβάλ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ από ‘κείνο, το παλιό, που, όσα κι αν μας πρόσφερε, ήταν ταυτισμένο με το άβολο, το «στημένο», το μικρο/μεγαλοαστικό και εν πολλοίς ακατάλληλο Ηρώδειο; Που ήταν ταυτισμένο με τη συντήρηση, με το ξεπερασμένο, με το μουχλιασμένο; Δεν το καταλαβαίνουν πως έχει γίνει πια σύμβολο ενός αέρα ελευθερίας, διαφορετικής έκφρασης, καινούργιας γλώσσας, ενός αέρα πιο νεανικού που έπνευσε; Εκτός κι αν ΑΚΡΙΒΩΣ γι αυτό το λόγο θέλουν να το ξεριζώσουν από ‘κει το Φεστιβάλ…
***
.jpg)
***
«[…] Πολύ φοβάμαι πως ανήκει, μάλλον, στη λαμπρή εκείνη κατηγορία συμπολιτών μας, που νιώθει την ανάγκη να κανιβαλίσει το ανοίκειο, να το βρωμίσει και να το κόψει στα μέτρα της _ ή μήπως δεν είναι μόνο ψυχολογικού ενδιαφέροντος αυτή η διαδικασία της; _ και αυτό δεν είναι ανεκτό. Δεν ξέρω. Εκείνη, οι κανόνες της και οι υποχρεώσεις της το γνωρίζουν καλύτερα. Ο καθείς λοιπόν εφ’ ω ετάχθη. Ο καθείς και οι κανόνες του. Και σε ό,τι με αφορά, είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να αναπνεύσουν με κλειστές πόρτες και από τους ελάχιστους που αποφεύγουν τα τεκμήρια. ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΥΣ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ‘ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟΥ‘ (σ.σ. τα μαύρα κεφαλαία του συντάκτη) […]: Απ’ την επιστολή Γιώργου Κιμούλη κατά Βένας Γεωργακοπούλου, που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» εναντίον της οποίας και της δημοσιογράφου απειλεί πως θα προσφύγει στη δικαιοσύνη.
Για κοίτα ποιος μιλάει… ΤΙ ΘΡΑΣΟΣ!
***
Επανέρχομαι γιατί μ’ άγγιξε βαθιά. Το φινάλε της επιστολής του σκηνοθέτη Γιάννη Λεοντάρη της Ομάδας «Κανιγκούντα», την οποία ανάρτησα στο timeline μου, θα μπορούσα να το χρησιμοποιώ ως μότο: «Είμαστε με τη ζωή. Όχι με την επιβίωση».
Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι“
