Ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό… ή Αυτός και τα παντελόνια του

Συνηθισμένο το μάτι μου απ’ τον δρόμο Ασκληπιείου – Λυγουριού με τις ταμπέλες απ’ τις ταβέρνες και τις ψησταριές, δεν το πρόσεξα στην αρχή. Τώρα το συνειδητοποίησα. Όλος ο κεντρικός δρόμος στο Ασκληπιείο, απ’ τον οποίο ανηφορίζεις προς το αρχαίο θέατρο για το Φεστιβάλ, απ’ το πάρκινγκ και τα ταμεία μέχρι το «Ξενία», σπαρμένος, δεξιά κι αριστερά, με τεράστιες _ κοντά δυο μέτρα ύψος _ ταμπέλες πάνω σε τρίποδα στημένες, υψηλής αισθητικής: «Αρνί ψητό», «γουρουνόπουλο», «μπουφές / buffet μόνο με 15 ευρώ» κι άλλα παρόμοια που διαφημίζουν με λεπτομέρειες το υπό νέα διεύθυνση καφέ – εστιατόριο του «Ξενία» και τα καλούδια του. Και μ’ ένα μπουφέ επίσης φάτσα φόρα πάνω στο δρόμο. Αφού περιμένω πια και τον βλάχο με τη φουστανέλα να βγει πίσω από καμιά ταμπέλα και να μου κάνει νοήματα και να με προτρέπει να προτιμήσω στο «Ξενία»…
Οι τόσο ευαίσθητοι έως και σε λεπτομέρειες αρχαιολόγοι της Επιδαύρου, που ακόμα και επί των παρουσιαζομένων παραστάσεων, ακόμα και επί των σκηνικών, ακόμα και επί των τακουνιών των κυριών έχουν άποψη, δεν έχουν ενοχληθεί; Συμφωνούν με την περί ης ο λόγος «αισθητική παρέμβαση»; Διότι, μέχρι τώρα, τουμπεκί ψιλοκομμένο… Και η αγία – προστάτριά τους, επίσης αρχαιολόγος, γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού – Αθλητισμού κ. Μενδώνη; Και ο υπουργός κ. Παναγιωτόπουλος; Διότι και οι δυο έχουν έρθει φέτος στην Επίδαυρο. Τα διαφημιζόμενα, παράλληλα προς την «Μήδεια» και τις «Τραχίνιες», γουρουνόπουλα δεν τα ‘δανε; Και δεν τους ενόχλησαν;

                                             ***

Άκουσα, και τι δεν άκουσα από ορχήστρας Επιδαύρου στην καλιαρντή «Ειρήνη» του Αριστοφάνη (;), του ΚΘΒΕ και, βέβαια, του Σωτήρη Χατζάκη (αυτή για την οποία η Φιόνα Σο που την είδε είπε, λέει, στους συντελεστές της, στα καμαρίνια όπου πήγε, σύμφωνα με κύκλους προσκείμενους, «ήταν μια παράσταση η οποία μπορεί με την πολιτική δύναμη και την αισθητική της (σ.σ. ειδικά αυτή…) να σταθεί σε οποιοδήποτε μεγάλο θέατρο σε όλο τον κόσμο»). Έναν πακτωλό προσθηκών άκουσα. Έως και για τον διάσημο πια «Λεωνίδα», την ταβέρνα του Λυγουριού. Αναρωτιέμαι. Στην περιοδεία, η συγκεκριμένη προσθήκη διατηρείται ως έχει ή την προσαρμόζουν κάθε φορά σε ταβέρνα της περιοχής όπου παίζεται η παράσταση;

                                           ***

Αυτό δε θα το ‘θελα ποτέ. Να γίνω ταξιθέτρια του Φεστιβάλ Αθηνών. Στο Ηρώδειο. Όπου τα βλέπω τα δύστυχα τα κορίτσια ν’ αγωνίζονται τον αγώνα τον άγονο: ν’ αποτρέψουν τους θεατές να φωτογραφίζουν τα επί σκηνής δρώμενα. Τι πάλη! Τα βλέπω και πονάει η ψυχή μου: με τους λαιμούς τεντωμένους σαν περισκόπια, να στριφογυρίζουν, να τρέχουν, να ανεβοκατεβαίνουν _ όσο αθόρυβα μπορεί να γίνει αυτό στο Ηρώδειο… _ τις σκάλες επί δυο, τρεις, τέσσερις ώρες _ όσες, τέλος πάντων, κρατάει το θέαμα / ακρόαμα _, να ορμούν, να σκύβουν, να κάμπτονται και να στραβολαιμιάζουν, να κάνουν απαγορευτικά νοήματα απεγνωσμένα, να κάνουν μούτες, να επιδίδονται στην μιμική, να μπερδεύουν μέσα στο σκοτάδι τα κιάλια κάποιων θεατών με τις φωτογραφικές μηχανές, να παρακαλούν σιωπηρά, να ικετεύουν, να εκλιπαρούν, ν’ αγριεύουν… Ένα δράμα παίζεται κάθε φορά μπροστά στα μάτια μου. Στο κοίλον. Παράλληλα με τα επί σκηνής.
Ναι, το ξέρω πως υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα. Που πρέπει να διαφυλαχθούν. Ναι, το ξέρω πως υπάρχουν διαπιστευμένοι φωτογράφοι με ειδική άδεια για τη δουλειά αυτή. Ναι, το ξέρω πως τα κορίτσια εντολές εκτελούν. Μα όταν όλοι έχουν πια κινητά, και iphones, και smartphones, και πλακέτες, και δεν ξέρω τι άλλο με το οποίο μπορούν ευκολότατα, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, να φωτογραφήσουν και μάλιστα χωρίς φλας, δεν είναι υπερβολή αυτή η καταδίωξη των «παραβατών»; Και μάλιστα στο δύσβατο Ηρώδειο; Και κανείς απ’ αυτούς που δίνουν τις εντολές δεν αντιλαμβάνεται πως όλο αυτό το τζέρτζελο είναι ΠΟΛΥ ενοχλητικό για τους θεατές; (Αν και τ’ ομολογώ, βέβαια, πως, αν και όταν βαριέμαι με το επί σκηνής δρώμενο, αφοσιώνομαι στην τραγικωμωδία «Ω, μαμά, αυτές οι δύστυχες ταξιθέτριες…». Είναι καθηλωτική. Έχει σασπένς).

