Εμένα πάντως μαμά και μπαμπά, η γενιά μου μού αρέσει

Αυτό που μου λένε όλοι είναι ότι χρειάζομαι ξεκούραση και χαλάρωση. Κι εγώ γελάω ειρωνικά, μην μπαίνοντας καν στον κόπο να απαντήσω και συνεχίζω τους αυτισμούς μου “να πάω σούπερ μάρκετ”, “να βάψω τα νύχια μου”, να κοντύνω το φόρεμα”.

Είναι σαν η ζωή να συμβαίνει κάπου αλλού, κάπου έξω από αυτό το σπίτι, ή από αυτή την πόλη. Κι όμως είναι εκεί έξω. Μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, όπου διαμένω εξάλλου, μου το επιβεβαιώνει καθημερινά. Οι άνθρωποι πραγματικά χαμογελάνε. Και περνάνε και καλά. Πηγαίνουν σε παραστάσεις, σε καφετέριες, σε θερινά, πηγαίνουν βόλτα το σκύλο τους, η απλά περπατάνε χέρι χέρι. Αράζουν κάτω από τον Πύργο με μια μπύρα και αυτοσχεδιάζουν στην ασυναρτησία.

Το θέμα είναι ότι εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Εγώ μαθαίνω την πόλη από το ίντερνετ. Εγώ μαθαίνω πού είναι οι φίλοι μου από τα check in στο Foursquare. Μαθαίνω τι τους αρέσει από τα like τους στο Facebook. Βλέπω τι τρώνε από τις φωτογραφίες στο Instagram. Καταλαβαίνω αν άλλαξαν δουλειά από τις ειδοποιήσεις του Linkedin. Και έχω κι ένα σούπερ κινητό τελευταίας τεχνολογίας που μου υπενθυμίζει συνεχώς ότι κάτι συμβαίνει εκεί έξω κι εγώ δεν συμμετέχω. Ένα κινητό που το έχω μονίμως στο αθόρυβο για να έχω λόγο να δικαιολογώ ότι νιώθω μοναξιά.

Ποτέ τόση διαφάνεια δεν οδήγησε σε τόση μοναξιά και αβεβαιότητα. Είπα πολλές φορές να καθήσω να γράψω, αλλά όλο το ανέβαλλα λόγω έλλειψης χρόνου. Ένας χρόνος που απλόχερα αφιερώνεται στις ατελείωτες επαναλήψεις τις τηλεόρασης.

Είναι κι άλλοι σαν εμένα. Απλά είμαστε όλοι αόρατα παιδιά. Περνάμε ο ένας δίπλα από τον άλλον και σκουντιόμαστε πού και πού.
Ενδεχομένως να έχουμε καμουφλάρει όλες τις αισθήσεις μας.

Πήρα την απόφαση και έφυγα από την πόλη μου για να έρθω να ζήσω στη Θεσσαλονίκη, που πάντα λάτρευα. Κομβική απόφαση για να την πάρεις στα 30 σου. Όταν πλέον είσαι ο άνθρωπος που είσαι και έχεις τις συνήθειες που έχεις. Είναι σαν να γεννιέσαι ξανά. Κάθε μέρα βλέπεις και κάτι καινούριο. Την Αθήνα την έζησα, τη ρούφηξα, άδειασα αναμνήσεις σε κάθε της γωνιά. Θα κάνω άραγε το ίδιο και εδώ; Οι πόλεις, οι άνθρωποι, τα μαγαζιά, οι συνήθειες. Ενέργειες που κινούνται γύρω μας. Επιλέγεις. Είτε κάθεσαι στη μέση και τις κοιτάς να περιστρέφονται, είτε γίνεσαι ένα με αυτές και γυρίζεις κι εσύ γύρω γύρω.

Όπως μου έλεγαν κάποτε και οι δικοί μου, είναι η κατάρα της γενιάς μας. Πουθενά δεν βρίσκουμε ηρεμία, πουθενά δεν αράζουμε. Όλο κάτι ψάχνουμε, όλο κάτι αλλάζουμε, όλο κάτι άλλο θέλουμε. Ποτέ δε με τρόμαξε αυτό. Ποτέ δεν το θεώρησα κατάρα, μάλλον περισσότερο ευλογία είναι. Ζήσε σαν να είναι η τελευταία σου μέρα και μάθε σαν να πρόκειται να ζήσεις για πάντα. Κάποιος το είχε πει αυτό, δεν θυμάμαι ποιος, πολύ όμως μου είχε αρέσει.

Εμένα πάντως μαμά και μπαμπά, η γενιά μου μού αρέσει. Και η πόλη όπου ζω τώρα μου αρέσει, κι ας με πρήζετε όλη μέρα να γυρίσω πίσω γιατί “πότε θα αράξω κι εγώ να κάνω οικογένεια”; Γιατί πρέπει. Γιατί είμαστε προγραμματισμένοι να ακολουθήσουμε αυτό το μοτίβο, σαν ένα μοτίβο στα σεμέν της γιαγιάς. Νομίζω πως ο τρόπος να καταλάβουμε αν είμαστε χαρούμενοι με αυτό που ζούμε, είναι να κάνουμε μια λίστα από τα πράγματα που “πρέπει να κάνουμε” και να αντικαταστήσουμε το “πρέπει” με το “θέλω”. Και μετά να αρχίσουμε να σβήνουμε αυτά που δεν μας εκφράζουν. Αυτή η λίστα έχει νόημα. Όχι η λίστα με τα λαχανικά και το ψωμί του τοστ. Εκτός αν “θέλω να φάω”. Τότε αλλάζει.

Κλείνω και πάλι τα μάτια. Θέλω να πάω διακοπές. Θέλω να αφήσω τα γυμνά μου πόδια στη άμμο, μέχρι να έρθει το κύμα, να καθαρίσει την άμμο και φτου κι απ’την αρχή. Και να φυσήξει ο αέρας. Και τα μπλουζ που ακούω από το youtube να τα ακούω σαν να είναι η πρώτη φορά. Και όταν γυρίσω, να είμαι πάλι μια εκπρόσωπος της γενιάς μου. Ανήσυχη, ονειροπόλα και ρομαντική. Αυτό.

“One of these mornings
You’re goin’ to rise up singing
yes, you’ll spread your wings
and you’ll take to the sky”