Το τραγούδι πήρε κάτι απ’ την ψυχή μας… στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Μουσικές και συλλαβές πλάι πλάι, μοναξιά και δημιουργία και αυτές πλάι πλάι και έτσι γεννιέται η εξομολόγηση, έτσι γεννιούνται τα τραγούδια του. Τραγούδια που βρίσκουν ευτυχώς όλο και περισσότερους εξομολογητές να τα μαρτυράνε. Όσοι έχουν παρευθεί σε συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου ξέρουν τι εννοώ, όσοι δεν έχουν, οφείλουν να το κάνουν, από συνέπεια στον καλλιτέχνη, που έχουν σιγοτραγουδήσει ή απλώς διαβάσει σε συνθήματα λόγια του όπως «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει.»

Η ατμόσφαιρα του χώρου ήταν η συνήθης. Ένα γλέντι όλο το κοινό. Γνωστοί άγνωστοι πιανόντουσαν χέρι με χέρι για να χορέψουν, κερνώντας τσίπουρο ή κρασί ή ότι καλό διέθετε ο καθένας. Ωστόσο, έκπληξη της συναυλίας δεν ήταν η επιλογή των τραγουδιών αλλά η ενορχήστρωση τους. Το πρόγραμμα της φετινής περιοδείας φαίνεται ανατρεπτικό ως προς τον ήχο. Η πιο δυναμική και ηλεκτρονική προσέγγιση της μουσικής με παραξένεψε -ίσως ακόμα και να ξένισε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι σε τέτοια ηχοχρώματα-. Σε κανένα βαθμό όμως δεν “έπληξε” τα τραγούδια. Όλοι οι μουσικοί ανεξαιρέτως, τόσο οι παλιοί μας γνώριμοι Φώτης Σιώτας, Δημήτρης Μυστακίδης, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Κώστας Παντέλης, Γιάννης Αντωνιάδης, Σωτήρης Ντούβας,  όσο και οι πιο πρόσφατοι Χρυσόστομος Μπουκάλης, Κωστής Ζουλιάτης  επικοινώνησαν επιτυχημένα με το κοινό. Το ίδιο φυσικά και η ορμέμφυτη τρέλα της Ματούλας. Θέλω να αναφέρθω όμως πιο συγκεκριμένα στην έκκληση του Θανάση, να ανέβει στη σκηνή και να τραγουδήσει ο Αλέξανδρος Κτιστάκης, -η μορφή που βλέπαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή να παίρνει τα όργανα από τη σκηνή για να τα κουρδίσει-. Ο Αλέξανδρος ερμήνευσε την «Ανεμόσκαλα» και την «Ουρά του αλόγου» με την όρεξη και την ορμή αλλά και με το επιτρεπτό και επιθυμητό άγχος του “πρωτοεμφανιζόμενου”.

Η βραδιά ήταν ζάχαρη, όπως άλλωστε  μας ομολόγησε και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, που φάνηκε ότι την απήλαυσε όσο και εμείς. Αυτό και μόνο επιβεβαιώνει την επιτυχία της βραδιάς. Λίγο πιο νοσταλγικός και ιδιαίτερα συγκινημένος αφιέρωσε στον θείο του, τον αδερφό της μητέρας του, στη μνήμη του αντάρτη νεκρού παππού του που δεν γνώρισε ποτέ, το τραγούδι “Ραμόν” δηλώνοντας  χαρακτηριστικά «Αξίζει να θυσιάζονται κάποια πράγματα και ας τύχει να πονέσουμε». Δυστυχώς ή ευτυχώς έχει δίκιο…

Εν κατακλείδι, αν με ρωτούσατε, πού βρίσκονται σήμερα οι σπόροι τέχνης του Μάνου Χατζιδάκι, του Μάνου Λοΐζου, του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων, θα απαντούσα ευθαρσώς ότι καλλιεργούνται στα τραγούδια του Λαρισαίου Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Ναι, η βραδιά ήταν ζαχαρένια!

Υ.Γ. «Έτσι όπως τραγουδάω, ρίχνω το σώμα μου μπροστά σαν να σας προσκύναω» έχει εξομολογηθεί ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι ” Ορυχεία”. Επιμένει να πιστεύει ότι δεν του ταιριάζει να τραγουδά, δεν το «σηκώνει» η φωνή του. Επιτρέψτε μου Θανάση να σας εξομολογηθώ και εγώ κάτι. Η μουσική και όταν γράφεται και όταν τραγουδιέται, δεν έχει ανάγκη από φωνές «σωστές» και κατεργασμένες, αλλά από ψυχές λαγαρές. Και εσένα η ψυχούλα σου το λέει ανάθεμα σε!

Ιωάννα Κρανιώτη

Δείτε τους σταθμούς της καλοκαιρινής περιοδείας του Θανάση Παπακωνσταντίνου ΕΔΩ