                                             ***

Δεν ξέρω τι ακριβώς μεσολάβησε απ’ το «Τέταρτο Κουδούνι» της 6ης Ιουνίου, όπου έγραφα ότι μετά το Θεατρικό Μουσείο και το ΕΚΕΒΙ, η Ταινιοθήκη της Ελλάδος εκπέμπει σήμα κινδύνου _ πως απειλείται κλείσιμό της λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ίσως το σωτήριο ΕΣΠΑ που εξασφάλισε. Αλλά η αναγγελία του προγράμματός της _ με το 7ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου, και με αφιερώματα, και με νέα δραστήρια τμήματα, και με ειδικές προβολές και παράλληλες εκδηλώσεις, και μ’ άλλες δράσεις για τη διετία 2013 – 2014 υπό τον γενικό τίτλο «Η κινηματογραφοφιλία στην Νέα Εποχή» δεν με καθησύχασε απλώς, εμβρόντητο με άφησε: δεν είναι απλώς ελκυστικό, ερεθιστικό, σαγηνευτικό, είναι εκπληκτικό. Μπράβο! Η ψυχή της Αγλαΐας Μητροπούλου, που ‘δωσε το αίμα της για την Ταινιοθήκη περνώντας μέσα από Συμπληγάδες, θα ευφραίνεται.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Αλλά και μια οθόνη πλέον).

                                             ***

Δεν έχουμε, τελικά, μόνο τον «Πλούτο» του Διονύση Σαββόπουλου φέτος το καλοκαίρι. «Πλούτο» του Αριστοφάνη _ ε, βέβαια, ιδιαίτερα επίκαιρο έχει γίνει το έργο… _ παρουσιάζει στην Ρόδο και το Θέατρο Νοτίου Αιγαίου _ σε συνεργασία με τον Δημοτικό Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού Ρόδου (ΔΟΠΑΡ). Σκηνοθετεί, σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη, ο Ζαχαρίας Αγγελάκος που έχει επωμιστεί και τον Χρεμύλο, με Καρίωνα τον Τάκη Βαμβακίδη.

                                             ***

Ε, λοιπόν, πάντα το πίστευα αλλά σιγά – σιγά το σιγούρεψα. Ότι ο κάθε καλλιτέχνης διαλέγει το δημοσιογράφο που του ταιριάζει. Και που του αξίζει. Κανόνας!
Βλέπω, λοιπόν, ένα πλήθος από καλλιτέχνες _ που τους λέμε και ποιοτικούς μάλιστα _ οι οποίοι, από ‘δω το φέρνουν, από ‘κει το φέρνουν, τελικά διαλέγει ο καθένας τους ακριβώς αυτόν το δημοσιογράφο που τον «εκπροσωπεί» _ στον οποίο δίνει τις ειδήσεις του (ή τις «ειδήσεις» του, αυτά δηλαδή που θέλει για λόγους ποικίλους να δημοσιοποιηθούν), τον καλεί στα πάρτι του, τον καλεί, ενίοτε, να του κάνει και στη ζούλα τις δημόσιες σχέσεις του, του τηλεφωνεί σε τακτά διαστήματα, του σφυρίζει τα νέα της πιάτσας, του κοινοποιεί τα κουτσομπολιά, συντρώγουν, συμπίνουν, συνφωτογραφίζονται,… Το ενεργούμενο, το παπαγαλάκι του. Και συνήθως τον διαλέγει απ’ το χώρο όπου το σάλιο, απ’ το από κορυφής μέχρις ονύχων γλείψιμο _ γλειψ, γλειψ, γλειψ…, μπλιαχ _, βοηθάει τον καλλιτέχνη να τσουλάει, να γλιστράει πιο εύκολα, να χορταίνει τη ματαιοδοξία του, να επαναπαύεται στις όποιες, αληθινές, πλαστές ή φανταστικές, δάφνες του, να εξασφαλίζει μόνιμα ύμνους για ό,τι καλλιτεχνικό ή «καλλιτεχνικό» πράττει _ «είσαι μεγάλος», «είσαι θεός», «κεντάς ψιλοβελονιά»…, κι ο βλάξ ο καλλιτέχνης να τα χάβει _, να εξασφαλίζει σιωπή για τις μούφες και τις λουμπινιές του… Και βλέπω_ κοντά τριάντα χρόνια φούρναρης πια, ε; _ κάτι μα κάτι τόοοοσο ταιριαστούς συνδυασμούς… Βρίσκει ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ του. Μα πώς έρχονται και δένουν… Δείξε μου το δημοσιογράφο σου να σου πω ποιος είσαι.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

                                            ***

Την επόμενη Πέμπτη δε θα ‘χει «Το Τέταρτο Κουδούνι». Η στήλη θα λείψει σε ταξίδι για διακοπές.

Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι”